|
< terug
Charlotte .2
Voor het eerst bracht Erik de kerstdagen niet bij zijn vader en zijn stiefmoeder door. Hij wilde niet meedoen met het vieren van de geboorte van de grondlegger van de grootste waanzin waaronder de mensheid ooit gebukt ging: het christendom. De woorden van Huub Keizer -- WHO THE FUCK IS GOD? met grote, driftige halen op het bord van de godsdienstleraar geschreven, en DEUS NON EST in het lokaal waar Latijn gegeven werd -- hadden als schelle kreten in zijn hoofd geklonken. Dagenlang. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij beter Nietzsche kon lezen dan zich nog langer bezig te houden met de vraag of de schemata waarop Kant zich beriep om Erkenntnisvermögen te verklaren nu als a priori of als empirisch beschouwd moesten worden. Hij had het boek over Kant met een klap dichtgeslagen en het onderin de kast opgeborgen om het voorlopig niet meer in te kijken.
Na de zenuwslopende weken vlak voor de kerstvakantie had hij opeens de de behoefte gevoeld om een poosje zijn medemensen te mijden. Hij bleef dagenlang thuis en lag op de bank te lezen of naar natuurfilms op tv te kijken. Het avondje stappen met Hank the Yank, een kunstschilder die, net als hij, in zijn avonduren filosofie studeerde, had deze periode ingeluid. Ze waren per ongeluk in een veel te chique kroeg terecht gekomen, eentje waar zelfverzekerde zakenlieden van net boven de dertig met veel kapsones en tamtam indruk probeerden te maken op modieus geklede secretaresse-trutjes.
'Allemaal Young Executive and Public Relations Types,' snoof Hank, terwijl hij zijn laatdunkende linkeroog over het rijtje liet glijden. Zijn rechteroog was ontstoken. Dat hield hij meestal dichtgeknepen. 'Die hooghartige kakmeiden moet je met je oog kunnen uitkleden, gewoon ontbloten met je geestesoog.' Met zijn nicotinevinger wees hij de plek aan op zijn voorhoofd waar bij hem dat derde oog zat. 'Als je ze hier zo in hun nakie zet, is het maar een belachelijke vertoning. Not really my scene, man!' Behalve aan een ontstoken oog leed Hank the Yank ook nog aan de Engelse (of liever Amerikaanse) ziekte. Als doodgewone plattelander heette hij eigenlijk Henk of Hendrik, maar in de stad kon je niet doodgewoon of plattelander zijn -- zeker niet als je kunstenaar was en bovendien twee jaar in Amerika had rondgerotzooid.
Erik had na het lezen van Sartre's L'Etre et le Néant geleerd de mensen om zich heen als dingen te zien. Zo had hij zich bevrijd van de constante kwelling -- zijn psychische psoriasis noemde Hank deze hypergevoeligheid -- van andermans blik. Dit was dus weer zoiets, een soort spelletje mentally-strip-Jack-naked van de medemens om te ervaren dat de ander zonder zijn kleren eigenlijk niets voorstelde. Hij kneep één oog dicht, net als Hank, en met zijn andere oog keek hij naar het begeerlijke lijf van een jonge vrouw die een paar meter verder op een barkruk zat. Maar zijn geestesoog was zeker veel te sterk, want niet het Burberrys sjaaltje en het strak zittende mantelpakje verdwenen, maar zij was helemaal weg. Hij keek naar de lege barkruk en een overigens leeg lokaal.
Alles wat hij hinderlijk, menselijk of naar vond, kon hij laten verdwijnen, maar de objecten, de dingen om hem heen, bleven bestaan. Net als met de uitwerking van de neutronenbom, waartegen in de jaren zeventig werd geprotesteerd. Dankzij Hank the Yank had Erik the ultimate weapon gevonden. De stekende blikken van anderen op hem gericht, of zelfs maar hun beklemmende of hinderlijke aanwezigheid, beantwoordde hij voortaan door zijn neutronentoveroog op hen te richten en hen in het niets te doen verdwijnen.
feedback van andere lezers- Magdalena
ik heb heel hartelijk gelachen én met 'psychische psoriasis' én dat dat vrouwtje helemaal verdwenen was.
Schitterend! Ik wacht op het vervolg.
- Julien_Maleur
Blijft boeiend.
groeten
JM - otiske
Het is een knap vervolg, goed gedaan.
Graag gelezen, groetjes.
|
