|
< terug
Ondernemen nu.
TIEN KROKANTE BROODJES
Ik kocht tien kleine krokante broodjes, wat beleg en servetten die ik met
elastiekjes rond de broodjes hield. Ik hees me in een koksmaats kostuum en
verkocht de tien broodjes in een nabijgelegen café. Met de winst kocht ik er
twintig, en dan veertig.
Na een jaar zo te hebben rondgelopen kreeg ik een aanbod. Een bekend en
berucht café was de tijdsgeest van dat moment niet zo genegen. De boîte,
waar een tijdje terug rijkelijk spendeerende achtenzestig+ers vervuld van
liefde hadden rondgelopen, was nu gevuld met de nieuwe generatie agressief
uitziende jongeren met hoog opgekamde haren vol zeepresten. De ouderen, die
in vreedzame meditatie verkeerden, vluchtten resoluut de deur uit. Een
slechte zaak voor de eigenaar. Zijn leningen moesten immers worden
afbetaald. "Als je gebruik maakt van het raam, kun je zowel buiten als
binnen je broodjes verkopen," zei hij. Er waren twee ramen. "Als het lukt,
dan bouw ik je een keuken."
Een jaar lang stond ik daar. Op een dag zag ik in de Japanse keizer en zijn
keizerin in twee aparte wagens op twee meter van mijn raam voorbijsnellen.
Twee dames die in Amsterdam logeerden kwamen eventjes een koffie drinken.
Een jaar lang stond ik daar iedere dag. Ik opende mijn venster stipt om
twaalf uur 's middags. Ik bleef tot de laatste man. Kotsbeu werd ik het.
De redder in nood, de witte ridder op het witte paard, verscheen in de
gedaante van de eigenaar van een ruïne op het Zuid. In een van de
leegstaande pakhuizen had die man een studenten feestzaal ingericht. Of ik
daar mijn handeltje wilde verder zetten. Het beloofde keukentje was er nog
altijd niet.
Ik gooide al het aanwezige vlees in de diepvries en trok de stekker uit.
Twee jaar lang verkocht ik hamburgers in de feestzaal.
Op een dag vroeg iemand me of ik wilde meewerken aan De Laatste Nacht. Als
ik eten maakte voor de artiesten, mocht ik broodjes verkopen op het
evenement. Na enige navraag leek het me doenbaar. Het jaar ervoor waren er
op een uur tijd vijfhonderd broodjes verkocht. Ik mikte op tweeduizend
broodjes. Voor de artiesten dacht ik aan lamsribbetjes met frieten en
salade. Maar het was nieuwjaar, en in Antwerpen bleek geen enkele lamsrib
meer te krijgen. Varkensribben dan maar, gestoofd in kruiden, uien, look en
ander lekkers. Wie zou het merken.
Om tien uur stond alles klaar toen de organisator mij kwam melden dat
de heren nog eventjes wensten te wachten. Mij goed. En alles werd koud.
Om twaalf uur stond alles opgewarmd klaar. De kleur van de varkensribben was
veranderd. Zeker de aanhechting van het vlees aan het been was problematisch
geworden. De organisator kwam mij verwittigen dat de groep wel honger zou
hebben over een uur, nadat ze nieuwjaar hadden doorgezwolgen.
Ze hadden honger.
Ondertussen was lamsrib totaal uit mijn woordenschat verdwenen. Een paté
kregen ze, met krokante frieten en verlepte in de dressing verdronken sla.
Een tijdje later werd ik getrakteerd op champagne, ik werd de eetzaal bijna
rondgedragen. Omdat het zo lekker had gesmaakt.
In totaal verkocht ik vijftig broodjes.
en was failliet.
Lambermontplaats A'pen 2004
© verf
feedback van andere lezers- koyaanisqatsi
Past wel in de huidige tijd, moet ik zeggen. :-)
verf: zeker - Julien_Maleur
Hoe men soms tegenslag kan hebben, he! Ik vond het aangenaam lezen en zeer realistisch. Ik hoop voor jou dat dit fictie is.
groeten
JM
verf: geen fictie jaaaaaren geleden
naar ik hou er wel van onderneeeeemen
gr....ed - sproet
graag gelezen verhaal.
liefs, sproet
verf: gr....ed - otiske
Leuk weergegeven, goed gedaan.
Smakelijk, groetjes.
verf: gr....ed - Mephistopheles
hahahaha, geweldig deze.
verf: gr....ed
|
