|
< terug
Task Force Romeo - 18
18
Toen we een klein dorpje passeerden dat nauwelijks een tiental huizen telde en ik me al begon af te vragen wanneer de colonne commandant eindelijk een rustpauze zou inlassen, kwamen we plots tot stilstand. Onze Iltis stond voor de laatste linkse bocht. Rechts van mij, onderaan een schuin aflopende berm, lag een door hoge bomen omrande, open plaats waarop verschillende banken stonden.
"Eigenaardige plaats om te stoppen," meende mijn chauffeur en adjunct. Ik knikte alleen maar en stapte uit. De consignes indachtig, bleef ik naast het voertuig staan. Iedereen deed hetzelfde en het duurde niet lang vooraleer we de oorzaak van deze onverwachte stilstand ontdekten. Een van de vrachtauto's had motorpech en een donkere rook steeg vanonder de motorkap. Gelukkig waren we nog niet in het godverlaten hooggebergte, maar het bleef een serieus probleem. Het konvooi blokkeerde de rijstrook over een lengte van ongeveer twaalfhonderd meter en hoewel er weinig verkeer was, moest er iemand zo snel mogelijk ingrijpen en aan beide uiteinden een wachtpost met radio plaatsen.
Zover kwam het echter niet, want uit het niets dook een politieauto op en stopte in de bocht voor ons. Twee lange mannen gekleed in lichtblauwe broek en hemd met korte mouwen, stapten uit en begrepen meteen de situatie. Ze lieten de surveillance wagen in de bocht staan en blokkeerden zo het tegemoetkomend verkeer. Ze probeerden niet eens met ons contact op te nemen om uit te vinden wat er aan de hand was. Zou waarschijnlijk ook zinloos geweest zijn aangezien niemand van ons ook maar één woord Albanees sprak. Van verkeer regelen was er geen sprake en het zag ernaar uit dat ze besloten hadden om alle wagens tegen te houden totdat wij klaar waren, met wat dat ook mocht zijn.
Ondertussen probeerden de mecaniciens het euvel te verhelpen, maar na een uur waren ze er nog steeds niet in geslaagd. Een gebrek aan wisselstukken, hoorde ik ergens roepen. Meteen besloot de commandant om de lading over de andere vrachtwagens te verdelen en zo snel mogelijk de verplaatsing verder te zetten want niemand was erop gebrand om 's nachts door de onbekende bergen te trekken. Onmiddellijk duidde hij twee man aan die bij het achtergelaten voertuig moesten blijven totdat de hulp uit de Logbase in Durrës zou komen opdagen, wat minstens een viertal uren kon duren. Uiteraard kregen de andere vrachtauto's nu een overlading, maar in geen geval mocht men een dergelijk vracht meel achterlaten, want de berichtgeving over roversbendes in de bergen was geen verzinsel.
Ondanks het getoeter van woedende bestuurders, bleven de agenten uiterst kalm en hielden onverbiddelijk het verkeer op zodat er na een uur op zijn minst een twintigtal voertuigen bumper aan bumper stonden te wachten. Lange claxon-concerten wisselden korte pauzes af, maar dat scheen die twee weinig te deren. Ongestoord liepen ze op en af voor de neus van colonne. Ze discuteerden heftig en rookten onophoudelijk.
Het was ondertussen heet geworden en met een fles water gewapend bleef ik nieuwsgierig naast ons voertuig staan, regelmatig een slok nemend. Dan zag ik achteraan in de bocht een wagen uit de wachtende rij vrijkomen en naar de verbaasde politiemannen rijden. Zij maakten met wilde bewegingen duidelijk dat hij moest stoppen, en dat deed hij ook, maar hij reageerde tamelijk opgewonden en probeerde de wetsdienaars duidelijk te maken dat hij dringend voorbij moest. Ik zag alleen de wilde gebaren, zonder iets van de levendige conversatie te horen, maar het tafereel boeide mij en ik bleef ernaar kijken. Na enkele minuten reed de bestuurder zijn wagen opzij en ik zag hem meteen uitstappen en naar het tweetal toelopen. Hij hield blijkbaar zijn identiteitspapieren in de hand en zwaaide er dreigend mee voor hun ogen. Een van de mannen tikte hem op de borst en dat kalmeerde hem enigszins, maar de discussie duurde voort, alsook de wilde armbewegingen.
Op een bepaald ogenblik kreeg ik de indruk dat ze elkaar in de haren zouden vliegen, totdat een van de twee agenten de man met een duidelijke armbeweging naar de open plaats, onderaan de berm, wees. De ongeduldige chauffeur volgde mopperend het bevel op terwijl de agent aan de rand van de weg bleef staan en naar hem bleef kijken totdat hij zich op een bank had neergezet. De opgewonden chauffeur gesticuleerde nog steeds wild en brulde voortdurend in de richting van de orde handhavers. Eigenaardig tafereel. Nieuwsgierig geworden, besloot ik dit incident te blijven volgen. Lang hoefde ik het vervolg niet af te wachten.
De man kalmeerde snel, dacht blijkbaar na en stond na enkele minuten recht terwijl hij de agent die langs de berm was blijven staan, iets toeriep. Deze knikte kort naar zijn collega en liep de berm af. Nu begreep ik waarom hij de opgewonden chauffeur daar naartoe had gestuurd. Hoewel de twee personen duidelijk door de mensen van onze colonne konden gezien worden, bleven zij aan het oog onttrokken van de wachtende Albanezen in hun wagens aan de overkant, terwijl de tweede agent belette dat er iemand uitstapte.
Beneden startte een nieuwe discussie, maar ditmaal leek het eerder op een onderhandeling. Inderdaad, enkele tellen later opende de bestuurder zijn portefeuille en gaf de agent enkele biljetten Leck. Deze knikte voldaan en borg het geld in zijn broekzak. Vervolgens schudden ze elkaar de hand alsof ze de beste vrienden van de wereld waren en liepen lachend naar de weg terug. Terwijl de corrupte agent de berm opliep, keek hij korte in mijn richting en knikte grijnzend. De totaal gekalmeerde man schudde ook nog de hand van de tweede agent, kroop dan achter het stuur van zijn auto en startte. Even later reed hij langs ons voorbij. Ongelofelijk, ik was zopas getuige geweest van een schaamteloze vorm van corruptie terwijl het provocerend gebaar van de politieman duidelijk een boodschap voor ons inhield: bemoei je niet met onze interne aangelegenheden!
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Ik hou van oorlogsverhalen, vooral Vietnamfilms. Jouw verhaal blijft echter ook spannend en boeiend!!
Gr. DKR
|
