Volg ons op facebook
|
< terug
zwart zaad (3)
Eens wij bij de villa arriveerden belden we aan. In tegenstelling tot de eerste keer toen ik er over de vloer was geweest raakten we ditmaal probleemloos binnen. De portier scheen ons niet te kennen. Ik hoopte maar dat we meer van dat soort meevallers zouden hebben. Vooral omdat we geen enkel goed uitgedokterd plan uitgewerkt hadden om aan het geld te geraken. Bovendien kende ik John goed genoeg om te weten dat hij weer een of andere list zou verzinnen die zo eenvoudig en doorzichtig was dat het zelfs bij een hersendode barbiepop als Lea geen vruchten zou afwerpen. Ik wist dus al op voorhand dat het hele gedoe zoals gewoonlijk gedoemd was om te mislukken.
Eens we het pand binnen waren gingen we op zoek naar de bar. Onze zoektocht deed ons belanden in de tuin die zich achter de westelijke gevel van de villa bevond. Het was een mooi en uitgestrekt grasland, een aangename groene vlakte die uitnodigend haar armen naar je uitstak. De tuingrenzen waren afgedekt met veelkleurige bloemenbedden en in de verte, helemaal aan het einde van de grasoppervlakte bevond zich een oud, doch netjes onderhouden tuinhuis dat met een beetje inbeelding aan een peperkoekhuisje deed denken. Een deel van de grasvlakte was bedekt met een geïmproviseerd terras bestaande uit allerlei tafels en stoelen waarop allerhande mensen gezeteld waren; en in het midden van dit alles bevond zich de bar.
We namen plaats en bestelden twee whisky's zonder ijs bij de barman, een goed geklede Indiër die eruit zag alsof hij regelrecht uit de kont van Ghandi gekropen was. Hij knikte naar ons en verdween daarna met zware, verveelde voetstappen om het verzoek in te willigen. Al bij al was er een man of twintig in de nabije omgeving te bespeuren, en al hun handelingen waren luchtig en onbekommerd, alsof de bewegingen van hun ledematen gestuurd werden door de zachte bries die doorheen het weefsel van de buitenlucht waaide. Geen enkele van hen besteedde aandacht aan ons. Niemand scheen ons op te merken en als dat wel het geval was dan konden ze het bijzonder goed verbergen.
'Moet jij die zus van je niet gaan zoeken voor dat geld?' vroeg ik aan John nadat we enkele glazen geledigd hadden.
'Ja, man', spuwde hij geestdriftig, 'ik had je daarstraks toch al gezegd dat ik haar zou gaan zoeken als m'n glas leeg was?'
'Je zei dat je binnen tien minuten ging zoeken maar intussen zijn het er al veertig geworden en heb je je luie reet nog geen centimeter verschoven.'
John zuchtte en gaf zich gewonnen. Hij stond recht, sloeg met veel verve z'n glas achterover, schonk me een hoofdknikje en ging op pad.
Ik was er natuurlijk bijna zeker van dat alles weer in het honderd ging lopen en dat we allicht met legen zakken huiswaarts zouden keren, maar gezien de omstandigheden kon het geen kwaad om het te proberen: we hadden toch niets te verliezen. En met die wetenschap in het achterhoofd waren we waarlijk vrij omdat we geen angst meer kenden voor consequenties, laat staan enige vorm van moraal. Wat Mozes en Jezus zeiden mocht dan mooi klinken als je met je luie krent ergens op een zachte sofa zat met een volgevreten maag en een goed gevulde bankrekening maar als je telkens weer dag in, dag uit je eigen hachje moest redden zonder veel vooruitzicht op een verbetering van de situatie dan was het gebrabbel van de bergrede en het geouwehoer van Mozes niets meer dan sprookjesachtig gemijmer, een religieus roodkapje en de boze wolf dat nalaat om te zeggen dat in werkelijkheid de wolf niet altijd door de jager overmeesterd wordt. Het heel arsenaal aan principes zei ons geen zier. Zegen en je zal gezegend worden. Heb lief en je zal liefde ontvangen. Geef en je zal ontvangen. Leef met anderen mee en anderen zullen meeleven met jou. Doe een ander niet aan wat je zelf niet aangedaan wil worden. Pleeg geen moord. Steel niet. Lieg niet. Wees vroom. Wees beleefd. Heb je vijand lief. Doe dit. Doe dat. Ik had er genoeg van. Ik was negentien en ik was tot de conclusie gekomen dat het allemaal geen reet uitmaakte. Je moest doen wat je wilde en je van het overige restant van de wereld geen zier aantrekken. De beloning aan het einde van de tunnel wachtte niet op je, je moest het grijpen. Je kreeg niets als je braafjes je beurt afwachtte. In een wereld van voorstekers moest je een voorsteker worden om je deel van de taart te kunnen krijgen. Je moest grijpen wat je wilde grijpen. Doe je zin en je zal je zin afdwingen, begon zo stilaan m'n motto te worden. Laat de goden zich maar bekommeren om wie goed en slecht is.
Dergelijke gedachten migreerden alsmaar meer door m'n hoofd, waar ze geleidelijk aan een alsmaar hoger wordend drukgebied begonnen te vormen. Na verloop van tijd verzette ik me er niet meer tegen en gaf ik me eraan over, zei het soms met occasionele bedenkingen die sporadisch de kop op staken. Het leven was een strijd. Een hardbakken kamp die je dagdagelijks moest leveren, tot aan je dood. Maar niet tegen de wereld. Niet tegen de mensheid. Niet tegen het leven op zich, maar tegen jezelf. Tegen je brein. Tegen de prikkelingen in je hart. Tegen de impulsen in je gedachten. Het was schermen tegen je eigen geest en hopen en dat je stierf vooraleer het duel aan z'n einde was gekomen want als je schermde tegen je eigen geest dan verloor of je geest, of jijzelf. En als je won dan verloor je geest, en verloor je eveneens. Dat was dan ook mijn probleem: ik was m'n ergste vijand. Ik kon niet winnen. Het was een situatie waarin winst een regenboog was, een onbereikbare utopie die me ziek maakte. Het draaide dan ook niet om overwinnen. Het draaide om stand houden. Stand houden omdat je de hoofdpijn die je voelde onmogelijk kon genezen door je hoofd eraf te hakken.
feedback van andere lezers- Wee
Niks mis mee!
x
Mephistopheles: dankje - koyaanisqatsi
En Mephistofoles?
Hij bleef maar schitteren!
Mephistopheles: Doe m'n best, joh.
thanks
grts. - jan
weer een knap staaltje!
je bent een geboren filosoof!
grts
Mephistopheles: was ik maar een geboren miljardair dan had ik al dat gefilosofeer niet nodig gehad hahaha
grts. - strandjutter
Ik ben vergeten te reageren op de andere episodes maar ik heb ze zeker gelezen. Mooi hoe je aansluit bij het andere kortverhaal. Ik vind je stijl zalig brutaal zonder ooit plat te worden. Tot de volgende.
gr, Jutter
Mephistopheles: Bedankt, Jutter. Ik doe m'n best om er geen Herman Brusselmans taalgebruik van te maken. Da's inderdaad te plat. - DeKoeneRidder
Prachtig!
DKR
Mephistopheles: Thanks again, Ridder.
grts. - sproet
ik sluit me aan bij strandjutter, je wandelt telkens op de rand, maar je bewaard de controle in woordgebruik.
knap!
liefs, trees
Mephistopheles: Ik voel er niet veel voor om in een Herman Brusselmans taaltje te beginnen schrijven. Schunnige taal kan soms wel eens passend zijn om een negatief gevoel beter weer te geven maar als je om de haverklap vervalt in ‘kut’, ‘lul’, ‘hoer’, ‘klootzak’, enz. verliest het z’n kracht en wordt het alleen maar vervelend.
grts - Mistaker
Laat de polonaise maar beginnen want ik sluit me aan bij Jutter en Trees.
Je beginzin is wel erg Vlaams, ik als Hollander zou zetten: Zodra wij bij de villa arriveerden belden we aan. Zelfde later nog een keer.
legen zakken: lege zakken
Groet,
Greta
Mephistopheles: legen zakken moest lege zakken zijn, typfoutje.
Tja,over die eens/zodra woordkeuze..wat moet ik ervan zeggen? Denk dat we hier met een literair België-Nederland te maken hebben.
bedankt voor je fb
grs. - otiske
Heel leuk om te lezen dit, knap om te volgen.
Goed geschreven weer, groetjes.
Mephistopheles: Leuk dat je er weer bij was, Frank.
bedankt voor fb
grts. - Francis
Goed zo
God voor ons allen
en wij allen voor ons zelf..
Lekker fel geschreven
Gr Frans
Mephistopheles: Op god moet je niet rekenen, Frans. Die idioot kan m'n rug op en z'n zoon eveneens. Als m'n vijanden me een dreun verkopen hen m'n linkerwang aanbieden? No fucking way.
grts. - Hoeselaar
Je gaat er wel diep op in
Willy
Mephistopheles: Ja, denk dat ik dat onbewust doe om m'n daden min of meer tegenover mezelf te relativeren.
Bedankt voor het lezen. Morgen doe ik verder met je sprookje.
grts. - aquaangel
belgisch top niveau!
Mephistopheles: Nou ja met die aap Brusselmans als best verkopende schrijver van Belgie kan je niet zeggen dat het niveau hier erg hoog ligt, toch? - killea
missed this one, read with usual admiration
xx
j
Mephistopheles: Happens to me too sometimes, thanks for reading
xxx
|
