Volg ons op facebook
|
< terug
De scheiding - (63)
Hfdst 21. Michel in de cel.
Als de politiecombi onzacht tot stilstand komt op de binnenplaats van het commissariaat verliest Michel zijn evenwicht en komt hard tegen de wand van de auto terecht. Het doet pijn. Het besef dat zijn vrouw hem verraden heeft aan de politie, dat zij hem door leden van het SIE met geweld heeft laten arresteren en boeien, terwijl hun zoontje dit alles moest meemaken, doet nog veel meer pijn. Hij begrijpt het niet. Hij heeft toch getelefoneerd om te waarschuwen dat hij Bartje bij haar zou terugbrengen. Waarom dan die gewelddadige politieactie? Dat was toch niet nodig! Er is echter geen tijd om te piekeren. Piepende scharnieren maken hem duidelijk dat de deur van de combi wordt geopend. Een ruwe hand sleurt hem naar buiten, waar hij wordt weggeleid. De kap, die als blinddoek fungeert, blijft over zijn hoofd getrokken, zodat hij niet ziet waar hij naartoe wordt gebracht. Als hij over een dorpel struikelt beseft hij, dat ze een gebouw binnen gaan. Iemand houdt zijn linker arm in een ijzeren greep en duwt hem vooruit. Als hij niet vlug genoeg gaat, krijgt hij een paar stompen in de nierstreek. Michel verbijt de pijn en zwijgt. Na enige tijd moet hij enkele treden naar beneden. Dan blijven ze staan. Het knarsen van een slot en een duw in de rug. Wanneer de kap van over zijn hoofd wordt getrokken, moeten zijn ogen wennen aan het halfduister. Hij wordt in een cel gestopt. Als hij vraagt om de handboeien af te doen, snauwt zijn begeleider hem toe:
'Ik laat die boeien mooi aan. Dat spaart werk als ik je straks moet komen halen. Je hebt jouw handen hier voor niets nodig.'
Dan doet de agent de zware deur op slot en keert op zijn stappen terug. Michel blijft alleen achter in de vochtige cel en met een hoop nare gedachten.
Het lijkt wel een eeuwigheid vooraleer men hem komt halen. Diezelfde agent, diezelfde brutaliteiten. Wat moet die gefrustreerd zijn, denkt Michel. Ze lopen stil. Geen van beiden spreekt. Zijn geest produceert een revue van de voorbije jaren. Zo vele herinneringen, zoveel bewijzen van zijn liefde. Zelfs nu nog heeft hij haar lief. Hoe kon zijn vrouw zo wreed zijn? Is het dan zo onredelijk dat hij zijn zoon wilde zien? Was het niet zijn recht om het kind gedurende enige dagen bij zich te houden en te koesteren? Volgens zijn advocaat had hij dat recht niet. De rechter in kortgeding stond hem enkel een bezoekrecht toe eenmaal per maand, enkele uren op zondag. Dat is toch niet billijk! En zelfs dat heeft zijn vrouw hem niet gegund. Je mag het recht niet in eigen handen nemen! Maar wat moet je doen als alles en iedereen tegen je is? Hoe je te verdedigen tegen de onwil van de tegenpartij en tegen een wetgever die bij voorkeur partij kiest voor de moeder? Dan kun je toch niet anders dan zelf recht doen!
'Ga zitten!' klinkt het bars wanneer hij een verhoorlokaaltje wordt binnen geleid.
Michel neemt plaats op de enige vrije stoel in deze veel te kleine ruimte. Voor hem, achter een versleten tafel, zit een hoofdinspecteur van politie. Voor hem ligt een map met daar in enkele bladen papier. Het dossier over de ontvoering van het kind Bart Vandam door zijn vader. Zware beschuldigingen voor een toch zo natuurlijke zaak. Een vader die zijn zoon bij zich wil. Een echtgenoot die samen met zijn vrouw wil oud worden. Dat alles telt echter niet. Artikel drie honderd- negenenzestig bis van het strafwetboek is duidelijk: Michel is schuldig aan ontvoering van zijn kind. Niets kan dat veranderen.
De hoofdinspecteur bladert enige tijd in het dossier. Dan geeft hij Michel kennis van de klacht van zijn vrouw en van het getuigenis van zijn schoonouders. Er staat in dat Michel nooit naar zijn zoontje heeft omgezien, dat hij zijn vrouw verwaarloosde en dat hij Bartje met geweld op school ontvoerde, enkel om haar te pesten. Allemaal, ook zijn vrouw, hebben verklaard dat Bartje in gevaar is bij zijn vader.
'Dat is toch onzin', zegt Michel wanneer de politieman gedaan heeft met het voorlezen van de klacht. 'Het is allemaal niet waar.'
De pijn om deze leugens maakt plaats voor woede. Natuurlijk zijn deze aantijgingen opgestookt door zijn schoonvader, maar dat zijn vrouw zich tot deze leugens verlaagde, dat kan en wil hij niet begrijpen. Ooit fluisterde ze in zijn oor: ik heb je lief. Waar is die liefde nu dan gebleven? Dat is dus de vrouw die hij al die tijd beminde. Hij kan haar wel verwensen. Ze was beter nooit in zijn leven gekomen.
'De onderzoeksrechter heeft mij opgedragen om u in verdenking te stellen wegens ontvoering van een minderjarige.'
'Is er dan een onderzoeksrechter aangesteld voor zo een bagatel?'
'Aha! Jij noemt dat een bagatel. Daar zal de rechtbank toch wel anders over oordelen.'
De hoofdinspecteur kan duidelijk de commentaar van Michel niet appreciëren en moet merkbaar een inspanning doen om zijn kalmte te bewaren.
'Heb jij iets tot jouw verdediging in te brengen?' vraagt hij met tegenzin.
'Dat het allemaal leugens zijn.'
Dit antwoord bevalt de politieman helemaal niet. Zijn gezicht kleurt rood en met een stem, luid van opwinding, vraagt hij:
'Ben je al dan niet jouw zoon op school gaan weghalen zonder de toestemming en buiten medeweten van de moeder?'
'Ja', knikt Michel, 'maar…'
Verder komt hij niet.
'Ik moet jouw uitvluchten niet' schreeuwt de hoofdinspecteur, 'alleen de feiten, alleen de waarheid. Heb je daarbij de schooldirecteur omver gestampt? En ben je dan met je zoon weggevlucht toen je zag dat er politie aan je deur stond te wachten? Heb je al dan niet je zoon een week lang onttrokken aan het toezicht van zijn moeder, zonder dat ze wist waar haar kind verbleef?'
Als Michel de omstandigheden wil uitleggen wordt hem dit geweigerd.
'Ik moet al je uitleg niet. Enkel een antwoord met ja of nee.'
Michel kan niet anders dan op al die vragen ja te antwoorden. Wat hij heeft gedaan is immers duidelijk, ontegensprekelijk.
'Wat gebeurt er nu?' vraagt hij tot slot.
De hoofdinspecteur bekijkt hem met enig leedvermaak.
'Wat had je gedacht, je vliegt in de gevangenis tot de raadkamer over je verdere aanhouding beslist. Dat is binnen vijf dagen.' is het laconieke antwoord.
'En je mag geen bezoek ontvangen. Je staat op secreet', voegt hij er met een brede glimlach aan toe.
Michel voelt zich door iedereen verlaten en in de steek gelaten. Hij heeft het moeilijk om niet te wenen.
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Tjeemig...En dan te bedenken dat de eerste man een rib heeft afgestaan om een vrouw te creëren. Dit zou mijn ex nou ook klaar krijgen........Grrrrrrrr...
Hahahaha: Ik ga zo in dit verhaal op dat ik echt link word.
Gr. DKR
Julien_Maleur: Dank je DKR. Gelukkig ben ik zelf van dergelijke toestanden gespaard gebleven, maar ik heb beroepshalve honderden dergelijke gevallen meegemaakt. Die herinneringen hebben mij geïnspireerd voor dit verhaal.
groeten
JM - sproet
als lezr merk je dat je echt in het verhaal zit en dat is schrijven vanuit de buik.
graag gelezen.
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je wel Trees. Dat je trouw het verhaal blijft volgen is de beste stimulans om verder te doen en de mooiste waardering.
groetjes. Zie ook mijn commentaar bij DKR.
JM - lonely1
prachtig geschreven, de vaders worden idd vaak ten onrechte benadeeld ivm het mogen zien van hun kinderen
als ik dit lees ben ik blij dat mijn ex n ik heel 'netjes' uit elkaar zijn gegaan nog steeds goede vrienden zijn,
liefs, hilde
Julien_Maleur: Dank je, Hilde, om in het verhaal binnen te wippen en voor je fb. Ik ben persoonlijk van die toestanden gespaard gebleven, maar heb het zo dikwijls beroepshalve meegemaakt. Het heeft mij altijd geïntrigeerd hoe mensen die mekaar ooit lief hadden, uiteindelijk elkaar zo kunnen haten en pesten en daarbij dikwijls hun kinderen misbruiken. Uiteindelijk zijn dat de grootste slachtoffers.
Daar vond ik mijn inspiratie voor dit verhaal.
MVG
JM - henny
Heel goed onder woorden gebracht.
In de eerste zin staat twee keer onzacht. Woordherhaling in een zin moet je proberen te voorkomen. Een onzacht door hard vervangen is voldoende.
Julien_Maleur: Dank je Henny. Ik zal jouw tip in gedachten houden.
groeten
JM
|
