|
< terug
Tijd is geld
Vandaag heb ik een pompoen verwerkt tot soep. Tegenwoordig ben ik meesteres in het soep maken en nu er geen courgettes meer zijn, moet ik heksensoep gaan brouwen. Het is inderdaad haast van moeten, want na vandaag liggen er nog 5 gigantische exemplaren in mijn garage te wachten tot hun vruchtvlees mijn pot mag vullen. Er zijn in mijn leven te veel dingen van moeten, het wordt tijd dat ik ze van mij af schud of schrijf.
Heb je ooit een pompoen uitgehold om er een holle oranje griezel van te maken? Wellicht niet, de tijd ontbreekt je, ik weet het. Al durf ik hopen dat ik je ermee binnentrek in mijn schrijfsel, want na ons laatste gesprek blijft mijn hoofd gevuld met flarden, al dan niet uitgesproken.
Ik ben niet zo goed in het zeggen, dus moet ik maar eens werk maken van dat wat ik volgens jou goed kan. Alhoewel schrijven lang geleden is, moet er ergens nog iets overblijven van het meisje waarvan een leraar Nederlands ooit zei dat ze de enige was die kon schrijven zonder te lezen.
In de bibliotheek ben ik, zoals je sinds kort weet, betere klant op de CD afdeling. Jouw plaatje is er gekomen nadat ik hoorde welke dag het die donderdag was en na het ervaren van een raar gevoel. Er zat iets niet goed bij jou en ik maakte in mijn gedachten te snel de link naar je gezondheid. Na onze koffie bleken andere zaken aan de basis te liggen. Behoorlijk herkenbaar, als ik mijn eigen situaties uit het verleden bekijk.
Ik ben zelf twee keer half ontslagen / half zelf weggegaan door collegiale toestanden. Ik heb ook direct de knop omgedraaid en er het beste, het betere van gemaakt, elders. Ondertussen draag ik het mee en geraak ik er niet meer van af. Er was evenveel eergevoel mee gemoeid als ik in jouw felle uitval herken, maar natuurlijk lang niet zoveel centen. En daarmee valt het onderwerp waarover ik nog iets kwijt wil.
Er mag geen twijfel over bestaan dat ik je geloof en vertrouw. Ik herinner mij nog goed dat je belde en een gat in lucht sprong in mijn plaats, omdat je voor zes maanden geld had voor mij. Acht weken later heb ik er nog geen cent van gezien.
Gelukkig weet ik ondertussen hoe het komt en ik volg je volledig in de reactie die je geeft op wat er gebeurt. Alleen zou ik het allemaal niet zo goed onder woorden kunnen brengen.
Weet je wel hoe fantastisch je bent? Ontelbare keren heb je mij al opgebeurd, positief toegesproken en positief gestemd. Waarschijnlijk ben je je daar niet van bewust. Ik hoop altijd om hetzelfde te kunnen doen voor jou en dan bel je een keer met een rampverhaal en ben ik sprakeloos.
Het plan dat je nu voor jezelf gemaakt hebt is schitterend! Ik weet niet of het een euforische gedachte is na de eerste woede, want ik merk dat je het nogal groots ziet.
Echter wens ik oprecht dat je het zult kunnen realiseren, want ik hoor dat het je deugd zal doen. Je verlangt er duidelijk al een tijdje naar. Cliché stel ik voor dat als ik iets kan doen of je ergens mee kan helpen, ik dat zeer graag en met plezier zal doen. Gemeend, al was het komen opkuisen na de veranderingen. Zonder contract en voor 0,0 euro wel te verstaan.
Feit is dat ik meer ongerust ben over jou dan over een zak geld. Geld is niet alles en maakt niet gelukkig. Dat laatste heb ik lang geleden al gezien, maar dat is een verhaal voor een andere gelegenheid. Akkoord, een mens heeft centen nodig en ik zou er momenteel wat meer kunnen gebruiken, maar ik kan geen twee, zes, noch twintig duizend euro tussen ons laten komen.
Enerzijds legde mijn gedachtegang een aantal stukjes naast elkaar door wat je eerder vertelde. De financiële malaise zoals ze zich nu voordoet onder andere, maar dat leek mij nog het simpelste. Het scenario dat ik kort na het geld een factuur in de bus zou krijgen had ik wel verwacht, maar hier creëert men jammerlijk en onterecht het 99 cent gevoel. Iets kopen van 9,99 euro voelt anders dan iets kopen van 10 euro. Als je 6 euro krijgt en dan 2 euro betaalt, is dat een ander gevoel dan wanneer je slechts 4 euro krijgt. Alhoewel het mathematisch op hetzelfde neer komt, natuurlijk. Ik schrijf nu in de veronderstelling twee derden te mogen ontvangen en toch zal het mij straks niet verbazen als het simpelweg niets wordt.
Helemaal begrijpen doe ik het niet, daarvoor ben ik te weinig vertrouwd met de rechtsvorm waaronder je werkt en al helemaal onvertrouwd met diegenen die je daarin vergezellen. Wat er geëist en gedaan wordt, lijkt mij een gevolg op een hele ergerlijke geschiedenis. Het drastische dat je er niet door kan vermijden, dat begrijp ik wel.
Anderzijds gaat mijn zorg ook naar andere dingen, zoals bepaalde sympathieke uitingen die niet toegekomen bleken te zijn. Ik hoop er hier radicaal naast te zitten en te mogen vernemen van jou dat er niets van aan is. Het spelletje gepakt te worden op zaken waarin je gevoel laat blijken, ken ik jammer genoeg te goed. Dat zou wel eens de oorzaak kunnen zijn van mijn soms traag reageren. Ik slik mijn woorden te vaak in om mezelf niet bloot te geven. Ik moet de remmen maar eens loslaten en je attent maken op hetgeen je teweeg brengt. Misschien in een volgend gesprek of een volgend epistel of op een volgende CD.
De teksten op de vorige liggen niet in de lijn van wat ik nu bedoel, alhoewel een oppervlakkige luisteraar het wel zou denken. Er worden echter behoorlijk wat toepasbaarheden gezongen. Toepasbaar op de laatste maanden, dan toch. Alsof ik ergens een zintuig te veel heb, 'cold dogmatic world, all humility is gone, it's a dangerous time, hold your head up high'… dat laatste doe jij wel, ik geloof het graag.
|
