Volg ons op facebook
|
< terug
Schuldig...of toch niet? (1)
Schuldig... of toch niet?
Ik leerde je kennen toen ik negentien was. Jij was een paar jaren ouder dan ik was en natuurlijk vond jij jezelf al heel wat wijzer. Ik lachte maar wat wanneer je dat zei, Ik wist echt wel beter dan dat en toen grijnsden we samen omdat we beiden wisten dat ik gelijk had. Ik was wel jong, maar diep in mijn hart droeg ik verdriet met me mee, en dat maakte dat ik wijzer was voor mijn leeftijd dan anderen die even oud of zelfs ouder waren. Waar dat verdriet vandaan kwam? Ik weet het niet, het was er gewoon en ik had het gevoel dat het altijd een deel van mezelf zou blijven, hoe gelukkig ik ook zou worden. Zonder die droefheid binnen in mij zou ik niet zijn wie ik nu was.
Jij genoot volop van je leven, en je leerde mij ook genieten. Niet dat we geliefden waren, want dat waren we niet. Jij had een vriendin en ik had een vriend, en wij hadden een vriendschap waarvan ik dacht dat die niet stuk kon worden gemaakt, toch niet door mensen. We praatten vaak met elkaar, elke keer we een fuif bezochten zagen we elkaar, of als ik logeerde bij mijn beste vriendin die mij had voorgesteld aan jou en aan je vriendin. En het had geklikt tussen ons, vanaf het eerste oogcontact. alsof een radertje in mijn hoofd op zijn plaats was geschoven en 'klik' had gezegd toen het viel waar het hoorde te zijn.
Ik geloofde toen echt nog in de mogelijkheid dat een meisje en een jongen vrienden konden zijn zonder dat er liefde of lust aan te pas kwam. En naïef genoeg dacht ik er ook niet aan dat dit misschien voor jou anders was. Want jij had een vriendin en ik had een vriend, ik hield van hem, dus zou jij ook wel van haar houden. Tenslotte waren jullie al een paar jaar samen, en alles scheen goed te gaan. Zij sprak vaak over trouwen, al hield jij de boot nog even af.
Later, nadat alles fout was gegaan, toen hoorde ik dat het toen al niet zo goed meer boterde tussen jullie, dat jij het wou uitmaken, maar dat zij je niet wilde laten gaan. Maar dat was later, toen wist ik nog van niks.
Ze was jaloers, je vriendin, hoewel daar geen reden toe was. We bleven altijd dichtbij haar en onze vrienden, verdwenen nooit uit het zicht, zodat iedereen kon zien dat er niks gebeurde tussen jou en mij dat het daglicht niet kon velen, ik praatte vaak ook met haar, maar ze bleef mij met boze ogen aankijken en ik dacht dikwijls, dat mochten haar ogen kogels zijn geweest, ik al lang dood en begraven was. En na een tijdje werd ik bang voor haar, ik durfde bijna niks meer tegen jou te zeggen, ontweek je zoveel mogelijk, maar het bleef een feit dat er nu eenmaal niet veel fuiven waren waar we heen konden, en we elkaar dus overal tegenkwamen.
Maar later, toen alles voorbij was, dacht ik vaak dat ik misschien beter helemaal niet meer was uitgegaan, dat ik je dan nooit meer had gezien en misschien was jij dan….
Maar er was te veel 'misschien' in die overpeinzingen.
Op een dag was ik alleen uitgegaan, mijn vriend had wacht in het leger maar had me gezegd dat ik gerust naar de fuif mocht. Hij vertrouwde me volledig.
Ik logeerde bij mijn beste vriendin en die fuif werd gehouden in een zaaltje een paar huizen voorbij haar woonplaats. We konden er te voet heen en ik wist dat jij er ook zou zijn. Jij woonde immers in hetzelfde dorp en ook je vriendin woonde in de buurt. Ik kwam binnen en keek stiekem rond of ik jou ergens zag. Maar voorlopig was er niemand te zien, niet jij, niet je vriendin. En ik was opgelucht, ik wou je wel terugzien, maar niet zo, niet als ik je meisje daarmee tekort deed.
Ik vertelde aan mijn vriendin dat ik even mijn handen ging wassen en mijn haren kammen en dat ik er zo terug was. Zij stond bij een groepje jongeren die we elke week wel ergens tegenkwamen, dus ik liet haar in goed gezelschap achter. Aan de deur naar de toiletten tikte ineens iemand op mijn schouder. Ik keek om en schrok. Daar stond jij, helemaal verwaaid, je zag er niet uit. Ik vroeg je wat er scheelde en je zei dat ik met jou naar buiten moest gaan, dan zou je me alles vertellen. Ik schudde nee, zegde dat ik dat niet deed, dat ik jouw meisje niet nog meer jaloers wou maken maar je nam mijn arm en sleurde me met je mee.
Ik keek nog even om op zoek naar hulp, maar mijn vriendin zag me niet.
Hoewel ik bang was, had ik geen schrik voor jou, maar wel voor je schaduw die je overal achterna kwam en je geen seconde uit het oog verloor.
"Ze is er niet ", zei je toen ik keek of ik je meisje ergens zag.
Op straat rukte ik mijn arm los en bleef voor de deur naar de zaal staan. Vertel het nu maar , dat was alles wat ik tegen je zei. En je nam mijn hand vast en vroeg om een eindje te wandelen. Er lag een goed verlicht fietspad naast de drukke weg, dus ik zag geen enkel risico, en ik kende jou als geen ander, dus ging ik mee.
feedback van andere lezers- yellow
een sterk verhaal waarvan ik graag het vervolg zal lezen,
groetjes,
Marc
lonely1: dank je wel, morgen komt het tweede en laatste deel eraan,
liefs, hilde - Mephistopheles
Leest aangenaam en vlot. Benieuwd naar deel 2.
grts.
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
liefs, hilde - Rob
"maar het bleef een feit dat er nu eenmaal niet veel fuiven waren waar we heen konden, en we elkaar dus overal tegenkwamen." Deze zin is wat verwarrend, verder leest het als een pagina uit een dagboek. Kijken wat deel twee brengt.
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
ik bedoel met die zin, dat er dertig jaar geleden niet echt veel fuiven werden gegeven waar we heen konden. Ik woonde in een klein dorpje, en er was gewoon elke zaterdag in een omliggend dorp één fuif, niks meer dan dat dus ik had niet veel keuze, als ik wou uitgaan en hij ook uitging,, dan kwamen we elkaar onvermijdelijk tegen.
het is ook als een soort dagboekverhaal eigenlijk, iets wat je toevertrouwd aan papier maar niet aan je vrienden,
liefs, hilde - sproet
leest idd als een dagboekverhaal, een beetje als een doorschrijfoefening. het voert telkens een deeltje meer spanning op die doet verlangen om de ontknoping te kennen.
liefs, sproet
herlees eens de voorlaatste alinea, leest niet vlot...
lonely1: dank je wel voor de leuke fb,
ik ga er even naar kijken, mss kan ik het beter krijgen dan wat er nu staat,
liefs, hilde - DeKoeneRidder
Spannend...Krijg er door verdiet verder geen zinnig woord uit, solly!
XXX DDR
lonely1: dank je wel voor deze fb, en liefs, hilde - jan
heel herkenbaar Hilde, ik heb iets dergelijks meegemaakt
en het raakt me...
liefs jan
lonely1: jammer voor jou dat ook jij dit hebt meegemaakt, ik hoop alleeen dat de afloop voor jou beter was dan voor mij
liefs en dank je wel, hilde - Hoeselaar
Ziet er naar uit dat dit toch niet zo vlekkeloos verloopt als dat ik in het begin dacht, dus blijf ik je volgen
Willy
lonely1: dank je wel, en nee, vlekkeloos verloopt het zeker niet,
liefs, hilde - Vansion
goed verhaal, hilde
de commentaar post ik later eens bij deel 2
ik lees van je handproblemen en wil je iets vragen dat niet op een site thuis hoort -als je het niet ongepast vindt, stuur je me dan even een mailtje? an
lonely1: dank je wel voor de fijne fb,
en het mailtje is al onderweg naar jou, je mag me gerust iets vragen daarover :)
liefs, hilde
|
