|
< terug
In het licht van het laatste kwartier - DEEL 1 -
Ik werd het nauwelijks gewaar, het schitterend mooie weer die dag. 'Eindelijk,' zou ik in andere omstandigheden geroepen hebben na weken die gevuld waren geweest met regen. De eerste injectie lente zwemmend in aders die ernaar snakten. En de wijzers van mijn innerlijke barometer zouden met immense wendingen op 'zonnig gemoed' versprongen zijn.
Maar in dit geval, bleef het iets lugubers hebben, de begrafenis die amper bijgewoond werd. Waar elders familieleden elkaar omklemden en troost zochten in bewoordingen als 'wat een mooie plechtigheid' en 'het zonnetje schijnt speciaal voor haar', stond hier slechts een handvol pubers bewegingloos. Ze wisten zich geen houding te geven. Niet bij machte om de verdwaasde ziel verlichting te schenken.
Ik meende onder hen enkele gezichten te herkennen. 'Die waren ook op de begrafenis van Audrey,' dacht ik. Mijn meisje was duidelijk populairder geweest. Voor haar begrafenisplechtigheid was de kerk te klein. Toen was het nog iets frisser geweest, maar droog, en dat was al wat we nodig hadden. Ik verweet mezelf dat het een bepaalde trots bij me opriep, dat ik blij was dat er meer volk was geweest voor haar finale op deze bol. Alsof het om een wedstrijd ging. 'Komt dat zien dames en heren! Welke ontroostbare moeder heeft de tofste dode dochter?'
Waarom zo weinig mensen op deze begrafenis? Houdt niet iedereen van je wanneer je heengaat? Over de doden immers niets dan goed? Afgezonderd van het groepje jongelingen omklemden twee geliefden zich in hun verdriet. Verder was er niemand. De doodskist werd in de leegte van een zwarte rechthoek gedumpt. Het graf werd nadien enkel nog bezocht door het stel, waarvan ik begreep dat het de adoptieouders waren.
Ondanks het geringe aantal rouwenden bleef ik onopgemerkt. Dat was precies wat ik wou: onzichtbaar zijn. Ik wenste vergeten te worden, te vergeten, niet te zijn. Het bleek onmogelijk. Helaas was ik aangetrokken tot het dorpse kerkhofje met zijn karige verfraaide graven. Mijn gedachten hadden me erheen geleid.
Ik kon alleen maar aan haar denken. De witte pluizenbol op de rode muts flitste me telkens weer voor de geest, net zoals de grote ogen waarin al weinig levenslust te bespeuren viel voordat ik haar naar haar teraardebestelling had geslingerd. De pubermeid, met de huid zo donker als mijn levenslust, had met één noodlottige beslissing mij in een nog diepere ellende, en zichzelf onder de wielen van mijn Renault Clio geworpen. Ik reed op een landelijke kronkelweg, toen zij plots vanachter een boom opdook om zich in de lichtstraal van de koplampen te zwieren. Van een reactiesnelheid was geen sprake. Voordat ik schrok, van die witte wiebelende bol, was de doffe klap al uitgestorven. Ik was met mijn aangezicht tegen de voorruit gedonderd. Het deed minder pijn dan mijn herinneringen.
Verdwaasd opende ik de ogen. Vaag besefte ik dat ik in een verwrongen positie op de chauffeursstoel lag. Schopte in het rond met als enige resultaat dat ik mezelf nog meer bezeerde. Moest uit de wagen. Droge mond. Vond de deurhendel niet. Graaide. Moest hem vinden. Zwetende handpalmen.
Na een aantal pogingen slaagde ik er eindelijk in het portier te openen. Ik strompelde op handen en knieën uit de wagen, die tegen een eenzame kastanjelaar tot stilstand was gekomen. Aan duizenden verspreid liggende glassplinters scheurde ik de panty's, die afgelopen Kerstmis onder de Kerstboom op me hadden liggen wachten.
'Typisch,' zuchtte ik. Het laatste geschenk van Audrey in flarden. Zegt alles over onze relatie de laatste maanden voor haar dood. Op de geschenkverpakking had ze met doorzichtige tape een papiertje bevestigd: 'Voor de liefste mama.' Ik vermoedde dat ze het zowaar meende toen ze het neerschreef.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Heavy maar mooi verteld. Het is me echter niet duidelijk wie de persoon die begraven wordt is? Sta je op het kerkhof om Audrey te bezoeken of ben je bewust aanwezig op de begrafenis van een ander meisje dat zich het leven benam? Sterkte anyway!!!
XXX DKR
jbrouns: Bedankt voor het lezen, zoals dat de gewoonte is in een soap (al hoop ik dat ik het doorsnee niveau van een soap wel overtref) worden al je vragen beantwoord in de volgende delen. Blijven kijken :-)
Grtz - ERWEE
Prima eerste deel. Ik ga op zoek naar de volgende.
Kleinigheidje hier:
Toen was het nog iets frisser geweest, maar droog, en dat was al dat we nodig hadden. => ... en dat was al WAT we nodig hadden
Dit is super:
Droge mond. Vond de deurhendel niet. Graaide. Moest hem vinden. Zwetende handpalmen.
Groet!
jbrouns: Hey, da's ff geleeje hè! Bedankt voor het lezen en fb, ga de verbetering aanbrengen. tudelu
|
