|
< terug
Valentijn 2009
Na het inhaken heb ik er onmiddellijk een kalender bijgehaald. Je snelle reactie op mijn 'voor het einde van februari' kriebelde als prille lente door mijn vermoeide lichaam. Het ontbreekt mij aan affectief dynamisme. Ik reageer met de vraag of die datum in een weekend valt en wil weten of je al een agenda hebt voor volgend jaar. Ik blaas het onderwerp weg, maar niet af. Het zou mij zeer verblijden mocht je mij vergezellen. Het kasteel is al twee keer ludiek ter sprake gekomen, maar ik heb je nog niet officieel gevraagd. Daar mag ik niet lang meer mee wachten, misschien morgen.
Vandaag heb ik de eerste man ontmoet. Hij vertelde mij over zaterdag en dat je mij nog zou terugbellen, maar dat het dan wel 'privé' zal geweest zijn. Alsof hij wil zeggen: jullie hebben toch iets samen. Ik knik en lach even. Heeft hij de pret in mijn ogen gezien? En wat zal hij aan jou vertellen? Dat hoor ik nog wel. Na een vrij gemoedelijk gesprek, weet ik nog niet goed wat met hem aan te vangen. Ik denk dat hij zich na enige tijd wel op zijn gemak voelde. Echter vertelt hij niet alles, maar alles hoef ik niet te weten. Ik kan iets doen met de situatie waarin hij zit en zou hem kunnen sturen naar daar waar geen voorafgaand contact, noch uitleg gevraagd wordt. Hij stelt zich echter kieskeurig op, waardoor mijn vrijheid beperkt wordt. Hij mikt net iets hoger en dat maakt het niet gemakkelijk. Hij wil doen wat hij graag doet, alleen daarin zal hij kunnen aarden. Die stelling geldt voor elk individu, maar soms moet men al eens door andere waters zwemmen vooraleer men zijn draai vindt. Tenzij men wil blijven zonder iets. Hij woont ook nog veraf. Hij is niet opgeleid en komt uit de generatie van al doende leren. Tegenwoordig pakt dat niet gemakkelijk meer. Zeker niet in deze tijd. Het gaat minder, er is een overaanbod, enz. Bovendien is het nog te vroeg, hij is nog te lang weerhouden. Hoe graag ik iets wil doen voor hem, omdat het voor jou is, speelt de hele dag door mijn hoofd.
Je verblijft wel vaker in mijn gedachten. Je verschuilt je achter een hoekje en komt bij de minste verveling te voorschijn. Ik heb nog geen post van jou en zag het andere ook nog niet toekomen. Ik wil je bellen, maar wil het niet weer daarover hebben. Ik gun me verder te genieten van de november lente en berust in niet bellen. 14 februari in een 19de eeuws kasteel… Valentijn valt waarlijk in een weekend, maar het is een verkeerd weekend. Ik heb er wel vaker pech mee. Volgend jaar zal het op 21 februari Valentijn zijn en op om het even welke andere dag waar jij deel van zal uitmaken.
|
