|
< terug
Biografie van een virus (deel 6: ongereptheid, maskers en een familieschat)
19 april 14:15
Ongerepte huid…
Ongerept klinkt als een volmaakt gladde Reinette Hernaut in oktober. Je weet dat je gretige tanden zich binnen enkele ogenblikken door de wijnrode pel zullen boren om het vruchtvlees te verscheuren. Maar je stelt het onvermijdelijke nog even uit. Je laat je mond vol speeksel lopen en glimt de appel op tegen je trui totdat hij een spiegel wordt. Ongerept is de droefheid van vers gevallen sneeuw, en van de krakende voetstappen die als eerste de glinsterende vacht schenden.
Ik denk terug aan die nacht dat ik hopeloos probeerde vluchten voor de haat die in mezelf zat. Als een gekwetst dier doolde ik in de straten. En toen begon het te sneeuwen. Het waren meteen dikke, wollige vlokken. In de lichtkegel van een straatlantaarn dansten de schaduwvlekjes op de grond, totdat ze zich vermengden met de vallende sneeuwvlokken. Ik zag dat iedere dansende schaduw een voorspelling was voor de eindbestemming van een sneeuwvlokje. Maar het was een grillige en stochastische dans. En het was alsof ik de eerste was van heel de wereld die het begreep.
Waarom vertel ik je dit? Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld. Die nacht heb ik een beslissing genomen, de contouren van een plan getekend. Hoe meer ik lees wat je me schrijft, hoe zekerder ik ben dat jij hierin een rol zal spelen.
Toen ik achterom keek, zag ik een ongerept, wit tapijt op de weg waar ik net tevoren nog gelopen had. Maar ik wist dat deze ongereptheid een laken was dat de bedorvenheid verhult.
De wereld die ik aantrof, is een circus. Hierin dragen de mensen hun masker als een tweede huid. Maar soms tonen maskers juist het ware gezicht. Als messenwerper heb ik het voorrecht om de mens te aanschouwen zoals hij echt is, op het moment dat ik een mes op hem richt. Deze gave is een soort familieschat die van generatie op generatie is overgedragen. Maar het juwelenkistje bevat een dubbele bodem.
Het verontrust me hoeveel ik je nu al toevertrouw.
een messenwerper
feedback van andere lezers- matahari
Heel knappe beschrijving van de sneeuwvlok-schaduwen en de onderliggende gedachte hiervan. Als het juwelenkistje terug
dichtgaat, het eigenste terug erin, dan was het toevertrouwde slechts de schitter die even op de sneeuwvlok-schaduw-paring
viel, .....op het scherp van de snede.
liefs matahari
fenk: Bedankt. ... het scherp van de snede: minder mag je van een messenwerper niet verwachten :-) - Ghislaine
Heel diep en scherp neergezet.
fenk: Zeer bedankt. - sproet
chique!
het verontrust me ook hoeveel je nu al toevertrouw! is er nog een weg terug?
liefs,sproet
fenk: Nee sproet, geen weg terug; deze story is een one-way-ticket - aquaangel
heel fraai en momenteel bekoren mij de delen van de messenwerpers hand erg goed..
fenk: Jouw mening is belangrijk, bedankt. - koyaanisqatsi
Beklemmende story...
fenk: Yep, absoluut. - Rob
Waarvoor er gevlucht werd komt er niet echt uit waardoor de rest wordt tot een mooie foto waarvan de betekenis ontbreekt.
fenk: Inderdaad, de lezer heeft momenteel weinig informatie. Druppelsgewijs wordt aan jullie dorst toegegeven. Je zal wel regelmatig moeten "terugbladeren". Bedankt. - feniks
Het wollige in dit soort van mails is niet storend.
Of je de stijl niet wat minder literair moet maken ..? Wat banaler?
Misschien mailen messenwerpers wel anders dan de doorsnee mens. :)
fenk: Dit vind ik heel zinvolle kritiek. Al is het niet eenvoudig om een banale toon te vinden als je samenwerkt met Vansion :-)
|
