|
< terug
Kempensprookje VIII
Kempensprookje VIII
Vanuit de keuken klonk Maria's zang en die mocht gehoord worden, zo meende Jan dan toch.
Af en toe en gelijk hoe dat de wind zich draaide, kwam er een heerlijke geur uit het huisje naar buiten toe en deed Jan bijna naar binnen drijven. Maar hij bedacht zich en kwam op zijn stappen terug want nu was de tijd rijp en de kust veilig om dat te doen waar hij al maanden op zon. Steels als een sluwe vos sloop Jan naar de achterkant van het huis vanwaar hij een goed zicht had op de weg die hij wilde volgen. Eenmaal buiten het zicht liep hij over de door onkruid overwoekerde weg rechtstreeks naar het bos toe. Meermaals draaide hij zich om, om toch maar ongezien dit snode plan te kunnen uitvoeren. Het was nog vroeg in de morgen en de vogels floten alsof ze zijn aanwezigheid extra op prijs stelden. Nu hij aan het begin van het bos aankwam kon niemand hem nog zien, hij werd als het ware door al dat groen opgeslokt. Tot hier toe was hem niets opgevallen dat de monden in het dorp deed sneren. Alles is zoals dat overal zo is, gewoon een bos zonder meer, waarom dan al die herrie, waarom dan dat gefoeter van de wijven uit het dorp? Hij begreep het niet en wilde het ook niet begrijpen want het was toch een fijne wandeling zonder meer. Jan genoot van al dat mooie dat hij tot gisteren toe nog nooit zo gezien had, alles leek veel intenser en kleurrijker, ja hij liep als het ware op wolken van genot. Als men zo een gevoel bestraffen kan dan begreep hij de hele wereld niet meer, hier was toch niets ongewoons aan. Ach, wat kan mij dit ook schelen, ik ga gewoon verder en als ik straks terug ben weet ik met zekerheid te vertellen dat er van dit hele verhaal geen zinnig woord klopt. Hoe dieper in dit bos verzeild raakte hoe opgewondener hij dan ook werd. Hij hoorde ook hoe dat vogels over hem spraken, en hoe dat ze de koppen bijeen staken en met hun vleugels naar hem wezen.
"Hé, ben jij Jan niet, die daar in dat kleine huisje woont? Ik kom dagelijks bij je en eet van het graan dat je aan je kippen geeft. Je hebt me nog nooit weggejaagd en daarom dat ik je herken.
De oude man keek heel verbaasd naar de plek waar dat stemmetje vandaan kwam maar kon op het eerste zicht niet uitmaken van wie dat kwam of wie de spreker was. Hoofdschuddend ging hij verder en bemerkte dat de bomen die hij vanaf zijn huis zag veel kleiner waren dan deze oerwoudreuzen. Dit gaat werkelijk niet met rechte dingen toe, dit is abnormaal en paste niet in het beeld dat hij tot nu toe had van het voornoemde bos. Misschien moest hij zijn mening wel bijschaven en toegeven dat hij het tot nu toe mis had gehad.
Jan was zo in gedachten verzonken dat hij niet in de gaten had dat hij steeds verder van het toen straks genomen pad afweek, tevens bemerkte hij dat zijn stappen krachtiger werden.
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Mooi Willy!
De laatste 2 regels: 'Jan was zo in gedachten verzonken dat hij NIET in de gaten had dat hij steeds verder van het toen straks genomen pad afweek, tevens bemerkte hij (NIET ?) dat zijn stappen krachtiger werden.
X DKR
Hoeselaar: Dank je wel, tja, er zitten steeds weer addertjes onder het schrijfgras
Willy - Ghislaine
Masterart.
Hoeselaar: Dank je wel, hebben ons aleen tijdje niet meer gelezen
Willy - henny
Wat zijn die dorpelingen kleinzielig. :O
Ik denk dat nu het verhaal écht gaat beginnen en het bos een belangrijke rol gaat spelen.
Hoeselaar: daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben
Willy - sproet
laat de belevenissen maar komen!
blij fbij de opmerking om kortere en krachtiger zinnen te vormen. de lezer heeft meer verbeelding dan je vermoed.
liefs, trees
Hoeselaar: Dank je wel voor de aanmoediging
Willy - mephistopheles
Hopelijk loopt hij niet verloren.
grts.
Hoeselaar: Nee maak je geen zorgen als het zover zou komen steek ik er een stokje voor
Willy
|
