Volg ons op facebook
|
< terug
De boot.
"Doe het nou niet, straks gaat het misschien onweren, boven zee is het al donker."
Ze wuifde zijn bezwaren weg met de woorden: "Het duurt nog uren voor dat onweer hier is, als het al hier komt en dat is helemaal niet zeker. Met een half uur ben ik in de Wouden, want ik heb de wind mee. Morgenochtend willen ze vroeg beginnen met de boot klaar te maken voor de grote wedstrijd. Op het feest zie ik je wel weer."
Wat kon hij hier tegen inbrengen, dacht hij, ze was nu eenmaal koppig en normaal gesproken had ze ook gelijk, maar zijn gevoel zei dat het niet normaal was. Snel liepen ze naar de boot en deed hun kind van twee jaar zijn zwemvest aan. Ze startte de buitenboordmotor en vrolijk zwaaiend voeren ze de haven uit. Bram wachtte tot ze buiten de haven waren en hij het zeil in de mast omhoog zag gaan. Hij ging ondertussen zijn broer Brian in Alkmaar ophalen om ook naar de Wouden te gaan voor het feest, dat daar die avond was georganiseerd.
Het zeil stond mooi bol en de fok strak. Met een pittig gangetje zeilden ze richting het eiland. Af en toe keek ze om en zag de onweersbui zich veel sneller ontwikkelen dan ze had voorzien. Een plotselinge windvlaag, vanaf de andere kant, sloeg het zeil om en met een snelle duik kon ze dat net op tijd ontwijken.
Het was daarna volkomen windstil. Ze mopperde: "Wat een raar weer, dat heb ik nog nooit meegemaakt."
Bewegingloos lagen ze op het water. Dan maar op de motor, dacht ze en met een enkele ruk aan het starttouw begon de Evinrude te lopen en ze gingen weer vooruit. Ze liet het grootzeil zakken en de fok staan voor als het weer mocht gaan waaien. In de verte hoorde ze de eerste donder traag over het water aan komen rollen.
De kleine was zich nergens van bewust en speelde op de bodem van de boot met zijn auto, die hij van zijn opa en oma had gekregen.
De motor begon te stotteren en stopte. Ze draaide de tankdop eraf en peilde het benzineniveau. De tank was leeg. Snel dook ze in het vooronder om de reservetank te pakken, maar zag hem niet. Verdomme dat is waar ook, die heb ik vanwege het onderhoud er uit gehaald, dacht ze. In de verte kon ze de rietkraag al zien en begon met de noodpeddel te roeien. Het onweer naderde echter veel sneller dan zij kon peddelen.
Het begon te regenen en met vlagen hard te waaien. Ze fluisterde: "Die regen mag je houden, maar bedankt voor de wind."
Ze trok de fok strak en nu maakte ze redelijke snelheid. Het grootzeil durfde ze niet te hijsen want uit ervaring wist ze dat er in buien vaak rukwinden voorkwamen, waardoor ze kon kapseizen. De bui was nu vlak bij haar en ze bedacht een noodplan, want om de normale route door het kanaal te nemen kon niet, want die duurde veel te lang en ze had daar ook geen benzine voor.
Ze zou bij de steiger van Simon zien te komen, die was het dichtste bij. De bliksem verlichtte spookachtig haar weg en de donder raasde nu in volle hevigheid tot haar oren er zeer van deden. De kleine begon te huilen, ze pakte hem vast en probeerde hem gerust te stellen.
Bram en Brian reden zwijgend langs het Noordhollands kanaal richting de Wouden en zagen de bui in alle hevigheid losbarsten. Brian keek af en toe naar zijn broer, die krampachtig het stuur van zijn auto vasthield. Hij wist dat Bram, terecht, doodsbang was voor wat er met zijn vrouw en kind zou kunnen gebeuren. Bram wist uiteraard niets van de windstilte en het uitvallen van de motor en probeerde zichzelf gerust te stellen met de gedachte dat ze er al zou zijn. De ruitenwissers stonden op hun hoogste snelheid en toch konden ze het regenwater nauwelijks verwerken.
Door de regen kon Nina nauwelijks de oever onderscheiden. De steiger van Simon moest ergens voor haar liggen, maar de twee bomen, die aan weerskanten op een klein eilandje stonden, kon ze niet zien. Er waren meer van die eilandjes en ze hoopte dat ze vlak bij zo'n eilandje of de steiger zou kunnen aanleggen.
Liggend op de grond konden ze dan de bui afwachten, of wanneer ze de steiger zou kunnen vinden, kon ze proberen het huis van Simon te bereiken. Het onweer zat nu pal boven haar en ze zag de bliksem, met een verschrikkelijke klap, in een boom aan de oever inslaan. Tijdens die bliksem zag ze de steiger spookachtig verlicht worden en ze haalde opgelucht adem, nog een paar meter en dan zijn we veilig, dacht ze.
Ze bonkte met de boot tegen de steiger aan en in doodnood sprong ze samen met de kleine op de steiger. Ze ging direct liggen en huilend van opluchting lag ze te wachten op de volgende flits.
Die kwam, maar behoorlijk ver bij haar vandaan, dat had een waarschuwing moeten zijn, maar die kwam niet over in haar brein, ze begon richting het huis van Simon te rennen.
Op dat moment sloeg het noodlot toe, een paar seconden nadat ze was gaan rennen was daar de volgende flits bij háár in de buurt en ze werden vol geraakt door een enorme bliksem, op minder dan dertig meter van het huis af.
De pont bij de wouden was uit bedrijf vanwege het noodweer. Bram en Brian zaten in de auto op het parkeerterrein te wachten tot hij weer zou gaan varen. Na een uur was de bui in de verte aan het verdwijnen. De pont werd weer gestart en ze voeren naar de overkant.
Jane was niet in het café en niemand had iets van haar gehoord of gezien.
Direct werd er groot alarm geslagen. Binnen vijf minuten wist iedereen op het eiland dat Jane en de kleine vermist waren, Simon als laatste. Hij begon net als alle anderen direct te zoeken en even later zag hij de mast van een boot bij zijn steiger. Hij liep er naar toe om te kijken van wie hij was.
Halverwege zag hij ze liggen. Door de hitte was de kleine, zoals voor zijn geboorte, versmolten met zijn moeder.
Simon zakt door zijn knieën en een afschuwelijk kreet van afgrijzen schalde over het eiland, wat even later in diepe rouw was gedompeld.
feedback van andere lezers- aquaangel
mooi gelezen
wel een lange inzending vind ik, dus zou ik dit in delen hakken :)
badstop: De lengte hangt af van het verhaal vind ik. Is het verhaal het waard om te lezen dan vind ik een wat langere geen bezwaar om te lezen. Is het een overdenking of een column dan niet. - DeKoeneRidder
Prachtig! Ik heb heel wat uren, op het NH Kanaal, in mijn bootje met mijn kop in de wind en regen staan te schreeuwen om het leven te vervloeken en dit hielp ook nog........
Gr.
DKR
badstop: Dat is leuk om te horen, een kenner dus. - Mistaker
Graag gelezen!
groet,
greta
badstop: Dank je voor het compliment. Het is een stukje uit "De ommekeer". - sproet
de lengte was geen bezwaar, het is iets om in één ruk te lezen.
griezelig om zoiets mee te maken.
vlot geschreven.
liefs, sproet
badstop: Dat vond ik nou ook. - otiske
Knap geschreven, leest ook prettig.
Graag gelezen, groetjes.
badstop: Groetjes terug en bedankt voor het compliment. - Dora
Mooi spannend en een vreselijk slot, (toch zou ik erin schrappen, dubbele woorden weghalen, synoniemen bedenken geloof ik.)
badstop: Het is onderdeel van een roman. Bij een kort verhaal zou ik het meer beknopt geschreven hebben. De dubbele woorden kijk ik naar.
|
