|
< terug
In het licht van het laatste kwartier - EINDE -
Ik nam het meisje bij de schouders en schudde haar krachtig door elkaar. Ik schreeuwde het uit. Het trillen hield op. Ik verzachtte de greep om haar schouders, vlijde mijn hoofd op haar borstkas en weende eerst bedeesd, dan alsmaar luider snikkend en snotterend.
'Audrey! Mijn arme Audrey! Waar ben je, rode bliksem? Je verdiende mijn aandacht. Mijn onverschilligheid werd je dood!'
Gesmoorde geluiden van het kind onder me brachten me ietwat terug tot mezelf. Het leek alsof het probeerde te praten. Ik ritste voorzichtig haar jas twintig centimeter open. Daaronder droeg ze een trui, waarvan het stof veel te dun aanvoelde voor de tijd van het jaar. 'De ijdelheid van de jeugd' dacht ik. 'Hoe vaak had ik Audrey gezegd iets warmers aan te trekken?'
Wolken dreven uiteen. En toen zag ik het, om haar nek. Mijn wereld keerde zich om. Scheldwoorden flitsten door mijn hoofd. 'Rooie hoer, puistenbrij, pijpfabriek.' Ze droeg een halsketting waarvan de letter 'R' me helder, als bij klaar daglicht, uitdaagde.
'Rowina' ontsnapte uit mijn verkrampte keel. 'Waarom?' gilde ik. Nam haar nek in beide handen. Kneep en voerde gestaag de druk op. Halfgeopende ogen keken me aan. Onverschillig. Uitdrukkingsloos. Haar huid voelde ijskoud aan. Ik begon opnieuw te huilen. Mijn greep verslapte. Ik rolde terug van haar af en staarde weer naar de wolken, die, alsof er zich onder hun niets had afgespeeld, doorgingen met hun zweefvlucht. Licht -donker - licht - donker. Alsof ik meespeelde in een zwart-wit film.
'Help me.'
Ze sprak. Zomaar uit het niets. Ik schrok ervan.
'Ik wil dood,' mompelde ze nauwelijks hoorbaar.
Dat je exact zóveel geserveerd krijgt als je kan verteren is een betreurenswaardige leugen. Ik kreeg het niet meer geslikt. Ik had Audrey vermoord, nu verwachtte dit kind hetzelfde van mij.
'Waarom?' vroeg ik nogmaals.
'Het spijt me,' antwoordde Rowina moeizaam.
'Ze heeft het niet verdiend!'
Geen antwoord meer. Ze draaide het hoofd van me weg. Als ze over voldoende kracht had beschikt, zou ze zich klein gemaakt hebben, als een foetus. Maar ze kon alleen maar het hoofd bewegen. Haast onverstaanbaar kreunde ze weer: 'Ik wil dood.'
'Ben je daarom voor mijn wagen gesprongen?'
Terwijl ik de gedachte uitsprak realiseerde ik me dat het zo moest zijn. Ze had op me gewacht. Alleen ik mocht haar overrijden.
'Alsjeblieft,' smeekte ze. 'Pijn.'
'Bekijk het maar!' schreeuwde ik. Uit mijn jaszak nam ik het doosje valium en slikte de tabletten door met de laatste centimeter drank die me nog restte. De lege fles smeet ik daarna tegen de boom. Ze bleef heel. Ik lachte uitbundig.
Voor de laatste keer op mijn rug in het gras. Ik wachtte af. Zij zweeg. Alleen de wind was er. Een veldmuis ritselde in het hoge gras. Ik schrok en vervolgens lachte ik maar weer. Daarna werd het opnieuw stil. Een tijdje later hoorde ik een diepe zucht.
'Audrey?'
Het klaarde op, terwijl mijn ogen zich sloten.
De geliefden verlieten het kleine kerkhof. Ze liepen arm in arm, met voorovergebogen hoofden. Een volk van gedachten vergezelde hen. Ik was ook nog slechts een gedachte, door Rowina naar haar begrafenis gelokt.
Ze stond naast haar graf en staarde naar het gat in de grond. Aan haar zijde zag ik Audrey. De lange rode haren wapperden in de wind. Ze omarmde het verwarde meisje. Rowina schrok er even van, maar Audrey stelde haar gerust. Uit het niets toverde ze de rode muts met witte pluizenbol tevoorschijn en trok ze diep over de korte kroezelharen. Ik rilde bij de aanblik. Het liefst van al wou ik me verbergen voor mijn dochter, maar dat bleek onmogelijk. Alsof ze mijn gedachten las, draaide ze zich met een plotse beweging in mijn richting. Ze zwaaide vrolijk naar me. Ik zag dat de wonden op haar polsen verdwenen waren. Mijn adem stokte.
Ik gebaarde verlegen beide kinderen tot me te komen. Dat deden ze graag. Ik kuste Audrey op het voorhoofd en Rowina op de bolle wangen. Ze glimlachten. Vervolgens repten we ons naar het ontroostbare koppel. De adoptieouders van Rowina hadden bescherming nodig. Dat wisten we.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Graag gelezen!
Gr. DKR
jbrouns: Dank je wel daarvoor.
Grtz - ERWEE
Prima geheel met bijna een mystiek einde.
Gank heij mer ens kieke este tied hubs.
http://erwee.punt.nl/
jbrouns: mercikes. Ga zeker eens kijken daar, maar gij zijde gij toch zekers gene hollander geworden zenne? haha
|
