Volg ons op facebook
|
< terug
Kempensprookje XI
Kempensprookje XI
"Wat is er aan de hand, scheelt er iets, Maria"? Waren de bezorgde woorden van Meneer Pastoor. Je zag dat hij het echt meende, en met deze arme drommel inzat. Het vrouwtje nodigde haar bezoeker naar binnen waar het heerlijk naar gebak en kruiden rook.
"Aha, jij bent dus aan het bakken geslagen, verwacht je dan nog meer bezoek? Ja, je weet natuurlijk waarvoor ik kom, dat hebben we de zondag toch al na de dienst besproken, hé. Waar is jouw Jan eigenlijk? Ja, ik weet hij houd geen grote stukken op mij, maar ik zie hem wel zitten, want hij is tenslotte toch ook een van de aan mij toevertrouwde schapen." Hij zag meteen dat de zojuist bezorgde blik haar gezicht opnieuw tekende."Wat scheelt er"? Ze wierp een verachtende blik naar de denkbeeldige plaats waar zij dacht dat haar man voor het moment verbleef, en blafte; "Daar! Meneer Pastoor; Daar, daar in dat bos, want ik heb hem vanmorgen wel zien sluipen, hij keek telkens weer om, voordat hij als een haas over de akker rende. Ik kon hem goed zien, en hij dacht dat ik het niet door had." Ze wierp daarbij woedend haar hoofd in haar nek en keek heel vals naar die plek waar ze hem nu vermoedde."Ja, Meneer Pastoor, zo een man heb ik, en ik heb hem al zo dikwijls voor deze daad gewaarschuwd, maar niets hielp, dat hij nu ook maar zorgt dat met alles in het reine komt. Trouwens Meneer Pastoor, Jan is al van vanmorgen weg kunt u mij zeggen hoe laat het nu is, want ik heb hem bij het middagmaal gemist". Haar gast keek meewarig naar dit kleine vrouwtje, hij kon het niet verbergen dat hij toch wel met haar inzat. Zij hervatte het gesprek zonder het antwoord van Pastoor af te wachten en zei "Nee, ik weet het maar al te goed en daarvoor ken ik Jan ook veel te goed, hij is een grote jongen die nog alles wil ontdekken."
De pastoor haalde het zakhorloge van onder zijn soutane, knipte het open en zei,"Kwart voor zeven Maria" en knipte het uurwerk meteen weer dicht en ging verder "Bon, dan moet ik maar eens een andere keer komen, als de haas zijn leger terug gevonden heeft, nietwaar", en wierp een knipoog op zijn gastvrouw. Pastoor liep naar de waterput waar hij zijn fiets tegen de muur gezet had, sprong op zijn stalen ros en riep terwijl hij de koer afreed; "tot zondag" en verdween in de richting van de ondergaande zon.
Het eerst zo lichte lichaampje werd met elke stap zwaarder en hij kreeg het gevoel dat zijn benen het op een gegeven moment zouden laten afweten. De eerst zo heerlijk aanvoelende dijen werden nu een kwaalvolle martelgang voor de oude man. "Zeg komt er nog wat van, het lijkt wel alsof je in slaap gaat vallen, als ik jou was zou ik toch maar doorstappen, want anders ben je voor de nacht nog niet terug bij je vrouwtje. Ja ik weet wat je nu weer wilt zeggen, dat ik te zwaar voor je ben, oude gek! Maar toen straks meende je dat je weer twintig was, terwijl ik toch hier boven naar een grijze kop aan het kijken was.
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- sproet
veel hulp krijgt Marie niet van de dorpsherder.
deed me wel glimlachen dit verhaal, doorgaan!
liefs, trees
Hoeselaar: Dank je wel voor het komen kijken
Willy - DeKoeneRidder
Ik had verwacht dat Meneer Pastoor zich eerst tegoed zou doen aan het gebak.....Vreten en zuipen, anders zag je ze niet!
De laatste allinea heeft me op een dwaalspoor gezet. Tof!
XXX DKR
Hoeselaar: Dank je wel voor het komen lezen
Willy - henny
Zijn last wordt steeds zwaarder. Het benieuwd mij waar het naar toe gaat.
Vrij bovenaan: ik weet hij houdT
Hoeselaar: Wie het onderste uit de kan wil,...
Willy - Mephistopheles
Aangenaam leesvoer.
grts.
Hoeselaar: Dank je voor jouw inzet en volhardendheid
Willy
|
