|
< terug
Nog steeds (1)
Januari 2006.
Een jaar en acht maanden later, loop ik in gedachten dezelfde kerk binnen. Ik draag weer zwarte kledij. Het beeld is onrealistisch. Ik functioneer op adrenaline. De kleren van toen vallen van mijn lijf. Ik heb het koud, ik ben koud. Zal je gedrag van de laatste drie maanden veranderen? Zullen we tot een akkoord komen?
Het verdriet om het overlijden van mijn grootvader heeft zich nog maanden meester van mij gemaakt. Ik begreep niet waarom we aan de kant van het perkje gezet werden. De gure wind blies in mijn rug. Mijn schouders deden pijn. Ik rilde van ingetogen emotie en droevige onmacht. Zijn as waaide uit de urne alsof ze niet op de grond wilde neervallen. Mijn meter was een hoofd kleiner dan anders. Haar zware steunende arm geringd in de mijne. Haar knijpende hand door hartenpijn verkrampt. Jij stond achter ons.
Er kwam geen mooie zomer. Dag na dag werd het vroeg donker. De lange flexibele takken van de knotwilgen gonsden van links naar rechts en in het rond. Steeds opnieuw zag ik zijn as waaien. Ik kon de tranen niet bedwingen. Ik heb nochtans niet de gewoonte. Normaalgezien komen ze nooit. Echter met de kleine op mijn arm of aan de strijk, rolden ze stil maar warm en glanzend over mijn wangen. Je hebt ze niet opgemerkt of je wilde niet. Je had geen arm en bood geen steun. Je was onbetrokken. Oncommunicatief ook. Ik heb er lang over gedaan, maar zag eindelijk dat ons leven niet ongelukkig mocht verder gaan. Ons leven. Mijn leven. Ik leef. Ik leef ook, jij niet alleen.
Mijn grootvader was een goed man. Een man van weinig woorden. Later alleen van dat, vroeger niet enkel. Dus ook van veel daden. Hij werkte in de bouw en stond fysiek heel scherp. Hij voldeed zich aan twee warme maaltijden per dag. Spaghetti of rijst lustte hij niet. Zijn lijfspreuk was 'de taatjes zijn goed'. De aardappelen waren dan ook van eigen kweek. Een goed stuk vlees, gebraden in melkerij- of boerenboter, mocht echter niet op zijn bord ontbreken. Hij had wel andere tijden gekend. Spekreepjes in ajuinsaus hoorden er al lang niet meer bij. Toch leek het alsof hij verknocht bleef aan de oude tijd. Altijd verorberde hij zijn maaltijd uit het bord waaruit hij zijn soep gegeten had. Dat deed hij om minder te moeten afwassen. Het was hij niet die de afwas deed.
Toen hij met pensioen ging, was ik een nog zorgeloze jonge tiener. Hij vulde zijn oude dag op geroutineerde wijze. De wekelijkse kerkgang met aansluitend een kaartpartijtje op café. De donderdagse markt gevolgd door een namiddag kaarten met zijn vrienden. De dagelijkse wandeling naar het bos op zijn Hollandse houten klompen. Het werken op het land en het opknappen van allerhande klusjes. Zijn gazet en vervolgprogramma's op TV vulden de late namiddag en de avond. De man had een stereotiep schoon en lang leven.
Sinds tien jaar onderhield hij nog weinig lichamelijke beweging. De kerk, het café, de markt en de auto verdwenen uit zijn bestaan. De donderdagse namiddag was al een tijdje niet meer. Hij leefde nog als laatste van vier kaartvrienden. Zonder klagen begon hij te leven van zijn bed naar de zetel naar de tafel en terug. Weinig spraakzaam genoot hij van elk bezoek dat hem aan de tafel kwam vergezellen. Mijn meter zorgde voor de koffie, de koekjes en de druppeltjes. Mijn grootvader at geen koekjes, maar de gastvrijheid mocht daardoor niet minder zijn.
Aan die gastvrijheid ben ik 2 jaar lang te vaak voorbij gereden …
|
