|
< terug
Kempensprookje XII
Kempensprookje XII
Het was al donker toen Jan met zijn vracht bij de stallen kwam. " Ik kan je toch onmogelijk bij mij in het huis gaan afzetten, ik weet al wat mijn vrouw dan gaat zeggen. Ik ga je hier afzetten en dan moet je maar in de stal slapen, omdat je toch in de bomen huisde kun je hier ook wel slapen". Het werd een hele verademing toe de last van hem afviel en hij eindelijk weer recht kon staan. Nu eerst zag hij het wezen dat al die tijd in zijn nek gezeten had en was verwonderd door haar natuurlijke uitstraling. Ze was bijna zo groot als hijzelf en in een rood waarschijnlijk zijden korte jurk gekleed. Haar haren waren helblond en pasten wonderwel bij de lichtblauwe ogen die hem aanstraalden. Haar uiterlijk paste wel niet bij haar manier van spreken, want die was alles behalve liefelijk geweest. Ook haar gewicht klopte niet met de last die hij had moeten dragen. Ze was een frêle verschijning die hooguit en wel veertig kilo kon wegen maar droeg geen schoenen. Wat Jan wel opviel waren de mooie gevormde benen en de hippe heupcontouren, ook haar borsten pasten bij het geheel. De mond en de fijne neus en hoge haaraanzet maakten van haar als het ware een schoonheid."Mag ik vragen hoe dat jij heet want ik weet niet hoe dat ik je moet aanspreken". Het schepseltje gaf geen antwoord en sprong in de voederkribbe die voor de geiten aan de muur was verankerd. Het spaarzame licht van de petroleumlamp bescheen haar op een wonderlijke wijze waardoor ze nog veel mooier uitzag als dat hij ze zojuist had bewonderd. Jan draaide de wig terug waardoor hij de stal in het duister dompelde. Jan trok de deur open en wilde juist naar buiten lopen toen dat meisje hem aansprak. "Niemand buiten jou kan me zien aldus maak je geen zorgen en slaap lekker, wel te ruste". Jan hoorde hoe dat het hooi in de kribbe geplet werd, trok de deur achter zich in het slot en liep naar het huisje toe.
In het licht van de petroleumlamp die op de tafel stond kon de oude man zijn vrouw zien die op de rand van het bed op hem wachtte. Het berouwvol geweten knaagde al toe hij de stal verliet, en nu bij het zien van de angstige blik van zijn vrouwtje draaide alles voor zijn ogen, hij wilde zojuist zijn verhaal doen toen Marie haar wijsvinger op zijn mond plaatste en enkel, "ssstt" deed.
De dag begon juist te krieken of Jan was al uit de veren gekropen deed de haard aan, haalde water vanuit de put binnen en na een tijdje verspreidde zich een heerlijke koffiegeur doorheen het huis. Maria die normaler wijze de eerste is die opstond en de tafel richtte, kon haar ogen niet geloven, ze was zo verrast door de smakelijke geuren van koffie en gebraden spek. Ze vroeg hem niet waar hij gisteren was geweest, en ook niet over het zolang wegblijven en de angst die zij ondervonden had.
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Ik blijf je kempensprookje volgen en blijf het leuk lezen vinden;
groetjes
JM
Hoeselaar: Doet goed dit te lezen ik ga dan ook voort
Willy - sproet
blijft boeien!
liefs, trees
Hoeselaar: Fijn dat je dat zo vind, dat zet me aan verder te doen
Willy - DeKoeneRidder
Door omstandigheden iets gemist maar we zijn weer a.h. lezen.
Mooi!
X DKR
Hoeselaar: Hoe dan ook, hoofdzaak is dat het leuk om te lezen is
Willy - aquaangel
ik ruik de spek..hmm laat die koffie maar zitten ;)
Hoeselaar: En dat ruikt zo verdomd goed, hé
Willy - henny
Geef mij de koffie maar. Mooi deeltje.
Hoeselaar: Ach het gaat van kwaad naar erger
Willy - Mephistopheles
Ik blijf het boeiend vinden.
grts.
Hoeselaar: En ik vind het fijn gelezen te worden
Willy
|
