Volg ons op facebook
|
< terug
Siervissen & Wortel-pompoensoep
Zoals het hoort voor een quasi full time schrijver zit ik doorgaans een dozijn dagen per week voor deze laptop. Daarbij steevast meerdere Balmoral Highlandsigaren rokend. Een gegeven dat direct zou opvallen, mochten mijn lezers hier een bezoek brengen. De zogenaamde flute, gevuld met het suprème voorkeursmerk Moët & Chandon is overigens ook nooit ver uit de buurt. Champagne laat tijdens de creatieviteit mijn brein tintelen.
Zo nu en dan las ik een pauze in. Op gezette tijden een kopje thee drinken moet uiteraard kunnen. Het koekje daarbij, minstens met aan een zijde een laagje chocolade, is eveneens een vast gegeven.
Er zijn hier drie siervissen die zo omstreeks tien uur in de ochtend smakkend uitkijken naar enig brood op de plank. Soms gaat dat voederen vrij vlot, het sein dat deze aqauriumbewoners op dat ogenblik geheel helder van geest zijn. De momenten waarop het lijkt alsof die zwemmers hun TetraAniMin Gold-korrels met de paplepel toegediend willen krijgen, zijn evenwel ook legio. Vooral die simpele witte wapperstaart zorgt voor nogal wat oppositie als ik roep: 'Komen eten, mannen!'
Wat ik al niet allemaal geprobeerd heb in deze. Lief praten, onnozele taal uitslaan, merelgefluit nabootsen, smeekbeden heb ik toegepast, geroep, getier, gebrul heb ik aan de dag gelegd, Madammen met een Bontjas van Urbanus heb ik staan zingen, etcetera, enzovoort. Als die crawlende neuzelende lorejas njet zegt en forfait geeft als de eerste de beste hongerstaker in een Brusselse kerk, kan ik, hanglip incluis, die voedselbedeling op mijn buik schrijven. Dan gaat het vuur aan een nieuwe Balmoral Highland en zet ik onverwijld de schrijfarbeid verder. Zonder kan ik niet. Een stop zou het gevoel van het einde ener letterkundige carrière opwekken.
De nieuwe titel van mijn hand die eerstdaags de wereld ingaat, zal als titel *In 1992 werd ik 39* hebben. Kijk er alvast met blijdschap naar uit, lieve lezers. Verlustig, verkneukel en maak jullie er onderhand maar reeds vrolijk over.
Welke de inhoud zijn zal van *In 1992 werd ik 39*, zullen een aantal nieuwsgierigen zich meteen afvragen. Bwah, ik wil daar best enkele tipjes van de sluier rond oplichten. Maar eerstens dien ik mij keukenwaarts te begeven. De tijd is namelijk rijp om een ketel soep op het vuur te zetten en aan de kook te brengen. Deze barre winterse dagen dienen tenslotte ergens mee verwarmd te worden.
Ten titel van inlichting: het is wortel-pompoensoep geworden. Met balletjes. Het leven kan verdergaan. Waarbij ik thans allereerst uit de doeken zal doen welke zoal de onderwerpen zullen zijn die aan bod komen in mijn aanstaande roman met als titel *In 1992 werd ik 39*. Dat zal zondermeer gaan over het leven, beginnend vanaf de geboorte tot het heden en het vooruitzicht van de dood. Hoe er destijds met drank werd omgegaan enerzijds, en anderzijds met vrouwen. Uiteraard kunnen ook de seks, de drugs en de rock & roll niet vermeden worden. Niet dat ondermeer die sekspassages nodig zijn omdat zulks, zoals veelvuldig gezegd wordt, de verkoop van een boek zou stimuleren. Die erotiek was er gewoon. Zonder pardon.
Eerst begon dat tijdens bijvoorbeeld mijn adolescentie met de meiden van de straat waarin ik leef. Die mokkels wisten terdege naar waar zich bezijden het toenmalige jeugdhuis te begeven in verband met enig gehos op dat vlak. Dat achterbouwtje zou daarover een redelijk aantal sappige verhalen de wereld kunnen insturen. Later en verder het land in, werden die dorpsgrieten opgevolgd door mooie vrouwen met een zekere standing, die al dan niet tijdelijk uitgekeken waren op wat ik omwille van de gevoeligheid van het thema thans maar omschrijven zal als het saaie huis- tuin- en keukenleven. Sommigen onder hen smolten in mijn aanwezigheid als sneeuw voor de zon. Anderen zag ik vallen als vliegen. Daarmee bewijzend dat ze, zoals de struisvogels, hun hoofd niet in het zand staken. Dit alles mede door, ik geef het toe, de snelle wagens die ik mij veroorloven kon na het verkrijgen van de erfenis, afkomstig van mijn ook nu nog steeds zeer gedenkwaardige suikernonkel Mathieu.
Jawel, jawel, ik geef het toe: tussen mijn twintigste en vijfenveertigste ben ik altijd een groot liefhebber geweest van mooie auto's en snelle vrouwen.
Veel over dat alles valt er ondermeer eveneens en overvloedig te lezen in andere stukken van mijn hand. Wie onder andere mijn onlangs opgestarte blog bezoekt, werk dat tot stand kwam door toedoen van een goede vriendin en zomaar eventjes vijf uren van haar tijd in beslag nam, zodoende dat haar afwas uitgesteld diende te worden tot de volgende dag, kan omtrent dit alles reeds vele waarheden achterhalen.
Lezers die langskomen op http://erwee.punt.nl, mogen zich trouwens verwachten aan een drietal flessen bubbels van het alom geprezen merk Moët & Chandon. Een fijne schenking door de NV ERWEE zelve. Toch? Vooral voor de dames die hier in real zouden komen aanlopen heeft de NV trouwens nog heel wat meer leuke ideeën in petto. Voor een uitvoerige nabespreking van de gelezen stuff ben ik altijd in en zal ik zeer graag 'de pen' ter tafel leggen en de arbeid aan *In 1992 werd ik 39* voor enkele uren staken.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Ik hoor de dames al in koor zingen: "You're dirthy old man.....oe...hoe..waaaaa...ha."
Leuk verhaal!
Gr. DKR
ERWEE: Nee hoor beste Ridder, die zongen iets geheel anders.
Dat ging van waaaaiiiiiiii em see eeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiijjjjj
Zeer bedankt voor de lezing! - aquaangel
heerlijk voelbaar dit verhaal
de woorden.,. en ohja in 2006 werd ík 39 ;)
ERWEE: Hoi aqua, jij zal dat inderdaad ook kennen: een dozijn dagen per week aan de pc zitten *wink*
zal meteen een fles Moët kraken op 2006 :p
Zeer bedankt voor de lezing hoor! - otiske
Geweldig weergegeven, knap gedaan.
graag gelezen, groetjes.
ERWEE: Fijn dat de techniciteit van het schrijven meevalt en zeer bedankt voor de lezing. - Wee
'Mooie auto's en snelle vrouwen' :))
Graag gelezen, Erweetje.
x
ERWEE: Een fles Moët & Chandon is onderweg.
Bedankt voor de lezing!
|
