Volg ons op facebook
|
< terug
Kempensprookje XV
Kempensprookje XV
"Deze situatie wordt me teveel" zei Jan,"ik voel me zo schuldig tegenover mijn vrouw. Ik heb nog nooit geheimen voor haar gehad, en nu belieg ik haar waar ze bij staat, nee dat kan onmogelijk tot een goed einde komen, sorry ik ga er kapot aan. We zijn bijna vijftig jaar samen en hebben al heel wat echtelijke stormen beleefd, maar ze zijn met dit hier vergeleken peultjes, kon ik maar de klok terug draaien en mijn nieuwsgierigheid die me dit aangedaan heeft ongedaan maken". Het meisje werd met de minuut steeds mooier en haar vrouwelijke feromonen bedwelmden de oude man zo erg dat hij bijna niet meer in staat was zijn gezond verstand te gebruiken. De al droge keel werd met de minuut nog ruwer en zijn hart klopte bijna dubbel zo hard. Het zweet droop van zijn gezicht en wist geen raad in deze precaire situatie waarin hij nu verzeild raakte. Jans hoofd draaide, tolde, en stond als het ware op barsten, zijn benen voelden als kwik ze konden het ieder moment begeven. Ze kwam langzaam op hem afgelopen waarbij ze al haar vrouwelijke charmes aan de dag legde, tilde haar kleed als in een volleerde striptease, en ging daarbij erg opdringerig te werk. Het meisje stopte vlak voor Jan, draaide zich om haar as, waardoor haar rode jurk zijn gezicht beroerde. Het daaronder mooi gevormde naakte lichaam bewoog zich als een slang om zijn door spanning bevende benen en bracht de man helemaal uit zijn evenwicht. Jan wilde iets zeggen, zich verdedigen, maar tegen zoveel vrouwelijke overmacht raakte hij niet verder dan een "eh"
Met haar lippen streek ze langs zijn lichtbehaarde kin waarbij ze kirrende geluidjes maakte en Jan nog meer onder druk zette. Ze stak beide armen naar hem uit en omarmde haar weerloze slachtoffer als een octopus, waarbij haar mond zijn oorlelletjes licht beroerde. Met een ruk stiet hij het meisje van zich af, rende zonder zich nog eens om te draaien zo hard als hij kon, naar buiten toe. Voor de deur van het huisje hield hij stil om te bekomen van de levensbedreigende omklemming, toen hij stiet een zucht van verlossing. Nog even bleef hij buiten staan om zijn opgelopen emoties onder controle te krijgen vooraleer naar binnen te gaan. Nee, in die stal zou hij nooit nog een voet zetten zolang dat wezen daarbinnen verbleef, zo een vrouw, zo een nymfomane zou hem levend kunnen opvreten. Nog niet helemaal van de schrik bekomen, strompelde hij het huisje binnen en plofte op de stoel die naast zijn vrouw stond neer. Terwijl het angstzweet nog op zijn voorhoofd prijkte, keek hij voller benauwdheid naar zijn nu nog liever ziende vrouw, en hoopte bij haar liefde en begrip te vinden.
"Wat is er met je aan de hand? Daarnet in de stal was je heel anders, je leek me niet te willen zien, juist alsof ik je in de weg liep. Je hoofd was rood als een pioen en het scheen alsof je met iemand anders praatte. Je gaf me het gevoel dat ik niet welkom was, iets dat ik in al die jaren die we samen zijn nooit meemaakte, en nu dit, begrijpe hij wie dit begrijpen wil.
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Geweldig. Wat een mooie episode en zeer fantasievol einde, Willy!
Liefs en X DKR
Hoeselaar: Dank je wel voor het lezen en de lovende woorden
Willy - henny
Hij heeft zich kunnen beheersen, maar zijn vrouw zal het niet begrijpen, als hij het al vertelt
Hoeselaar: Vergelijk hem een beetje met mij
Willy - Mephistopheles
Dit is alweer een zeer mooi geschreven episode, m'n beste!
grts.
Hoeselaar: Leuk dat je passeerde
Willy - sproet
ik kan me niet van de indruk ontdoen dat je probeert om 'geleerde woorden' te gebruiken in je verhaal. voor mij zijn het stoorzenders, je hebt een eenvoudige schrijfstijl die gewaardeerd wordt. hou je daaraan, het siert je!
prachtige inhoud!
liefs, trees
Hoeselaar: Goh, je bent de éérste die me dit schrijft, ja, ik geloof je op je woord maar jammer genoeg is dit verhaal al geschreven
Willy
|
