Volg ons op facebook
|
< terug
Menselijk wonder van communicatie?
Menselijk wonder van communicatie?
Ze belde aan en overtrad daarmee alle regels die enkel rijken, kunstenaars, krankzinnigen en intelligente autisten kunnen overtreden. Misschien was ze wel krankzinnig toen. Van angst. Omdat de agressieveling terug was en dreigde ineens voor haar deur te staan. Eigen schuld dikke bult zul je wel zeggen. Ze had hem nota bene zelf uitgenodigd in de illusie dat zo veel tijd uiteen minstens de vriendschap terug zou laten bloeien.
Hij zwaaide de deur open. 'Ik kan nergens naar toe en ik ben bang.'
Hij stapte haar voor en ze verwisselde de bange eenzaamheid van een te donkere nacht voor lila licht en een gevoel van welkom.
De enige evidente plek om in slaap te vallen was naast hem, op de sofa, haar hoofd op zijn been.
Was het Liefde aan het werk? Was het Hunker, Verlangen? Een van de andere engelachtige demonen?
Midden in die zelfde nacht klampte ze zich aan hem vast, klampte zichzelf rond hem, met armen, benen, vagina. Hongerig naar wat?
Pas twee of drie dagen later zagen haar fysieke ogen dat het plekje op de gescheurde sofa niet zomaar een uitlokkende factor was. Het was inderdaad het enige plekje waar ze had kunnen zitten en liggen en in slaap vallen. Hij had geen bed.
Ze moet krankzinnig geweest zijn. Of, misschien was ze in een krankzinnige wereld terechtgekomen?
'Hoe lang ben jij verhuisd?' vroeg ze, een antwoord in weken verwachtend, terwijl ze de kartonnen dozen in zich opnam, stapels ongeordende dingen in een hoek, kapotte zaken, klaar voor het stort in een andere hoek, een gordijn dat halfstok ging, een glasgordijn dat nog 40 centimeter onder het gordijn onderuit kwam. Hier was nog veel werk.
' Vijf jaar.'
Haar hoofd draaide naar zijn gezicht in verrassing, snel bestuderen of hij een grapje maakte en ze verondersteld werd te lachen. Hij bleef ernstig. Het was géén grapje.
Het kan niet anders dan dat ze krankzinnig was toen ze heen en weer voor hem stapte en uiteindelijk recht in zijn ogen keek en vroeg: 'Ben jij mij nu aan het vertellen dat de enigen die jou hier bezoeken en met jou spreken, hulpverleners zijn die ervoor betaald worden om dat te doen?' en ze zag zijn mooie zachte gezicht verkrampen van een pijn waarvan hij niet wilde dat iemand het ooit zag... besefte ze te laat.
Haar eigen angst moet haar krankzinnig gemaakt hebben.
Dat zal het wel geweest zijn.
'WAT doe jij hier alleen in de hel?' schreeuwde ze hem toe. 'Dacht jij écht dat jij alleen de hel de baas kunt? Niemand kan het alleen aan!'
Later, terug in een huis met kinderen, voldoende inkomen, netjes en zoals het hoort, hoorde ze dat ze hulp had gevraagd aan een man aan wie niemand ooit hulp vroeg, dat ze het gordijn in twee knipte en ervoor zorgde dat die studio kon verluchten, dat ze samen een eerste houten rek kocht en de rommel naar het containerpark bracht... met een 'een zeer agressieve autist' waar niemand nog kon doordringen.
WIE was er eigenlijk krankzinnig? Zij, of heel de rest van de wereld???
Waarheid.
Ze vroeg hulp aan een mens aan wie nooit iets gevraagd wordt. Hij loodste haar met een fenomenaal inzicht en doorzicht doorheen trauma's die geen enkele therapeut kon of mocht benaderen. 'Niemand leed meer dan ik.' Zei hij. Hij sprak de waarheid.
Hij vormde voor haar een bodem voor haar eigen bodemloze put.
feedback van andere lezers- jan
goed dat er nog mensen zijn met het hart op de juiste plaats!
XXX
Magdalena: Weet je Jan, soms vraag ik mij af of het toeval was, of het Lot die mij die man leerde kennen in volle intelligentie, met al zijn doorzicht die fenomenaal is... en letterlijk merkte dat er NIETS meer klopte van wat de hulpverlening zei, als hij simpelweg ongedwongen zichzelf was bij mensen die niets verkeerds aan hem zagen. Noch mijn kinderen, noch een paar van mijn vrienden zagen ook maar iets verkeerds aan hem, noch aan zijn gedrag of zijn manier van reageren.
Maar hij kreeg terug het bezoek van zijn hulpverleners en begon zich ECHT waar... terug autistisch te gedragen.
Het is heel duidelijk dat er iets niet klopt, dat is zeker...
XXXX - Ghislaine
Helemaal met jan eens. Om op je feedback van het voorgaande te reageren. Mama's krijgen hier geen tijd om met hun autistisch kind bezig te zijn. Het hulpverlening kost erg veel. Het zijn meestal de vrouwen die voor deze kosten buiten de gezinsbeslommeringen opdraaien. En wiens schuld is dit? Alle VCLB's mogen ze van mij gewoon afschaffen. Psychiaterische ziekenhuizen sterk beknotten in hun werking. Ze zijn allemaal op één ding uit, geld en macht. Macht om baas te spelen in gezinnen met gehandicapten en pluimen iedereen die de pech heeft van zulke kinderen te hebben. Daar staat niets tegenover, helemaal niets. Vraag je als ouder documenten om verhoogde kinderbijslag of de PAB, dan duurt het een eeuwigheid voor ze die willen invullen. Soms wachten ze net lang genoeg zodat een deel van de aanvragen vertikaal geklasseerd moet worden wegens overlijden van de aanvrager. Hoe erg het ook allemaal is, we leven in dit land waar de beschikbare middelen niet correct verdeeld worden en de profiteurs er wel mee lopen gaan. Wie moet daar de hand voor in eigen boezem steken? Juist, wij........met z'n allen. Daarom dat ik niet deug voor slachtofferhulp. Ik rij geen rotondes en soms neem ik al eens schenen in die wandel mee. Dat is niet mijn pijn. Dat boeit me totaal niet, zelfs niet als er santies op volgen. Ik ben niet met een baas getrouwd noch met zijn/haar werk.
Magdalena: Ghislaine... ik dacht dat de hulpverlening GRATIS was, in de zin van: betaald door de staat??
Het is mijn zéér fundamentele mening: haal het grootste deel van de praktische en huishoudelijke zorg van de schouders van de ouders, kook en doe boodschappen en geef de ouders ZELF de vrije ruimte om met hun autistisch kind bezig te zijn, te gaan zwemmen, wandelen, simpelweg genietend in een park zitten, zonder stress... er gaan wonderen gebeuren.
Ik ben er zo van overtuigd: het kind wacht niet op een 'betere mama' in de vorm van een hulpverleenster... de mama en het kind hunkeren naar leren met elkaar te communiceren.
Het kan niet altijd lukken, maar zelfs bij zeer ernstig mentaal gehandicapte kinderen is RUST en afwezigheid van stress nodig om een vorm van communicatie tot stand te brengen.
Mama's zijn de meest overbelaste wezens van deze maatschappij denk ik.
Ik denk dat je wel weet hoe ik jou bewonder.
Het probleem is dat je gelijk hebt: we zijn met zijn allen schuldig aan hoe ver dit is kunnen komen. Waar zijn de buurvrouwen van vroeger die spontaan gekookt eten kwamen brengen als een mama het moeilijk had? Waar zijn de vrouwen die spontaan de 'gezonde' kinderen uitnodigden om woensdagnamiddag te komen spelen, zodat de mama van een kindje met moeilijkheden met haar kind kon bezig zijn? Hoe veel mama's kunnen het zich nog permitteren om niet of zelfs parttime te werken om meer tijd te hebben voor hun kinderen?
WAT is er in godnaam gebeurd op dertig jaar tijd???
Ik ben niet erg fier dat ik hier deel van ben, weet je dat?
XXXX - Mistaker
Een kennis van me (alleenstaande moeder) heeft een autistisch kind en wordt door de hulpverlening (die in Nl verre van gratis is) van het kastje naar de muur gestuurd. Als ze schulden zou hebben, zou ze meer hulp krijgen!
Indrukwekkend verhaal.
Liefs,
Greta
Magdalena: Greta, ik weet al van eerdere commentaren dat jij geen bepaald geloof aanhangt. Ik heb (mede door een pater dominikaan) de uitspraak 'God is Liefde' héél letterlijk genomen: wat ook het beeld is van God die mensen zichzelf maken, God = liefde en verbondenheid. Bijna als wiskunde.
WAAR is dat soort god gebleven tussen mensen en in menselijke wetten en gebruiken???
Wat jij vertelt over die alleenstaande mama en haar autistisch kind, doet mij slikken in de betekenis van 'dat kàn toch niet?'. Ik dacht oprecht dat zowel in België als in Nederland hulpverlening aan kinderen door de staat betaald werd!
XXX - otiske
Mijn mening is dat niets toeval is in dit leven. Het VALT JE TOE.
Door deze ervaringen kan je alleen maar groeien.
Ik ken enkele autistische kinderen en volwassenen door mijn zaak.
het is schitterend om hen te mogen ervaren, het is ook raar hoe deze mensen zich bij mij op hun gemak voelen.
Al moet ik zeggen dat ik veel van mezelf bij hun terugzie. Misschien is dat de reden? Ik ben het misschien ook in een bepaalde vorm.
Ik weet het niet echt en heb ook geen zin om dat uit te zoeken, wat zeker is dat is dat zij ons ook veel kunnen bijbrengen en dat is zalig.
Heel goed geschreven en heel graag gelezen.
Groetjes, Frank.
Magdalena: Frank, na Gunther heb ik hulp gevraagd bij mensen uit de zelfhulpgroepen voor autisme... ik had het gevoel dat ik EINDELIJK 'thuis' kwam. In mijn ogen ontmoette ik eindelijk, eindelijk normale mensen.
In Gunther lijk ik mezelf ontmoet te hebben, maar dan als mannelijke tegenspeler, als tegenpool.
Als jij je zo goed voelt bij die mensen en zij bij jou... dan zou het best kunnen dat ook jij...
XXXX - Mephistopheles
Prachtig. Diep. Ontroerend.
Moederziel alleen kan niemand de hel baas, tenzij je bereid bent om de hel te worden. Maar wat dan?
Magdalena: Je woorden raken mij zo diep en ik had juist een héél intense commentaar terug geschreven en, ineens is die weggeveegd.
De jonge mooie kwibus wordt maandag 29 jaar en ik heb het moeilijk vandaag. Het kan toch niet dat zo'n begaafde, speciale man heel zijn toekomst, al wat plezant is blijft vergooien, gewoon om wat betuttelende leugens van hulpverleners die ervan uit gaan dat hij toch té gehandicapt is om zich in de maatschappij te kunnen handhaven en dus... hem geen enkele omgangsvorm leren.
Het kan wél hé? Het is de afgrijselijke realiteit.
Geen enkel mens wordt beleefd geboren, het is een leerproces!
Sommige hulpverleners doen alsof het een Gave is, die zij wel van nature bezitten en een autist nooit kan leren.
BAH. Vanavond heb ik moeite om niet te haten!
|
