|
< terug
overlijdensacte
En daar gaan wij, met de roltrap naar beneden. Ik weet niet hoe lang zulk ding er meestal - enfin altijd - over doet maar nu is het zeker tien minuten; althans in mijn beleving. De roltrap is opeens ook veel hoger en de kelder veel dieper.
Op dit moment besef ik het nog niet helemaal maar alles in mijn leven is veranderd van hoogte. En van diepte en van afstand en tijd en geladenheid. Alsof er geen systemen meer bestaan, geen volgorde, geen chronologie. Alleen voor en na.
Alles is anders. De kleuren in mijn leven zijn anders. Weet je wel hoe verschrikkelijk dat is? Stel je eens voor dat je morgen alles in andere kleuren ziet. Vanaf dat je je ogen open doet; niets meer dat klopt. En opeens weer dat schokje. Telkens op dezelfde hoogte bij die roltrap is er een schokje maar goed ook om mijn aandacht terug te richten op waar ik ben.
Ik besef plots hoe ridicuul mijn ochtend verlopen is. Ik heb me als zot gehaast en mijn vriend als gek afgejaagd om op tijd in het ziekenhuis te zijn. Bij mijn overleden zoon. Ik wou er om tien uur zijn. Mijn vriend moet me wel heel graag zien dat hij er dan ook alle kuren heeft bijgenomen. Zeker als je weet dat het nu net voorbij tien is en ik nog niet bij mijn zoon ben. Tja, mijn vriend heeft net zware uren achter de rug. Terwijl onze zoon niet gaat lopen...
Sinds we uit de auto gestapt zijn, hebben we nog geen woord gewisseld. Dit gebeurt vaker: grote of lange stiltes. Het stoort nooit binnen onze relatie maar nu wel. Het irriteert me en opeens zeg ik even geïrriteerd als ik me voel: "Heb je de overlijdensakte bij?" "Ja," luid het antwoord, nog koeler dan ik zelf op die moment ben. "Mag ik die dan!" zeg ik niet op vragende maar dwingende toon. En dan komt heel jolig uit de mond van mijn vriend: "Als ik je daar plezier mee kan doen". Het klinkt bijna als muziek in mijn oren en hij begeleid deze woorden met een vreugdepasje en biedt me de akte aan. Een lachbui overvalt ons. Een uitbundige lachbui. We hedden echt plezier... met de overlijdensakte van onze zoon.
feedback van andere lezers- yellow
knap dat je dit zo van je afschrijft,
diepgaand respect voor dit schrijven!!!
dieprakend
Marc
b_engel: doet wel eens deugd het kwijt kunnen
bedankt! - Ghislaine
Ik keek even verbaast. Zo'n akte wordt hier meestal in het ziekenhuis gehouden om nadien aan een uitvaartbedrijf te overhandidgen. Toch lees ik tussen de lijnen nog onvervalst verdriet. Het kan ook aan mij liggen hoor. ik behoor niet tot de braafste soort.
b_engel: zeer scherp opgemerkt van die akte!!
Dat is inderdaad zo. Maar ik wou absoluut mijn Borisje nog even thuis hebben zonder ziekenhuisgedoe. Om hem te vervoeren moesten we de akte bij hebben. Stel dat we worden tegengehouden... met een dood kind in de auto. Dat is allemaal verlopen zonder het medeweten van het mortuarium of uitvaartdienst. We hebben hem ook zelf vervoerd (wat verboden is). We hadden wel een goede band met de verpleegkundigen die dat op zich hebben genomen (en hem mee buitengeholpen hebben (zie je het al voor je?). Het was een heel gedoe maar ik ben blij dat het toch mogelijk was. Het samenzijn thuis was heel apart
onvervalst verdriet zal er altijd blijven. De scherpe kantjes zijn er al wat af, ik ken al vele gezichten van verdriet maar toch blijft het.
Bedankt!! - innerchild
Beklijvend geschreven !
Ik kan me de situatie niet echt voorstellen maar je schrijfstijl helpt me wel een goed stuk op weg. Het lachen om een grapje (dat eigenlijk geen grapje is) herken ik dan weer heel goed. Het is een soort van stuiptrekking ... liever dat dan weer die verdomde pijn te moeten voelen. Alsof het oplucht ... en dat doet het op dat moment ook wel een beetje.
Aan de grammaticale inhoud kan volgens mij nog wel wat gesleuteld worden. Hier en daar val ik over tegenwoordige en verleden tijd. Misschien dat je dat even kan aanpassen. ;-)
Met liefs,
Inner
b_engel: bedankt voor de tips. Hier ben ik wel wat mee. En laat maar komen want ik ben niet gewend teksten te schrijven - otiske
Heel beeldend en pakkend weergegeven.
Knap geschreven, groetjes.
b_engel: dank je - Vansion
Eerste stukje dat ik van u lees en u hebt mij hélemaal overweldigd. De tweede paragraaf is prachtig. Het slot gaat door merg en been.
Er moet nog wel wat aan je taal gepoetst worden. Maar dat is eigenlijk maar bijzaak.
b_engel: dank je wel voor je lieve fb
je mag gerust tips geven ivm de taal. Wil het graag leren!!
|
