Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 14. kokkerellen, strijken en nest scheppen
Alles in de keuken pruttelde vriendelijk: geuren, werkende handen, eetlust, Rien op vrijdagavond, de stem van Wim. Ze stond in de eetkamer traditiegetrouw de pas gewassen lakens te strijken waarin Wim morgen zou ontwaken oog in oog met ongeduldige Rien die elke zaterdag met hem naar de bakker moest. Ze streek ze zorgvuldig alsof zijn nachtrust ervan af hing. En na de lakens kwamen zijn kleren aan de beurt: zijn afgedragen hemdjes, zijn broek die ze kende als haar broekzak, zijn eenvoudige witte ondergoed. Ze genoot van de intimiteit van met zijn kleren bezig zijn, nauwlettend, behoedzaam. Het ijzer, als verlengde van haar handen, moest ongenadig alle rimpels doen verdwijnen zodat de stof zich later enkel in zijn lichaamsplooien zou gedragen weten. Ze streelde de verschillende texturen en kleuren alvorens alles netjes te vouwen en te stapelen tot een pakje fijne vrouwelijke dienstbaarheid.
- Wanneer verhuis je, Wim?
De vraag kwam zomaar in haar op. Misschien kwam er binnenkort een einde aan het vrijdagavondritueel. Wim liet Rien en de keuken voor wat ze waren, kwam de eetkamer binnen en keek haar aan met een zonderlinge niet te peilen blik.
- Ik denk dat ik toch maar niet bij Roland intrek, zei hij rustig.
Ze knikte, bijna onverschillig. Voor haar mocht alles gaan zoals het ging. Ze stelde geen vragen, hoewel ze zag dat Wim er één verwachtte.
- Roland is zo gedreven nest aan 't scheppen dat ik het er koud van krijg.
- Nest aan het scheppen..., herhaalde ze peinzend.
- De gedachte aan geborgenheid alleen al doet me kotsen. Ik denk dat Roland mij wil strikken, mij alleszins langzaam gaat verstikken.
- Had je je kamer niet al opgezegd?
Hij knikte en viel lijdzaam uit zijn uitleg.
- Ik vind wel een andere kamer. Of een steen om mijn hoofd op te leggen.
Het klonk een beetje nijdig. Praktische problemen kregen steeds een marginale plaats in het broeierige hoofd van Wim.
Hij haastte zich naar de keuken en mengde zich weer lenig onder het pruttelen. Ze glimlachte hem na. En vaag werkte haar hoofd aan de gedachte Roland en tekende een knusse zetel, een schemerlamp en weerzin. Ze legde Wims kleren op de hoek van de kast zoals ze het al maanden eerder had gedaan, nam de sleutel die ze had laten klonen in de stad uit de lade en begaf zich onwennig en tegen alle gewoonte in naar het keukendomein.
- Ik heb een sleutel voor je laten bijmaken, Wim, zei ze. In de vakantie trekken Rien en ik er misschien enkele dagen op uit. Je kunt hier komen slapen wanneer je het wenst.
Wim viel uit de lucht. Hij aarzelde zichtbaar, zocht naar een reactie waarin hij zich kon vinden.
- Dit is jouw huis, protesteerde hij verward, ik kom hier niet zomaar binnenbreken.
- Met behulp van een sleutel geraak je best binnen zonder te breken, Wim. Het is de jouwe. Je doet ermee wat je wil. Je hebt wel meer de mijne geleend. Je blijft hier elke vrijdag slapen. Wat maakt het uit als je komt op een andere dag, of als ik er niet ben.
- Ik wil je niet verstoren..., mompelde Wim binnensmonds. Jij hebt jouw leven en ik het mijne. Dit huis is waar je woont. Het is je thuis.
Ze slikte. Ze slikte iets door. Een soort opborrelende vijandigheid.
- Over thuis -of hoor je liever 'nest'- zijn we uitgepraat, Wim. Je stoort me niet als ik er niet ben.
Hij nam de sleutel aan als een tot de orde geroepen kind. Ze schudde de resten van ijzigheid van zich af en liet hem aan Rien en aan zijn keuken. Rien redde zoals altijd de situatie. Ze keek Wim onderzoekend aan.
- Wie is Roland? Wie is Roland, Wim?
- Roland is mijn vriend, begon Wim, ...
Ze sloot zich af voor het verhaal dat volgen zou. Een verhaal dat doorspekt zou zijn met de gebruikelijke vragen van Rien. De queeste van een kind naar het uiteindelijke waarom. En ze vroeg zich af waarom mensen niet bang zijn om met kinderen te praten. En dat waarom bleef bonken in haar hoofd. En vond tenslotte zijn eeuwenoude weg naar haar alleenheid. Waar huizen niet meer dan willekeurig getrokken en in haar hoofd gestopte grenzen tussen binnen en buiten waren. Waar alle kamerplanten uit hun potten groeiden. Waar alle moeders koekoeken waren op zoek naar de illusie van een plek. Waar alle woorden vlaggen waren die maar een lading dekten, in louter cijfers op te meten. Waar verschil niet meer was dan een zicht. En waar haar vrouwelijkheid haar allerlaatste gevangenis bleek te zijn.
De conversatie in de keuken was van een zalige vertrouwelijkheid. Speels, onbevangen, harmonieus, wandelend, gemeen. Ze weigerde te luisteren. Toch drong de gratuite warmte ervan tot haar door. Wim en Rien zijn aan elkaar gehecht, dacht ze. Gehechtheid groeit zonder dat je er erg in hebt. Exponentieel. Tot je je er nooit nog uit kunt wurmen. Er is nooit een weg terug. Ze trachtte haar idee te ontdoen van elke waarde. Ze schilde haar idee, zoals Rientje uien schilde, rustig en vastberaden tot er alleen nog overbleef wat was zoals het was. Wat zo was omdat het zo moest zijn. Het moeten dat geen dwang was. Het moeten als het uiteindelijke waarom. Ze borg de strijkplank op en dekte aandachtig de tafel. Voor drie: een vrouw, een jonge man en een meisje. In een huis. In een straat. In een stad. In een land. Ergens. Ooit. Op een keer. Zoals op al die andere keren. Hetzelfde maar anders. Repetitie op weg. In alle mogelijke richtingen. Maar nooit terug. Steeds weer opnieuw. Op 'nieuw' dacht ze luidop en Wim ontkurkte prompt de fles. Er borrelde iets op weg naar haar tong en haar verhemelte. Ze slikte. Ze slikte iets weg. Alweer.
feedback van andere lezers- commissarisV
Op en top vansion, elk woord gewikt en afgemeten neergezet, geschrapt, gepast en aangepast en wederom neergezet, als een naadloze puzzel, heel voorzichtig: wonderlijk.PS.Heb de knoop doorgehakt mbt je advies in 'kromme geesten'. De ganse reutemeteut van eenzaamheid werd geschrapt, geveegd.Er blijft geen spatje van over :-) groetjes, William
Vansion: rewritehistory - to the futur ... - Jean_Loeckx
"Nest scheppen"... Je tekst is een heerlijk huis vol dubbele bodems, doortreedbare wanden, vensters op de wereld, en deuren die meer open dan dichtgaan. Ik moet nu weg, neem heel Clandestien dit week-end mee, voor tweede lectuur, lekker duur je tekst, je hoort er nog wel van...
Niet versagen !
gg
|
