|
< terug
De scheiding - (72)
Deze nieuwe weigering komt hard aan. Niet alleen heeft Michel dringend geld nodig, dus een baan, maar de herhaalde mislukte sollicitaties zijn bijzonder nefast voor zijn gemoedsrust. Hij verwenst heel de verdomde maatschappij, waarin hij zich verstoten voelt. Hij is woedend op zijn vrouw, oorzaak van zijn ongeluk. Buien van depressiviteit volgen elkaar op. Hoeveel keren heeft hij nu al gesolliciteerd? En telkens werd hij afgewezen. Soms met een excuus, maar meestal zei men onomwonden, dat men niets te maken wilde hebben met een ex-gedetineerde. Als hij dan probeerde om uit te leggen, dat hij alleen maar enkele dagen met zijn zoontje naar zee was geweest, buiten medeweten van de moeder, omdat zij de uitoefening van het bezoekrecht onmogelijk maakte, dan werd zelfs niet geluisterd.
Michel weet het niet meer. Dat hij volledig van zijn broer afhankelijk is, op zijn kosten moet leven, is zo frustrerend. Er moet een andere oplossing zijn. Enkele keren al heeft hij overwogen om hulp te vragen bij het O.C.M.W. Totnogtoe heeft hij dit niet gedaan. Hij durfde niet. Maar nu is de maat vol. Zo kan het niet langer. Ten einde raad maakt hij een afspraak. Vandaag nog mag hij zich aanbieden, tot het middaguur. Een sociale assistente zal hem ontvangen.
Precies om elf uur en vijfentwintig minuten stapt Michel binnen in de kantoren van het O.C.M.W. De sociale assistente die hem te woord staat, is een uit de kluiten gewassen vrouw van om en bij de veertig jaren oud. Ze kijkt een beetje mistroostig. Allicht ontmoedigd door de vele problemen waarvoor ze niet echt een oplossing heeft, denkt hij.
'Ik ben Annemie. Wat kan ik voor je doen?' stelt ze zichzelf voor als hij binnenkomt in het veel te kleine bureau, waar hij werd heen gestuurd door de juffrouw aan het onthaal.
Michel weet niet zo goed hoe beginnen. Hij vindt het vernederend dat hij om geld moet komen schooien. Wat zal deze dame van hem niet denken? Dat een gezonde jonge vent als hij best voor de kost kan werken?
De sociale assistente ziet zijn aarzeling. Ze tovert haar best mogelijke glimlach te voorschijn om hem tot spreken aan te moedigen. Haar stem klinkt vriendelijk en zacht.
'Vertel mij maar wat je probleem is. Je hoeft niet bang te zijn en je ook niet te schamen. Wij zijn het gewoon om met de meest bizarre toestanden te worden geconfronteerd.'
Haar glimlach doet wonderen. Hij voelt zich plots veel meer op zijn gemak. Met horten en stoten vertelt hij over zijn baan bij de plaatselijke Tv-zender, zijn carrièrehonger en de uitzonderlijke opdracht in Zaandam. Over zijn vrouw die hem verlaten heeft omdat ze hem die reis naar dat Nederlandse stadje kwalijk nam en hoe ze tijdens zijn afwezigheid opnieuw bij haar ouders is ingetrokken. Annemie luistert met geveinsde belangstelling. Te dikwijls al heeft ze gelijkaardige verhalen moeten horen. Als hij echter over het bezoekrecht begint, dat hij niet kon uitvoeren en hoe hij dan maar zijn zoontje ontvoerde, toont ze duidelijk interesse en wordt haar ergernis geprikkeld.
'Je hebt je zoon dan al die dagen onttrokken aan het toezicht van zijn moeder, die niet eens wist waar jullie waren! Besef je wel hoeveel verdriet je haar hebt aangedaan?'
De misprijzende toon van haar reactie ergert hem zeer. Hij is niet naar hier gekomen om zich de les te laten lezen. Duidelijk misnoegd onderbreekt hij haar verwijten:
'Besef jij wel wat zij mij heeft aangedaan? Ik houd van haar en van mijn zoontje. Toch heeft ze mij verlaten, gewoon omdat ze jaloers is omwille van mijn werkomgeving. Via de rechtbank nam ze mijn kind af. Ze verhinderde mij om het bezoekrecht, dat mij werd toegekend, uit te voeren. Omdat ik dan mijn zoontje van school haalde, buiten de voorziene bezoekregeling, heeft ze mij laten aanhouden en in de gevangenis doen werpen, als een ordinaire crimineel. Zo raakte ik mijn baan kwijt. En omdat ik in de gevangenis heb gezeten vind ik nu nergens werk. Mijn rekeningen heeft ze totaal leeg geplunderd. Het huis waarvoor ik nog altijd de lening moet afbetalen is mij ontzegd. Ze bracht mij tot de bedelstaf. En ja! Ze deed het allemaal legaal. Alles gebeurde via de rechtbank! Volgens het boekje, zoals dit hoort. Begrijpt u dan niet dat ik geflikt ben en mij misbruikt en ongelukkig voel?'
Sociale assistente Annemie heeft onbewogen geluisterd. Nu kijkt ze hem uitdrukkingloos aan voor ze spreekt:
'Je had het recht niet in eigen handen mogen nemen. Je hebt zelf schuld aan wat jou is overkomen.'
Haar vooringenomenheid verontrust hem. Hij kan zich goed voorstellen dat ze denkt: een vonnis moet worden nageleefd. De wet is de wet. Waar echter blijven haar menselijkheid, begrip en medeleven? Na een korte stilte vraagt ze:
'Wat verwacht je nu eigenlijk van mij?'
'Ik heb financiële steun nodig. Niemand wil mij werk geven en ik heb geen geld om te leven en geen dak boven mijn hoofd.'
Dit brengt Annemie terug in haar rol van OCMW medewerkster. Natuurlijk zal ze hem uit de nood helpen. Ze neemt enkele formulieren uit haar schuif, geeft ze hem en zegt:
'Vul deze documenten in en onderteken ze. Ik zal je nu uit de nood helpen met vijfhonderd euro. Laat je inschrijven als werkzoekende en wees vooral niet te kieskeurig. In afwachting van beters ga je solliciteren in restaurant 'De gulle lepel'. Ik zal de uitbater van jouw komst verwittigen en jou aanbevelen. Hij zal je wel kunnen gebruiken. Hij is me trouwens een wederdienst verschuldigd.'
Daarmee is het onderhoud afgelopen. Michel kan gaan, vijfhonderd euro rijker en de belofte werk te vinden in 'De gulle lepel'. Juist wil hij de deur openen om het lokaal te verlaten als ze hem nog toeroept:
'Neem een pro Deo advocaat. Dat is minder duur.'
Dat was het dan. Terug buiten, op straat, slaakt hij een zucht van opluchting. En nu op weg naar 'De gulle lepel'.
Tegenstrijdige gevoelens kwellen zijn geest.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- henny
Het lijkt erop dat hij een stapje verder gaat komen. Heel goed vervolg!
Julien_Maleur: Dank je Henny. Dat je mijn verhaal blijft lezen is voor mij de mooiste appreciatie en fb en reden genoeg om verder te schrijven en verder te publiceren.
groetjes
JM - Mephistopheles
Tja..hij zal eventjes moeten doorbijten als hij eruit wil komen. Benieuwd of hij het voor mekaar gaat krijgen of niet.
Julien_Maleur: Dank je Mephistopheles. Blij dat je mijn verhaal blijft volgen. Ik denk dat hij het nog veel lastiger zal krijgen.
groeten
JM - sproet
allee vooruit, de miserie is begonnen en er was er al zoveel.
liefs, trees
Julien_Maleur: En er komt nog zoveel miserie. Dat wordt zeker geen happy new year. Bij deze wens ik jou een zalige Kerst en een heel gelukkig nieuw jaar.
groetjes
JM
|
