Volg ons op facebook
|
< terug
Lazarus en het onsterfelijke hart van de blues (3)
Tijdens de wandeling buiten stak een frisse bries de kop op, tintelend doorheen het zomerse weefsel van de buitenlucht. De laatste beetjes zonlicht flikkerden nog enkele malen finaal vanachter de horizon en het geruis van het stadsverkeer sloot haar ogen. Lazarus voelde zich bodemloos leeg. Alles wat hij bezat had hij bij zich: zijn gitaar, zijn mondharmonica, en de kleine beetjes geld die hij voornamelijk door middel van zijn optredens bij mekaar had weten te sprokkelen. Dat waren zijn bezittingen, de enige rijkdommen die hem vergezelden in een leven waar blijdschap en hoop slechts buitenissige entiteiten waren; dromerige illusies en fictieve regenbogen wiens liefkozingen hij enkel en alleen maar door zich heen voelde trekken tijdens het spelen van zijn muziek. Muziek die alles voor hem betekende maar zelden tot nooit een ander hart dan het zijne wist te bekoren.
De wandeltocht huiswaarts nam een goede twintig minuten in beslag. Een tijdspanne die hij als een krijgsgevangene van de vele vraagtekens en conflicten die in hem huisden steeds piekerend en mijmerend onderging. Hij telde veertig lentes. Veertig lentes die hij voor het merendeel gespendeerd had met het bespelen van zijn instrumenten, zijn techniek verbeterend en perfectionerend met het uiteindelijke streefdoel om op een dag het hemelse ambrozijn van het succes te mogen proeven; succes waar hij met een Trojaanse hartstocht naar verlangde en die een begeerte in hem aanwakkerde die zo intens en diepgeworteld was dat het met het verstrijken van de tijd tot een ware obsessie geworden was. Een alles verschroeiende obsessie die hem geleidelijk aan aan het verteren was en het wezen van zijn verlangen naar succes als de verkrachting van een eens mooie droom tot diep in zijn botten kerfde. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat droeg hij het met zich mee, als een zeeziekte op het vasteland, en er was geen ontkomen aan.
Eens aangekomen aan de deurdrempel van het pand ontgrendelde hij de deur die hem naar de inkomhal van het appartementsgebouw bracht. Vandaar begaf hij zich, zo geruisloos mogelijk, met lichte schreden naar de krakende houten trap om de klim naar de tweede etage in te zetten. Sinds enkele weken deelde hij hier een flat met Robert, een oude kennis, bij wie hij noodgedwongen komen aankloppen was toen zijn echtgenote Sonja hem eruit had gezet.
'Hey Laz', zei Robert bij wijze van groet, 'leuke avond gehad? Hoe was je optreden?'
'Niets bijzonders', antwoordde Lazarus kortaf terwijl hij z'n gitaar neerzette, 'de gewoonlijke onzin.'
'Het publiek reageerde weer niet, hé?'
'Toch wel', kwam het bittere antwoord, 'alleen meenden ze d'er geen reet van.'
'Daar hoef je heus niet mee te zitten', zei Robert, 'veel getalenteerde artiesten zijn in hun tijd wel eens ongewaardeerd geweest. Je moet doorzetten, Laz. De gestadige drup holt de steen.'
'Ja jongen, dat is een mooie leuze maar daar ik heb natuurlijk niks aan.'
'Ach ja, Laz, da's waar ook', zei Robert in een plotse opwelling, 'Sonja is hier geweest.'
Met het horen van de naam van zijn toekomstige ex-echtgenote schoten Lazarus' ogen vuur. Een beklemmende woede raasde doorheen zijn lichaam en strekte zich uit tot in zijn handen die hij ogenblikkelijk tot vuisten balde terwijl ze lichtjes, als aankondiging dat hij op het punt stond om zijn zelfbeheersing te verliezen, begonnen te trillen.
'O ja?' bracht hij tenslotte uit, 'wat moest ze?'
'Ze wou je spreken.'
'Me spreken?'
Robert knikte.
'Waarover?'
'Alimentatie', antwoordde Robert die donders goed wist dat dit onderwerp de woede in z'n vriend exponentieel zou vergroten.
'Alimentatie?' herhaalde Lazarus met een stem vol ongeloof en walging.
'Ze zei dat ze een regeling met je wou treffen betreffende het maandelijkse geld dat je haar zou moeten betalen, voor het onderhoud van je kinderen, weetjewel?'
'Voor het onderhoud van m'n kinderen?'
'Ja, Laz, als vader ben je daar toch verantwoordelijk voor, of niet?'
'En met welk geld moet ik haar die godverdomde alimentatie dan betalen? Heeft ze trouwens niet genoeg aan die geldschijtende dokter van haar? Ze heeft verdomme meer geld dan mij! Hoe denk je dat ik dat voor mekaar moet zien te krijgen?'
'Je kan werk zoeken.'
Werk zoeken. Twee woorden die hij verafschuwde. Twee woorden die hem vervulden met walging, afkeer en aversie. Twee woorden die hem ziek maakten omdat ze alles waar hij het schurft aan had representeerden. Het urenlange slaven in fabrieken onder leiding van hatelijke ploegbazen. Het tegen zijn zin moeten omgaan met mensen die hij door zijn natuurlijke misantropische geaardheid liever kwijt dan rijk was. De vroege ochtenduren. Het tijdverlies dat het met zich meebracht omdat het hem beroofde van z'n gitaarspel. De lange uren op de baan. Het slaafse prikkloksysteem. De vermoeidheid. De vijfdagelijkse werkweek waarop heel het reilen en zeilen van maandag tot vrijdag op afgestemd zou moeten worden. En voor wat? Voor een schamel, miezerig hongerloon dat, hoewel het meer was dat wat hij met zijn optredens wist te vergaren, in de verste verte niet opwoog tegen het eindeloze gezeik dat hij dag in dag uit zou moeten aanhoren van oversten wiens denkwijzen onlosmakelijk verbonden waren met het eindeloze geouwehoer over de plaatselijke regels en wetten die in naam van collectieve samenhorigheid, beleefdheid, collegialiteit en al die andere gesponnen sofismen principieel in acht diende gehouden te worden? Alleen al de gedachte eraan maakte hem misselijk. Het idee om het zoveelste nummertje te worden van het kapitalistische uitbuitingsmonster maakte hem ziek! Geen enkel loon kon hem tot een dergelijke levensstijl verleiden. Neen, hij wilde niet de zoveelste verwisselbare bout in de industriële machine zijn. Hij was een artiest! Hij leefde voor zijn muziek!
feedback van andere lezers- jan
meesterlijk!
grts
Mephistopheles: Bedankt. Er begint vaart in te komen. Ik weet inmiddels min of meer waar ik naartoe wil met dit verhaal. Heb vannacht dus al wat beter geslapen.
grts. - Julien_Maleur
Ik vind dit vlot om lezen. Persoonlijk zou ik sommige zinnen wat korter en wat directer maken, maar ieder zijn stijl. Uw artiest is bezeten van muziek. Hij zoekt erkenning en wil succes. Wie zoekt dat niet? Spijtig dat hij niet graag werkt. Geen succes als artiest en niet werken betekent immers een niet zo rooskleurig leven.
vg
JM
Mephistopheles: Daar draait dit verhaal grotendeels om. Enerzijds zijn diepgewortelde verlangen om het te maken als muzikant en anderzijds zijn ongebreidelde halsstarrigheid betreffende het aannemen van een andere zienswijze. Zijn weigering om te werken is in zijn geval niet echt een teken van luiheid, eerder eentje van veel te grote trots omdat hij ondanks zijn mislukken als muzikant erin blijft volharden, desnoods ten koste van alles. Dat zal uiteindelijk ook zijn ondergang worden…
Bedankt voor het lezen,
grts. - DeKoeneRidder
Ik heb Lazarus vaak gezien maar nooit bodemsloos leeg en de meesten zagen hem over, overvol ;0))
Blues For Lazarus
Hey mister lawman, what do you think
You want to stop him doing his thing
Because his ole mama wants him to pay
Send her to a boss man, she'll be payed that way
No more messing with this Blues king
Let his old guitar howl, scream and sing
Refr.
The Blues belongs to Lazarus and Lazarus belongs to us---> 4x
And you can kiss our buttass, `cause Lazarus is the king
Guitar solo: 18 rounds
Refr: Repeat 4 times and end with a guitar rif
Kind regards, BB Koene
Mephistopheles: Leuke tekst. Eigen creatie?
Ja de Lazarus in dit verhaal voelt zich een beetje leeg maar hij is niet vies van de fles en die vult hem natuurlijk toch een beetje. Bovendien ben ik van plan om die gozer in dit verhaal een avontuur te laten meemaken waar hij zich best niet al te bodemloos tegen opstelt...
grts. - jack
Mooi, het krijgt meer en meer diepte. Je poëtische beschrijvingen blijven verbazen! Eén klein foutje: in de laatste paragraaf: "waarop heel het reilen en zeilen (...) op afgestemd zou moeten worden" is volgens mij een "op" teveel. Maar da's dan ook de enige (kleine) imperfectie...
;)
Groet
Jack
Mephistopheles: Er begint vaart in te komen. Wist eerst nog niet goed waar ik heen wilde met dit verhaal maar inmiddels weet ik welke richting ik uit wil en dat maakt het schrijven ervan al heel wat eenvoudiger.
Ik ga die dubbele 'op' zo dadelijk eens bekijken, maar eerst een ochtendpilsje :)
grts. - sproet
tsjoek, ik ben bijgebeend en wacht nu op vervolg. ik vermoed dat er nu actie gaat komen, de fundamenten zijn geplaatst of heb ik het mis?
liefs, trees
Mephistopheles: Het is de bedoeling om er wat meer vaart in te steken. Het vierde deel heb ik nog niet klaar maar als ik er morgen de tijd voor kan vinden begin ik er aan en plaats ik het op de site.
bedankt voor het lezen en welkom terug!
grts. - koyaanisqatsi
Als vanouds... De Nederlandstalige Bukowski in actie...
En laat die geldschijtende dokter maar dokken! :-)
Mephistopheles: Lazarus krijgt dat doktertje nog wel eens te pakken, thanks. De reeks ligt even stil omdat ik met een kerstverhaal zit dat gezien de tijd van het jaar passend is om nu te publiceren. Daarna doe ik terug verder met Lazarus,
grts. - Magdalena
Echt meesterlijk! De lezer (in casu ik dus) zit mee in het beleven van Lazarus, volgt zijn denken en redeneringen en hunkering en vergeet de maatschappelijke redelijkheid... dus: zéér goed geschreven8
Maar, aub NEEEEEEEEEEEEE!!!!: ik héb je commentaar op de feedback van Julie Maleur gegeven en PLEASE maak hier een vreugdevol verlopend verhaal van??
De realiteit IS soms al zo ontmoedigend. I want HOPE, hoopvolle verhalen, reddingslijntjes....
Mephistopheles: Over dat einde ga ik je misschien moeten ontgoochelen. Lazarus zal ten onder moeten gaan aan zichzelf, tenzij ik me bedenk en bereid ben om hem een beter leven toe te dichten...Leuk hoe je als schrijver God kan spelen voor je personages. Ik zie nog wel, bedankt,
grts. - killea
A Masterpiece.
xx
j
Mephistopheles: Thank you, writing it has given me more than e few headaches,
grts. - Mistaker
Genoten hiervan, en niks vreugdevol verhaal, ik wil over ellende lezen! ;-)
G
Mephistopheles: Nou ja Greta, als je over ellende wil lezen dan ben je bij mij aan het juiste adres. Kerstliedjes en glimlachende elfjes komen hier niet aan te pas. Dit verhaal is antikerstmis en zo blijft het. Ik heb echt niks op met die feestdagenonzin. Geef mij maar een stevige borrel en een goed boek, die idioot uit de noordpool kan m'n rug op!!
grts. - krisdl
Zeer knap geschreven. Je sleurde me helemaal mee in het verhaal en het leven van Lazarus. Ik ben benieuwd of er nog een vervolg gaat komen.
Mephistopheles: Bedankt voor het lezen. Dit verhaal is vastgelopen, daarmee dat ik aan wat anders begonnen was maar ik ben niet van plan om dit op te geven. Hier komt zeker een vervolg aan. Weet alleen nog niet wanneer. Ik probeer het zo snel mogelijk voor mekaar te krijgen,
mazzel.
|
