|
< terug
Grensland aan de Priesterstraat
De trein daalt af langs de landschappen die ik ken, via polder, knotwilg en koterij, langs vergane industriële glorie van kanalen in steden met voetbalpleinen naast sociale woonwijken, en wat verderop de villa's van de nieuwe rijken. Het achterland van de fabrieken lost langzaam zijn greep als we de wereld verlaten voor de provincie. Stroomlijnen zwemmen tegenstroom het raam voorbij, duikend en gestuwd over de veuren van akkers en plassen van dit land waar ruimte nog iets betekent. Huizen maken plaats voor erven, verkaveling voor weiden op deze spoorwissel naar horizon en verten.
Hier is het oude Europa gestorven: in bommen, bloed en slijk, met obussen achter vervallen schuren en pionoffers als kruisen in de wind: verweerde getuigen van het schaakmat van dit continent. In dit niemandsland wil ik toeven. In de baarmoeder van de morgen, waar de feniks van techniek en machine uit as verrees, en de weg walste voor het Derde rijk. Nu vlag, wimpel en uniform zich verbannen weten tot stof van bruin en kazerne, en neon, KMO en soap de mensen terug temde, rest nog het kapitaal om zijn weg naar hier te vinden. In dit laatste oord voor de alomtegenwoordige stad zal ik zoeken wat me nog aan de streek bindt, vooraleer het nieuwe Europa ook hier begint.
Het is één november in deze dorpse stad maar ik bezoek geen graven meer. Ik ben van die generatie mensen die liever lui voor de televisie hangen en genieten van het lanterfanten. Toch hou ik van die grote donkerblauwgrijze wolkenbanden, voortgejaagd door een koude noordwester en de gloed van kachels en het allumeren van de lampen in de woonkamers van de mensen. Ik kan terug schrijden door de pap van blad, tak en humus op de voetpaden van lanen met bomen en de kraaien horen krijsen in de bosjeseilanden die ons van natuur doen dromen. Nu de zenith enkel sneller zakken zal, wentel ik me gestaag in de schaduwen van de dingen, wachtend op de wedergeboorte van het hart.
Een straatraam met planten leent zich als perspectief op de autoluwe Priesterstraat met paaltjes en klanken. Voorbijtikkende stokoudjes en jeugd op brommer en bike voeden mijn stomme stilleven. Ik huis hier in mijn hermijt, als een koning over mijn eenzaamheid. Genoeg aan koffie en sigaret, televisie en een bed, wachtend op leven dat aanbelt. Ik heb iets met tsjeven, met monnikskap en verheven, tot zover dit lezen van de gematigde masochist die nog niet veel wist. Iets over langweil van arbeid wel, maar vage vermoedens sterven snel als teveel geld wordt verspild en teveel tijd verkwist.
In dit grensland zal ik onderduiken voor de blikken en de schulden, wegvluchten voor het wassen der jaren, herinnering en zorgen. Ik zal winters wandelen door z'n laatste bossen naar het land van leeuwen en lelieën, om te vergeten wie ik was en te worden wie ik ben, over bevochten heuvels naar Parijse periferieën. Broodnodige luchtspiegelingen voor voortvluchtigen van steden vol van vernieuwing. Tussen herlevend puin zit ik wonden te likken en me te schikken in het fatum van de fantast achter de frontlinie van gisteren. Het stond geschreven: marginale man eeuwig balancerend op de rand van geen-van-beiden en nooittevreden.
feedback van andere lezers- sproet
dit leest als een redevoering en balancerend op protest en aanvaarding van zoveel en zoweinig. ( mijn interpretatie)
zeer graag gelezen!
liefs, trees
strandjutter: klopt...ik krijg de laatste tijd zoveel beelden rond mijn geboortegrond en mijn continent in het algemeen dat ik niet weet wat ik ermee moet behalve neerschrijven en misschien...reizen, merci voor de reactie x - Vansion
oei dit lees ik later nog eens maar mijn zinnen staan op een vervolg dat er nog niet is... ???
strandjutter: Ok, geen probleem. Wat dat vervolg betreft: ik zit een beetje vast met de ontwikkeling van dat personage. Het komt wel goed. Bedankt voor het lezen, trouwens. Ik zie het als een motivatie om verder te gaan. gr, Jutter
|
