|
< terug
16+, verborgen titel. Geweten of fysieke reactie? (5)
'Richard dood en begraven?' Veerles melodieuze stem aan de lijn had de verraste geïnteresseerde intonatie die Madeline verhoopte. 'Wat is er gebeurd? Die man was toch nog vrij jong?'
'Ze hebben hem in de sporthal op de grond gevonden. Een hartinfarct.'
'Een hartinfarct? Zo'n groot infarct dat ze hem er niet door gekregen hebben? Op hoeveel tijd hadden ze hem in de kliniek?'
'Hij was al dood toen ze hem vonden. Hij is niet meer naar de kliniek gebracht. Recht naar het mortuarium.'
'Hoe? Dat snap ik niet. En 't was in de sporthal zei je? Kent niemand daar dan iets van reanimatie?'
Madeline zoog diep aan haar electrische sigaret. Veerles vragen maakten haar zenuwachtig. Haar linker hand omklemde het bordeaux pijpje van de enige uitvinding die haar van haar rokershoest had kunnen af helpen. Ze was zwaar verslaafd aan sigaretten. Nicotine was een harddrug voor haar. Ze zoog nogmaals en de tip van de metalen sigaret gloeide langdurig oranje op. (De ingenieur die dit had uitgevonden had haar leven gered.)
'Hallo?'
'Ja ja, ik ben er. Ik was eigenlijk juist aan het denken dat ik dat ook niet begrijp.' Madeline trok haar voeten onder zich en nestelde zich in volwassen foetushouding op de bruinleren zetel. Haar vagina trok even samen en ontspande. Terwijl ze Veerle 'Amaai!' hoorde zeggen gleed haar linkerhand beschermend, troostend naar het warmvochtige centrum tussen haar benen. Ze trok haar peignoir terug dicht, vleide haar hoofd in het kussen en trok het hemelsblauwe fleecedekentje over haar hoofd. Het metalen sigarettenpijpje drukte troostend op haar rechter schaamlip en clitoris.
'En hoe reageert Arthur?'
'Ik weet het niet. We spreken niet meer met elkaar. Hij was wel op de begrafenis.'
'In ieder geval, Arthur krijgt een nieuwe kans nu!' Madeline registreerde de troostende woorden van haar vriendin terwijl haar hand voorzichtig verkennend de behaarde opening bevoelde. Over het feit dat Richard beter dood was had er nooit twijfel bestaan. Maar Veerle behoorde niet tot het soort mensen dat bereid is de natuur een handje te helpen als het niet anders kan.
'Wanneer spreken we af?' Madeline wist dat ze deze conversatie niet lang meer vol hield.
'Goh, ik kan nu niet bij mijn agenda. De kleine is in slaap gevallen op de sofa in mijn bureau en ik wil hem laten slapen. Maar ik bel je vanavond, is dat goed?'
'Ja ok. Ik ga boodschappen doen, want morgen begin ik terug aan een reeks van zeven late diensten.'
'Amaai, Richard dood. Dat moet ik eventjes verwerken!' grinnikte de mooie stem in haar oor.
'Tot vanavond!'.
Madeline kwakte de hoorn op de telefoon en wiegde zichzelf heen en weer als een kind. Ze was er zeker van dat ze haar amper draaglijke spanning haar vriendin niet had bereikt. Nu moest ze alleen zijn. Ze snokte aan de telefoondraad. Het enige effect was dat de draad hard gespannen ging staan. Ze gooide het dekentje van zich af, trok de stekker uit de muur, rook eventjes aan de plek waar de electrische sigaret haar vulva aanraakte, legde het pijpje op het grenenhouten bijzettafeltje.
De energie in haar thorax draaide op volle snelheid in linksdraaiende kolken. Haar bovenbuik voelde aan als zeepsteen: hard als je het aanraakt, maar zo gemakkelijk te vervormen, bewerken.
Blootsvoets stapte ze over de granieten vloer naar de keuken en schonk zichzelf een beker koffie uit de gele plastieken thermos. In automatisme opende ze de frigodeur, pakte de melkfles en goot de gekend perfecte hoeveelheid bij de koffie. Haar peignoir viel open terwijl ze trap op stapte naar haar rookkamertje. In het voorbijgaan van de spiegel op de tussenverdieping registreerde ze vaag een glimp van een zeer donkere grote weelderige driehoek en witte brede dijen. Boven plofte ze zich op de zetel en inhaleerde heel diep de rook van de echte sigaret mét teer.
Haar ogen staarden doorheen de velux maar hoe de felblauwe lucht ook pronkte, ze werd niet opgemerkt door Madelines brein. Veerle had de schoonheid van realiteit doen wijken voor verleden waarbij ze de lange glimlachende kerel tussen de kleedkamers lokte met verdriet dat op geen enkele manier de oorzaak had die die rotzak vermoedde. Hoe ze snikkend zijn vermeende superieure medemenselijkheid had gestreeld en dan, met wijd open benen hem had laten vertragen op de manier zoals alle menselijke wezens zouden vertragen. De eerste injectie kreeg hij in zijn monnikskapspier, terwijl hij nog volop interpreteerde dat ze zich rond zijn nek vastklampte in wanhopig troost zoeken. Hij viel. De tweede injectie maakte zijn blik onbegrijpend, zijn lijf verkrampt. Hij leek pijn te voelen.
De dodelijke injectie spoot ze bedachtzamer en gecontroleerder in, nadat ze zijn zwartglimmende sportbroek en onderbroek omlaag trok. Niet specifiek om te bemerken dat de grootte van zijn mannelijkheid hem blijkbaar nooit enige frustratie moest bezorgd hebben, maar simpelweg omdat ze vermoedde dat niemand een ingangspoort zou zoeken tussen schaamhaar. De hoeveelheid die ze wilde inspuiten was te volumineus voor een simpele pen.
'Kent niemand daar iets van reanimatie?' echoode Veerle.
'Het is jouw taak niet om te verklaren waarom hij alleen was in het bureau, lichten uit. Dat is de taak van de politie.' Haar rede en verstand waren zeer nicotine-afhankelijk. Nu begreep ze dat ze een fout had gemaakt door het licht uit te doen. Haar fout was met de mantel der liefde bedekt door de anatoom-patholoog die een hartinfarct had geconstateerd, een natuurlijke doodsoorzaak. De enige die haar in gevaar kon brengen was... zij zelf verdikke. Ze MOEST haar mond houden. Dat was het enige!
Langzaam kreeg het lokkende zijn van de lentelucht vat op Madeline.
'O wat een mooi weer!' dacht ze.
feedback van andere lezers- lief
boven plofte ze zich op de zetel terwijl de rook van de echte sigaret met teer...deze zin begreep ik niet, foutje misschien
magnifique Karine!
liefs
Magdalena: Dank je Lief!
Voorlopig noteer ik alle feedback van foutjes of zinnen die niet goed begrepen worden.
Het is gewoon waar: een electrische sigaret heeft als voordeel dat je de nicotine inademt zonder teer. Wat een pak minder schadelijk is. Hier grijpt ze naar een echte oude ongezonde sigaret mét teer :):):) - jan
een geweldig goed verhaal Karine
XXXX
Magdalena: Antwoord: blij gevoel!
Ik durf eindelijk schrijven gebruiken zoals het mag en kàn gebruikt worden: doen wat in de realiteit absoluut verboden is of ten minste heel ster af te raden is... :):) - Rob
Beetje onderbuikgericht dit deeltje.
Magdalena: 'k weet niet wat ik moet zeggen, want het hoort er bij,
maar ik ga hier niet verraden wat ik ga proberen :):):) - Mephistopheles
Meeslepend verhaal dat smaakt naar NOG..
Ja, ik ben een beetje 'grumpy' vandaag. Waarom? Vond je 't zo erg om te lezen?
Magdalena: Ginnik! Nee, totaal niet erg om lezen! Ik heb mij heel hard geamuseerd zelfs. Ik had dit jaar de immense chance dat ik zo'n ruzie had gemaakt met de familie dat ik een héél plezante Kerst heb gehad met 1 dochter op de Kerstmarkt flaneren, oliebollen eten en een hamburger en plezier maken.
:):):) - sproet
een vlot en aangenaam deel om lezen.
liefs, trees
Magdalena: Knuffel Trees!
Ik ben er zeker van dat jij iets héél goeds aan het 'brouwen' bent. Ik wacht op je nieuwe stukjes. ('t Is wel werken als je er iets goeds van wilt maken hé?)
XXXX - aquaangel
prima stuk. Hier en daar weer Belgisch maar dat hindert niet x
Magdalena: Verdikke Aqua, ik had niet door dat jij zo'n Hollandse waart!
...........................................................................knipoog(je)
|
