|
< terug
Schaduwwerk (14) -de slang en de verboden vrucht-
Als vader weer kwam met het stijve ding, dan oefende Eveline stiekem in overgave. Het was dan net alsof ze iets minder hoefde te voelen van dat ding dat bij haar binnen drong, en het ontging haar dan Goddank een beetje wat er allemaal met haar borsten en buik gebeurde.
Die overgave was dezelfde die de ziekte van mams dragelijk had gemaakt, en haar vertrouwen op een hiernamaals had versterkt. Mams was ervan overtuigd geraakt dat bepaalde zaken niet alleen hier op aarde geregeld worden, of sterker nog: juíst niet.
De Liefde tussen moeder en dochter was sterker dan de dood. Die Liefde leefde gewoon door. Meer en verder dan in gedachten alleen. Het geloof van mam was eigenlijk nu al een troost voor Eveline; ze hoefde niet overal antwoord op. Zeker niet nu, niet nu ze huilde.
'Want sterker dan de dood is de liefde'.
Haar gesloten ogen kneep ze stijver dicht, alsof ze haar eigen overgave verder wilde afdwingen. En dat was precies wat ze werkelijk wilde: zichzelf overgeven aan haar eigen geloof.
En dat was een ander geloof dan dat van vader, die sinds de dood van mams het Woord in haar spoot. En het was ook anders dan het geloof van mams, dat Eveline te zacht vond.
Eigenlijk, als ze eerlijk was, wilde ze zich overgeven aan iets waar ze niet echt in geloofde.
Hoe kon immers een en hetzelfde geloof toestaan dat iemand zijn nazaat volspuit met het Woord uit de bijbel, terwijl diezelfde teksten zo liefdevol een steun waren voor haar moeder.
Allemaal leuk en aardig maar ondertussen zat zij, Eveline met een onderbuik vol sperma zonder troostende moeder, die nu toch gewoon dood was.
Al die gedachten en overdenkingen over de dood en het geloof, hadden Eveline wijs gemaakt, voor een deel al zelfstandig, maar tegelijkertijd ook wereldvreemd. Eveline had bijvoorbeeld geen vriendin, op Vera na die twee maanden terug vertrokken was en nu voor een half jaar met haar ouders in Canada zat. Vera was de enige die wist van de liefde die vader Eveline gaf. Verder had Eveline het aan niemand verteld. Zelfs niet aan mams want, al was die dood, Eveline wilde het haar toch besparen. Alleen Vera wist ervan, en Johnny natuurlijk.
Met gesloten ogen dacht Eveline aan haar moeder, terwijl het zaad van vader langs haar dijbenen naar beneden kroop, als een slang, schuldig wegkruipend van de verboden vrucht.
Geloof was overgave. Overgave aan iets dat je niet ziet maar dat er wel is. Dat vader haar dwong tot overgave had dus niets met geloof te maken. Natuurlijk was ze aan hem onderworpen, maar ze kón niet anders dan zich aan hem overgeven. Dat was immers het minst pijnlijk voor haar geweest. Ze wíst dus hoe ze zich aan iets of iemand moest overgeven, daar was ze inmiddels in getraind.
De man die zich op haar stortte, en het zaad in haar wegschoot, was de man die haar daarin had getraind. Vader, die haar zag als het kwaad, als de vleesgeworden verleiding. En ergens snapte Eveline wel dat vader haar zo zag, want wat moest hij anders? Voor de taferelen die er in haar slaapkamertje plaatsvonden moest hij de dader wel buiten zichzelf zoeken. De verantwoordelijkheid daarvoor kon geen mens met droge ogen dragen. Neen. Zij was zijn persoonlijke verleiding. Haar bestaan alleen al, maakte al dat hij, als vader niet anders kon dan op haar kruipen. Logisch toch?
feedback van andere lezers- Mephistopheles
Wat een verhaal! Ik vraag me af hoe dit gaat eindigen..
grts.
Peerke: ... ik ook... ;-) - henny
Zo kun je ook redeneren, om jezelf op de been te houden, maar het blijft fout.
Peerke: Dat is zo, maar het gaat om de redenering van de dader hier he.
Leuk dat je de moeite wreer genomen hebt Henny. Dank
|
