Volg ons op facebook
|
< terug
Moeder
waar is de liefde
erkenning, bescherming
waar ik als kind
recht op had
nooit gegeven
is dat nooit gevoeld?
wanneer zou je kijken
naar wie ik ben
wat er was
en waarom
ik niet meer sprak
ik liet je mijn wonde zien
als een zorgzaam moederbeest
likte je eraan
en dat was alles
niet de wonde maar mijn hart
weet je dat dan niet
deed pijn
en ik schreeuwde om je aandacht
nu zou je kunnen praten
maar je doet het niet
nog steeds wil je niet
mijn moeder zijn
wacht je echt
tot papa dood is
of zou je zelfs dan niet
een stap dichterbij zetten?
feedback van andere lezers- Peerke
Tja, ik heb makkelijk praten, mijn moeder overleed toen ik 12 was. Maar ik heb mijn recht op kindzijn opgegeven door altijd kind te blijven. In de mensen om me heen vind ik tegenwoordig mijn vader (ook overleden) en moeder terug.
Zelf probeer ik zorgzaam te zijn en liefde te geven en zo ben ik toch een beetje mijn eigen moeder...
Als je al heel lang zonder echte moeder bent dan ga je het terugzoeken in jezelf, en dat is voor mij van grote waarde. Als je echte moeder nog leeft dan is dat misschien wat lastiger.
Het gaat er mij niet zozeer meer om wat ik ontvangen wil als wel wat ik nog geven kan.
Wat een uitgebreide feedback weet he, kennelijk raak je iets...
Liefs: Peerke
b_engel: Je moeder verliezen op 12 jaar. Ik zou niet zeggen “makkelijk praten” maar eerder recht tot praten. 12 jaar is veel te jong. Een moeder is heel belangrijk voor een kind/jongere zijn ontwikkeling. Dat moeten missen vind ik heel triest.
Recht op kind zijn opgeven door altijd kind te blijven… dat raakt me. Ik hoop dat je nog vaak je vader en moeder terug mag vinden in je omgeving. Het gevoel dat er echt voor je gezorgd wordt met oprechte warmte en liefde… dat doet een persoon zo hard groeien. Dat heeft een mens nodig.
Het terugzoeken in jezelf, het willen geven…
Ik ben heel vaak verbaasd (in positieve zin) van wat je allemaal schrijft over het verlies van je moeder en hoe je ermee omgaat. Het is droevig maar tegelijk ook knap. Ik heb er bewondering voor.
Ik ben heel blij je vanavond gelezen te hebben. De vele fb die we uitgewisseld hebben doet mij deugd. Bedankt!
En bedankt voor al je lieve woorden.
Liefs
X - Julien_Maleur
Ik lees veel verdriet in jouw woorden. Ik wens jou veel troost toe. Als dit fictie is, dan getuigt jouw tekst van een groot inlevings-vermogen.
groetjes
JM
b_engel: euh... wijze woorden over inlevingsvermogen...
wil dat zeggen dat...
het is inderdaad geen fictie
dank je - Ghislaine
Hier spat bitterheid vanaf. Ik vrees dat het non fictie is. Laat de verwijten want wat helpt kaarst en bril als die domoor van een uil toch nooit wil zien. De kutpretbederver.
b_engel: inderdaad fictie. De bal ligt in haar kamp. Ik verwacht enkel een eerste stap en mijn deur vliegt open. En als ze die niet wil zetten kwelt ze vooral zichzelf. ik heb een plekje gevonden. Ik hoef deze eerste stap niet te zetten. Een milimetertje moet ze eerst zelf gaan. Nu, zo veel later is het vooral zij die lijdt.
Bedankt voor je begrip - yellow
rakend,
zelf heb ik ook een rare jeugd gehad maar mijn ouders zagen me wel graag(denk ik)mijn moeder zeker, mijn vader, dat weet ik
niet zo zeker. Ikzelf kan niet begrijpen dat je je kinderen niet zou koesteren, voor mij betekent vader zijn heeel veel.
waarom zet je dit niet bij gedichten?
groetjes,
Marc
b_engel: ik dacht dat het te verhalend zou zijn voor bij gedichten...
hoe kan je kinderen niet liefhebben en koesteren hé? ik kan het mij niet voorstellen als ik naar mijn schatten kijk.
Ik heb ook veel goede en warme herinneringen. Die blijf ik ook vasthouden maar er zijn andere dingen die heel moeilijk te rijmen vallen met liefde voelen voor je kinderen. Nu kan ik dat allemaal wel beter plaatsen, begrijp meer dan toen ik het als kind onderging. Maar toch!
rare jeugd... ik vind het altijd zo erg. Kinderjaren zijn zo belangrijk voor je verdere ontwikkeling.
Dank voor je begrip
liefs - innerchild
Ik heb dit stillekes gelezen ...
b_engel: dank je. Het is niet echt iets om van de daken te roepen.
Dank voor je begrip en lieve woorden
liefs
heb je website bezocht; al enkele malen. zeer mooi en aangrijpend - jamal
ik las dit gisterenavond al mijn lieve Dominique en had me voorgenomen dit nog een paar keer te lezen vooraleer ik reageer
was mijn 'anekdote' je inspiratiebron of wonderlijk hoe jij en ik toevallig hetzelfde onderwerp (klimaat) schetsten...
ik ben van mening dat elke ouder ongelooflijk veel van zijn/haar kinderen houdt, toch vanuit het diepe binnenste IK, maar daarom niet altijd in staat is dat naar het kind toe te uiten.....in de meest schrijnende, kind-vernietigende situaties beweert (durft) een ouder nog te getuigen dat hij/zij uit liefde voor het kind handelde....zag ooit een reportage over dit vreselijke onderwerp op televisie waarbij slachtoffer getuigde dat ze steeds terugging, op bezoek bij haar vader, zelfs gebeurde toen de vreselijkste daden (contacten), steeds keerde ze terug. toen men haar vroeg waarom ze de relatie (bezoeken) niet verbrak, antwoordde ze met de tranen in haar ogen: 'ik wilde bij mijn vader zijn' ....
waarom de ander, moeder of vader, met stilzwijgend door-leeft??
daar schrijf ik ooit over....namens mensen in mijn kring,
xxxxx
(dit mag je zonder twijfel onder dichten plaatsen, is geen verhaal)
b_engel: Je anekdote was niet mijn inspiratiebron. Dit stond enkele dagen in de wacht met twijfels of ik het wel of niet zou publiceren. Ik ben hier minder onbekend dan gedacht heb ik gemerkt en dat deed ook wat twijfelen (nu nog).
Het is weer iets wonderlijk Jamal zoals zo veel dingen die ik bij jou lees en bij mezelf herken. Zowel in beleving als dingen die gebeurd zijn. Zo ben ik ook bij mijn moeder gebleven en mijn broers bij mijn vader…
Eigenlijk weet ik dat mijn moeder van me houdt en zelfs zeer veel. Maar het emotionele tussen ons is voor mij gestopt sinds enkele dingen voor me duidelijk geworden zijn (al verschillende jaren). Tot een tijdje terug deed me dat ook echt verdriet en mistte ik mijn moeder. Ze weet van het “beest”. Ze heeft er nooit iets tegen ondernomen wat ik (nu) kan begrijpen. Maar zelfs nu, nu ze niets moet vrezen bespreekt ze het niet. Ik ben niet kwaad, heb geen enkel verwijt, geef ze niet de schuld. Ik wil enkel horen dat ze het weet. Meer niet. Ik heb geen uitleg nodig, geen excuses, niets… Enkel de woorden dat ze het wel weet. En meer woorden hoeven er voor mij zelfs niet te vallen. Meer uitleg heb ik niet nodig.
Ze kwelt zichzelf en ze houdt momenteel zichzelf gevangen. Zij lijdt er het meest onder. Sinds kort (6 maand) heeft mijn moeder een plaatsje waarmee ik kan leven ondanks dit.
Zolang ze het niet even benoemt deel ik niets met haar. Ik ga pas verder met haar eens die woorden gevallen zijn. Geloof me dat ik ook een moeder wil waarmee ik delen kan. Mijn moeder is een zeer begripvolle vrouw maar de dingen die gebeurd zijn staan in de weg. Ik kan geen enkel gevoel delen. Ik kan niet en ik gun het haar niet. Waar was ze toen? Ik heb alles alleen doorstaan. Ik kan nu niet delen voor ze me zegt dat ze er weet van heeft. 1 zinnetje en ik kan verder… En zij ook. Ze is bang voor mijn verwijten maar die heb ik niet. Ik verwijt haar enkel dat ze nu niet die paar woorden laat vallen.
Waar is ze nu bang voor? Ik denk mijn broers maar dat hoeft niet. Dit is tussen ons. En ik ga de rollen niet omkeren. Ik stap niet zelf naar haar toe. Dit is het enige dat ik van haar vraag. Als ze niet wil is dat haar keuze maar ik vind dit niet mijn taak. Of nu nog niet.
Mijn relatie met het beest is “hersteld” voor zo ver dat kan. Enkele dingen zijn besproken en vergeven. Ik heb nu minder problemen met hem dan met mijn moeder. Ik hou nog steeds van mijn vader. Heel veel en dat weet hij ook.
Mijn moeder heeft me heel wat pijn bezorgd door me zo alleen achter te laten. Dit is nu moeilijker dan het contact met mijn vader. Maar vooral voor haar. Ik kan verder. Ik deel niet meer met haar en heb daar eindelijk vrede mee kunnen nemen maar zou het graag anders zien. Voor 1 keer verwacht ik nu dat ze praat.
Ze denkt dat ik het niet meer weet. Ze heeft me ooit de vraag gesteld. Maar ik wilde dit geen onderwerp maken van hun scheiding en heb gezwegen, ontkend. Gelooft ze nu echt dat ik het niet meer weet? Ze houdt het zich voor maar ze zou beter moeten weten en in haar binnenste weet ze ook beter.
Toen Boris gestorven was, was mijn moeder zeer verdrietig, bijna wanhopig. Heus niet om Boris (gedeeltelijk wel natuurlijk) maar om mijn verdriet en ik die dit niet delen wou/kon met haar. Ze ziet me heel graag en was er kapot van mij zo ten onder te zien gaan aan het verdriet. Ik kan het niet delen. Dat ene zinnetje staat in de weg. Dat ene heb ik nodig.
Ik ben benieuwd naar het schrijven over mensen in je kring.
Tja, ik heb hier nog enkele dingen staan waarvan ik niet weet of het eerder onder verhaal of gedicht hoort.
Ach, ik ben het kwijt!
Bedankt voor het begrip en al je wijze woorden
En telkens mijn lang relaas te lezen…
Liefs en dank je wel!
XXX - Magdalena
Het 'Beest' heeft NIET alleen jou gekwetst, maar heeft van jou en je moeder concurrenten gemaakt.
Hij kreeg van jou wat HAAR rechtmatig toe kwam.
Of je het nu wilde of niet, je gaf het hem in zijn ogen wél: hij zocht bij een andere vrouw, een eigen dochter van haar dan nog, wat hij blijkbaar bij haar niet vond.
Jouw moeder heeft exact en even veel verdriet als jij en werd venederd tot op het bot: ze werd ermee geconfronteerd dat ze het schepsel waar ze haar hart en ziel voor zou geven, niet had kunnen beschermen en dat de man die ze zo intens beminde dat ze een kindje van hem wilde... verloor aan dat kind.
Don't want to hurt you. Jij bent NIET de enige die troost en liefde nodig heeft in die situatie. IN jouw moeder leeft een gigantisch gekwetste en vernederde vrouw die de liefde van haar man onvoldoende won om zijn pijn te omarmen. Nee, dat werd gedaan... door haar eigen dochter.
Moet JIJ eerst zeventig jaar worden eer je begrijpt dat ook jouw moeder het niet aan kan en dat jullie twee vrouwen zijn, gelijkwaardig, andere leeftijd, één bloedlijn... die de keuze hebben: elkaar haten of samen opstaan en beseffen dat ze vechten tegen een leed dat zo oud is als de mensheid zelf?
ik weet het, het klinkt belerend. Ik ben niet kwaad.
Maar ééns moeten de mensen opstaan die ophouden aangedaan leed en onrecht door te geven van generatie op generatie.
En IK hoop dat die generatie geboren is, in de generatie van mijn kinderen.
En JIJ b_engel, bent ook véél jonger dan ik.
XXXXXX
Karine
XXXXX
b_engel: Magdalena, dank voor je eerlijke en persoonlijke fb want ik kan lezen dat het ook met jou wel wat doet.
Eerst even een correctie: hij kreeg van mij… dat is niet correct. Hij nam het. Hij heeft het heus niet “gekregen”. In zijn beleving misschien wel… maar toch NAM hij het.
Ik weet dat niet alleen ik gekwetst ben en dat niet alleen ik troost nodig heb. Nu ben ik ook niet meer op zoek naar troost. Voor mijn moeder zijn we misschien concurrenten in haar beleving. Dat wil ik best begrijpen. Maar met haar verstand moet ze weten dat het anders was. Ik was een jong kind. Ik heb nu een dochter die ouder is dan ik toen! Wat er ook gebeurd… zij is niet mijn concurrent. En als ik dat ooit zo zou aanvoelen dan moet mijn verstand het overnemen.
Alleszins maak ik mijn moeder niet het verwijt mij niet beschermd te hebben. Ik maak haar niet het verwijt niet ingegrepen te hebben. Ik begrijp waarom ze dat niet deed, niet kon. Ik begrijp haar angst en hoe klein zij zich voelde. Ik weet dat ze vernederd is en zelf door en hel gegaan is. Ik zie de ketens waar ze aan gebonden was. En die zie ik al een lange tijd.
Kwaad ben ik allang niet meer op haar. Maar nu zijn wij allebei uit de situatie. Mijn moeder doet alsof er niets gebeurd is. Ik heb al eens aangedrongen maar ze doet alsof ze het niet weet. Ze kan het niet toegeven. Wel verwijt ze mij dat ik mijn verdriet en gevoelens (nu in het dagelijks leven) niet met haar deel, of toch maar tot op een bepaalde hoogte. Ik ben nooit met mijn verdriet en gevoelens bij haar terecht gekund. Het is nooit te laat om daar verandering in te brengen. Het enige dat ik haar vraag is me te laten weten dat ze het weet. Zelfs niet met zoveel woorden. Ze kwelt zichzelf Magdalena. Toegeven dat ze het weet is het enige dat ons in de weg staat. Ik begrijp natuurlijk dat ze bang is. Maar de weg is vrij. Nog meer vrij zal hij niet worden. En als hij dood is; dan wordt alles nog complexer.
Ik heb haar niets te verwijten en ik vraag haar niets. Maar dit vind ik nu toch haar taak. Ik was zo jong en zij volwassen. Nu mag ik nog alle begrip van de wereld tonen het enige dat ik vraag is dat ze zegt “ik weet het”. Ze hoeft niet toe te geven dat ze het toen ook wist. Enkel nu zodat er gesproken kan worden. Ik ben bereid in dialoog te gaan en heel veel te bespreken. Ik wil. Maar zij moet het licht op groen zetten. Bij mij staat het al op groen.
Magdalena ik moet geen zeventig worden om het leed van mijn moeder te zien. Ik zie het nu al. Ik moet geen zeventig worden om te zien dat we een keuze hebben; elkaar haten of samen opstaan. Ik zie het nu en ik wil nu opstaan. Maar zij niet!
Misschien kan je dit niet allemaal afleiden uit het gedicht. Ik schrijf nu zelden over haar of toch maar zelden met betrekking tot die feiten. Dat staat voor mij al lang niet meer op de voorgrond. Gedichten zijn momentopnamen en uitpuren van één bepaald gevoel.
Als kind en tiener heb ik het verdomd moeilijk gehad met heel de situatie. Ik dacht dat ik geen kind was van mijn moeder omdat ze mij zo behandelde.
Ik begrijp je argumenten. Ik denk dat ik wel goed op weg ben en weet dat dit vaak generaties op generaties doorgaat. Maar niet altijd. En blijft dat ik een kind was en wel recht had op bescherming. Van waar dat ook had moeten komen. Ik kruip echt niet in een slachtofferrol maar laten we ook niet ALLES omdraaien.
Dank voor je eerlijke mening,
liefs,
b-engel - sproet
verlangen naar erkenning druipt van dit verhaal/gedicht en niemand kan oordelen over het getroffen leed. elkeen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen invulling.
Schrijven erover is een krachtig medicijn en dat doe je op een aangrijpende manier.
liefs, sproet
b_engel: dank je wel voor je warme begripvolle woorden. Zo is het inderdaad: elk zijn eigen verhaal en beleving en dat is best ok.
liefs, - Victoria
aangrijpende zaken...
sterkte!
b_engel: dank je voor je lezen en waardering
|
