|
< terug
Dag 007.De spion.
Wie kent nog de Antwerpse stadskrant.
DE NEUS.
Ik heb er nog voor gewerkt.
Rond die tijd moest ik mijn paske vernieuwen.
Wie kent nog de lange nieuwstraat, de rij loketten, achter ieder loket een prompte dame.
Voor, vooroorlogse, typemachines.
"En wat doet u nu van werk?" vroeg die Dame.
Even uit mijn lood geslagen mompelde ik " he, he, ik werk voor een krant"
Na een flink geratel kwam mijn paske tot mij terug, Journalist stond erop
De reactie van de toenmalige rijkswacht ambtenaren, op dat gegeven, was verbijsterend.
Daar ik altijd, nog al bohemien gekleed rond liep-loop, (langharig werkschuw weet u nog).
Was ik een zeer gewild slachtoffer van het idee, dat vuil slecht, proper goed is.
De dwangmatig zuiverheid gedachte die tot onze cultuur behoort.
De mandarijnen van deze gedachten vonden in mij een ideaal slachtoffer om hun tijd door te komen.
Honderden keren werd ik staande gehouden "PASKE" was de aanspreektitel.
Tot op dat paske journalist verscheen
Ik dacht opeens aan de papiertjes waar de middeleeuwers mee zeulden.
Het papiertje heeft me ooit uit een zonnig vakantieoord gered.
Net voor het vertrek uit dat zonnige vakantieoord constateerde ik dat mijn paske verdwenen was "u zult naar de hoofdstad moeten" zei de eerste de beste ambtenaar die ik aanklampte.
De hoofdstad was 1500 km verder met nog een euro te gaan?
De wereld stond eventjes stil.
Ik begon ieder ambtenaar aan te klampen die er maar ambtenaar genoeg uitzag.
Het vliegtuig vertrok 30 min later.
Het werkte.
Opeens werd ik doorverwezen.
Ik eindigde in een kaal bureau.
Na mijn naam en adres vroeg de ambtenaar mij beroep "Journalist" zei ik.
De man greep naar een grote zwarte voorhistorische telefoon.
De dag voordien hadden we een haven cafeetje bezocht een cafeetje in de stijl dat er niet veel toeristen zouden komen.
Tot ik opeens besefte dat de helft van de mede café gasten Antwerps praten.
Erger nog, verstonden.
Toen de ambtenaar de telefoon greep.
Dacht ik als er een is die Antwerpen kent en vraagt, 'welke krant'?
Want de stadskrant 'De neus' werd toen beschouwd als gezagsondermijnend -subversief-.
De man van het bureautje had iets te maken met kolonels.
De man die binnen snelde.
Had niks van dien aard in zich.
Hij stelde vooral belang in wat ik vond van zijn zon overgoten land.
Daarin kon ik hem gerust stellen ik zou zeker terug komen.
Van Antwerpen wist hij dat het een voorstad van Amsterdam was.
Ik verzekerde hem dat het eerder Parijs was want met Amsterdam wou ik niet vergeleken worden zon overgoten landen hebben meestal zon overgoten gevangeniscellen en er is water tekort.
Maar voor die man was het allemaal gelijk.
Toen ik hem in herinnering bracht, dat Antwerpen in België ligt dichtbij Brussel, toen gingen zijn oogjes blinken.
'Brussel' mompelde hij.
Verschillende keren.
En opeens realiseerde hij zich dat een van de bewoners van dat wonder Brussel.
Bij hem stond.
Hij had hem zelfs nog geen versnapering aangeboden hij had de grond regels van zijn gastvrijheid geschonden en dat stond nu al vast daar zou hij voor boeten.
Maar op eens verscheen een grijns op zijn gezicht.
Niet hij zou pijn lijden maar zijn honden van ondergeschikten die een belangrijke bezoeker van zijn schone landje zo slecht behandelden.
Nu moest hij zelf de bezoeker op gepaste wijze ontvangen.
Straks zou hij de honden afstraffen met een zweep.
En.....
Ik onderbrak zijn gedachtegang en vroeg hem of het probleem opgelost kon worden.
"Probleem?" vroeg hij verbaasd, opeens zag hij een manier om alles goed te maken.
"Het probleem van de diefstallen op luchthavens is een Europees probleem dat alleen door Brussel kon opgelost worden" zei hij.
Het eeuwenoude Zuid-Europees fatalistisch gevoel kwam over ons heen gevallen als een deken.
Een bestolen journalist in een zonovergoten toeristisch land is niet de beste reclame.
Hij begeleide me naar het vliegtuig.
Wuifde me na.
Als om uit te wissen, wat mij, van negatieve gedachten zou overblijven.
Van het landje waarvan hij houdt, en om die bezoeker te laten terugkeren.
Vanuit dat verre Brussel
feedback van andere lezers- Magdalena
Heel plezant en vlot geschreven.
Alleen (en ik heb dat al een paar keer gedacht, in stukjes die ik las, maar waar ik geen fdb op gaf): ik zou een bepaald soort wrokkige kritiek systematisch weglaten uit wat je schrijft
bijvoorbeeld die ene zin: 'Als ik nu schrijf dat die mandarijnen opeens door het stof kropen, kruipen...': weg laten.
Simpelweg beschrijvend zegt genoeg.
Zo'n zinnen wekt soms het gevoel van een wrokkige kwaadheid volgens mij, en ik krijg dan eerder de reactie om niets te zeggen of te antwoorden.
Die zin simpelweg weglaten maakt het geheel humoristischer en laat de lezer toe zelf die gevoelens te krijgen.
XXXX
verf: ik zal eens proberen,
gr...ed - aquaangel
deze is boeiend x aqua
verf: dank voor de fb
gr....ed
|
