Volg ons op facebook
|
< terug
Hélène weet niet dat jij haar fysieke vader niet bent.
Ik durfde jou niet meer belasten. Je waart zo bezorgd en bang voor datgene wat onvermijdelijk iedereen overkomt en ik denk dat het voor jou de hel was dat jouw dood zo lang werd aangekondigd.
Mijn man, mijn allerbeste vriend, mijn beschermer tegen een schande die ik niet had aangekund, ik ben zo bang en bezorgd geweest. Deze wereld is zo cru, koud, zonder enige nuance. Ik besefte zo sterk hoe ze mij zouden veroordeeld hebben. We leven in een wereld waarin mensen zich bezig houden met fantaseren over wat anderen drijft en bezielt.
Hélènes kindje is gezond en wel geboren: een dochtertje, 3 kilo 200, een prachtkind, levendig en gezond.
Jouw DNA is met je lichaam begraven en, mijn man, ik ben gelukkig daarvoor.
Ze is slim onze dochter, en wijs, en heeft haar zwangerschap laten testen op goed verloop en heeft de draagwijdte van mijn zenuwachtigheid nooit ingeschat.
Wat zou ze gedaan hebben moest de geneeskunde bewezen hebben dat er een afwijking was, iets erfelijks en, dat ze jouw DNA nodig hadden die zou bewijzen dat ze jouw vlees en bloed niet is, niet was?
Ik was bang, zo bang. Zou ze jou ineens niet meer als vader gezien hebben, zich bedrogen voelen? Zou ze mij van overspel verdacht hebben? Een drang gevoeld hebben om haar 'echte' vader te zoeken? Je waart niet gemakkelijk, niet altijd tolerant. Zou ze beginnen dromen zijn dat haar echte vader veel beter voor haar zou geweest zijn dan, jij, mijn stoere, gesloten, eigenzinnige koppige man die mij aankeek toen ik bibberend thuis kwam, kleren besmeurd, mijn bloes gescheurd in hemeltergende schande en nadien nog bleek ook, nadat ik jou maandenlang niet meer kon laten naderen, dat er een wezentje in mij groeide?
Zouden ze het mij aangedaan hebben om mij te verantwoorden, te verdedigen, in woorden uit te leggen hoe jij avond na avond zacht waart. Hunkerend en onbevredigd, soms bibberend tegen mij probeerde en ik versteef en onaanraakbaar was en later het schepseltje haatte dat zich ongevraagd, ruw en stinkend in mij had laten planten? Hoe jij keek en mijn buik aanraakte en doorheen de afgrijselijke onwil van een vrouw om moeder te worden van een opgedrongen kind, haar vader werd, haar papa, dieper, intenser en liefhebbender dan enige biologische vader ooit geboren, omdat jij haar beschermde tegen een moederhaat die zo nabij, bijna tastbaar was?
Ze zal het nooit te weten komen lief, mijn vriend, mijn grote liefde. Niet dat haar DNA niet van jou afkomstig is en niet hoe jouw hand op mijn buik en op haar groeiend klein bewustzijn, kalmeerde, troostte en aanvaardde, verwachtte. Jouw glimlachende 'Dit is het mooiste meisje ooit geboren!'. Jij koos haar naam.
Pas drie jaar later werd Leentje, Lena geboren en je koos die naam met opzet, omdat ze allebei zouden reageren als jij 'Leentje!' riep en je maakte zo veel grapjes. Ik was onmiddellijk zwanger, de eerste maand dat er sex was, van het meisje waar jij wel degelijk de vader van waart. Ik was gelukkig en ben in de kerk gaan danken.
Mijn geliefde, mijn grote liefde,
Hélène zal nooit te weten komen dat jij haar echte vader nooit waart.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Biologische ouders zijn niet altijd diegene die echt ouders kunnen zijn. Wie voor het geluk van kinderen zorgt, is vader en moeder al dan niet biologisch. - Rob
Ik zou "echte" door "biologische" vervangen, want tussen die twee zit soms een wereld van verschil. - aquaangel
het heeft mij kunnen boeien meeslepend geschreven ondanks dat ik sommige woorden niet gekozen zou hebben. Ik ga ervan uit dat het autobiografisch is.. Liefs x - feniks
Klinkt als één lange kreet van onmacht en verdriet.
Sterk geschreven.
Als het autobiografisch is, veel sterkte verder...
|
