Volg ons op facebook
|
< terug
Zwaardgevecht in woordloze emotionele symbiose
Hij had haar nochtans verwittigd. 'Iedereen kan een kick krijgen van muziek,' zei hij, 'maar van welke muziek is persoonlijk. Iedereen kan dezelfde emoties voelen, maar wat precies die emoties uitlokt, is persoonlijk.'
Op het moment dat ze besefte wat hij deed, leek haar wereld te kantelen, ineen te storten. Ze klampte zich in de realiteit vast aan de rand van haar bureau. Dit kon niet waar zijn.
Het was wel waar.
De rotzak klaagde haar aan bij de politie wegens stalken. Hij, die zelf zo bang was geweest voor zo'n zelfde aanklacht toen zijn vrouwtje van de ene op de andere dag van hem weggetrokken werd. Hij had geen enkele kans meer gehad om nog met haar te spreken.
De verrekkeling deed haar uitgerekend datgene aan waardoor hij zichzelf had laten afschrikken in zijn strijd om zijn vrouw terug te vinden!
Hij, dezelfde Arthur die op zes weken tijd haar zelfvertrouwen terug gaf, die met haar lachte, haar in de lucht gooide, soms liefkozend, een keer woest; Arthur die haar drie volle dagen het aards paradijs liet beleven, elke seconde waardevol maakte als een te koesteren juweel, die een feest maakte van een broodje gaan kopen en samen opeten in het park, midden tussen te drukke banen, in armoede, slapend op een gescheurde sofa het geluk en de vreugde belevend van Leven... de ROTZAK!
'Zijn fysiek menselijke liefde was nooit voor mij bedoeld,' wist ze.
Ze had het geweten toen ze bij hem was. Ze had geweten dat geen enkele vrouw dé oplossing kon zijn voor een rouw die drie jaar onafgebroken aan een man knaagt. Ze wist het.
Wat was de oorzaak van de kolkende woede die ze voelde? Het leek niet eens op pijn. Het leek alsof ze gerechtigheid zocht. Erkenning voor al wat ze gaf.
Meer dan verdriet voelde ze een woede groeien.
'Jij klaagt mij aan bij de politie wegens stalken?' schreef ze. 'Akkoord makker! Ik ga hen vertellen dat jij mijn dildo's afpakte en nooit terug gaf! Ik daag je uit makkertje! We gaan zien wie er gelijk krijgt in de ogen van de anderen!' (Dat zei ze uiteraard niet aan de politie.)
Een vol jaar lang had ze niet begrepen waarom hij haar niet meer binnen liet. Ze was in de lach geschoten terwijl ze de veranderingen opmerkte in de manier waarop hij de deur voor haar neus dicht gooide.
Ze had een volledige dissertatie geschreven over de klank van het hout van de deur die in de deurpost belandde. 'Je hebt nog net geen controle genoeg,' schreef ze. 'De klank is nog net iets te hard, zindert een fractie van een seconde te lang na en verraadt een gebrek aan controle over je woede.'
Ontelbare keren was ze gaan aanbellen, hopende op een gesprek met uitleg. Ze was eten gaan brengen. Boeken over psychologie, sociologie. Cola die hij luste.
Dagenlang stond ze voor een gesloten deur en schreef een post-it met 'Je waart niet thuis. Ik ben langs geweest om de dingen uit te spreken.'
De zevende keer - terwijl ze een analoge post-it schreef - opende hij de deur. Ze sprong op, vreugdevol. Hij opende de deur!
Net toen ze aan zijn deur was gooide hij die met een klap voor haar neus dicht. Ze had geklopt, nog eens aangebeld. Had toen het 'niet' doorgekrabt en veranderd in: 'Je waart wél thuis. Ik begrijp niet waarom je mij niet meer binnen laat. Ik begrijp vooral niet waarom je mensen die liegen gastvrijheid aanbiedt en diegene die de waarheid zegt buiten gooit!'
Ze was bedachtzaam weggeslenterd. Koffie gaan drinken als dekmantel om te kunnen staren. Toen ze bij hem logeerde had ze hem soms niet begrepen omdat hij te stil sprak. Hij geloofde haar niet.
De zekerheid sloop weten binnen: Arthur had zo'n fenomenaal gehoor, dat hij wist, nog lang voor iemand aanbelde, wie op bezoek kwam. Ze besefte dat Arthur dacht... dat mensen wisten wanneer hij thuis was en wanneer niet.
'Och jongen, och jongen toch,' dacht ze, 'jij hebt nooit een gevoel van veiligheid en geborgenheid gekend.'
Ze grinnikte zachtjes en lokte een glimlach uit van de dame een beetje verder.
'Binnenpretjes?'
Ze knikte en zweeg terwijl ze Hem mentaal zei: 'Ok maatje, jij wilt vechten? Je zult je gevecht krijgen. De wereld is ons speelterrein.'
Ze stond recht en zag in haar spiegelbeeld een van de zachtste gezichten die ze ooit zag, met héél vriendelijke blauwe ogen...
feedback van andere lezers- jan
de strijd is nog lang niet gestreden Karine, ik heb weer genoten dit literair intermezzo!
XXXX
Magdalena: knuffel!! - Ghislaine
Als iedereen een handleiding met zich meedroeg was het verrassingseffect weg en kwam je nooit in de problemen tenzij je die zelf opzocht. Wanneer begint er iemand?
Magdalena: Wat een verrassende feedback!
Zet aan tot nadenken!
Iemand zei mij een paar maanden geleden ook: jij zoekt je problemen zelf op.
Dat is waar eigenlijk.
Maar, wat doe je als je ooit echt iemand door en door bewonderd hebt, iemand die jou zo'n dingen zei dat hij je behoedde voor de grootste flater die je maar kon begaan, en je komt te weten dat ze uitgerekend DIE mens, wijsmaken dat hij moet oppassen voor iedereen die hem een emotie van kwaadheid of liefde bezorgt, want... hij zelf hééft de ervaring dat het altijd mislukt als hij iemand lief heeft en, hij is zodanig sterk dat hij gevaarlijk zou zijn voor wie hem kwaad maakt?
Ze hebben hem in een soort mentale supergevangenis gestopt: diegenen waar jij van houdt, houden niet van jou. Jij bent gevaarlijk, je wordt een soort vampier, een weerwolf, voor wie emoties in jou verwekt.
Ze maken hem wijs dat hij een potentiële moordenaar is, terwijl hij nog geen vlieg kwaad doet.
Ik geloof zeker: jij zou ook zelf je problemen opzoeken moest je zoiets te weten komen.
Machtsmisbruik. En niemand lijkt dit te willen of kunnen stoppen.
XXXX - sproet
vlotte schrijfstijl die een schrijnende inhoud vorm geeft.
liefs, trees
Magdalena: Ik ben blij met deze feedback!
Ik was heel geraakt door jouw verhaal: Sproet, alstublieft, vermenigvuldig je... jij geeft de mensen aan zichzelf en aan hun familie terug (in tegenstelling tot: IK kom Helpen...)
Tot mijn opluchting werk ik tegenwoordig wel met Sproetachtigen...:):):) - lief
supersterk geschreven
graag gelezen
liefs
Magdalena: Amaai, dank je +++!
XXXX - Mephistopheles
Ik jeuk van nieuwsgierigheid om te weten hoe dit verder zal gaan. Heb het aandachtig en ongestoord gelezen, wat verbazingwekkend is na zo'n tiental uurtjes toogzitten...
XX
Magdalena: TIEN uur???
Ik krijg het beeld van een zeer breed en plat geworden achterwerk.
Correct? - koyaanisqatsi
Ik heb weer die beklemmende indruk dat "alles" zo dicht bij mekaar ligt dat het raken van de grenzen tot uitbarstingen met vulkanische allures kan leiden. Toewijding grenzend aan obsessie, liefde grenzend aan oorlog, zelfdestructie grenzend aan verlichting, altruïsme grenzend aan verlangens, wanhoop grenzend aan strijdlust enz...
Magdalena: En ik ben onder de indruk van jouw aanvoelen doorheen alle woorden heen...
Thanks!
XXXX - Rob
Je moet iets meer afstand nemen van de werkelijkheid en de verhalende schrijfstijl weer oppakken, anders verzand je in een dagboek.
Magdalena: Dit zal nog veel werken en bewerken vergen Rob.
Maar ik zelf lees heel graag boeken waar beschrijvingen afwisselen met snellere passages met gesprekken. Gesprekken is ook een methode om verschillende mensen tegenover elkaar te profileren.
Mijn bedoeling is een vloeiende overgang te vinden van droomwerelden naar materiële realiteit en bijna 'platte' omgang met elkaar.
Maar, geloof me, ik noteer deze feedback en zal het proberen in de gaten te houden.
XXXX
|
