Volg ons op facebook
|
< terug
Appeltje
Die verdomde appels bleven niet liggen, zoals hij het wilde. Sinds zes uur in de morgen druk bezig, zaterdag promotie op te bouwen in het Delhaize warenhuis. Wezenschool verblijf, studeren en werken als jobstudent, was een moeilijke combinatie, maar noodzakelijk.
Toch opgewerkt als tweede man op de afdeling fruit en groenten. Directe chef de heer Noterman, prima kerel, wel een pietje precies.
Drie uur lang doende de koppigste aller appels af te richten. Proberen ze aan het verstand te brengen, dat dit hun ligplaats zou worden en blijven. Tot hij vanuit kniestand, het mooiste paar vrouwenbenen zag, dat een jonge man ooit te zien kreeg. Een zowat achttienjarige jongedame, met meer moois dan de benen alleen, keek op hem neer.
'Met jou zou ik best wel eens uit willen.'
'Ja, een stapje in de wereld met appelmans?'
'Neen, echt, ik heb je hier al een paar weken opgemerkt, zodoende.'
'En met jou uiterlijk zit je verlegen om een afspraakje? Maakt dat de kat wijs!'
'Niet verlegen om een afspraak, wel om een afspraak die ik zelf kies.'
'Goed, zal er eens over nadenken.'
'Fijn, hoor het wel.'
Het leek alsof er een Lourdes wonder gebeurde. Een meisje dat hem mee uitvroeg!!
Alleen, hoe moest je in hemelsnaam wegraken uit de school, om een afspraak na te komen?
De redding kwam uit een hoek waar je het nooit zou van verwachten.
Pater Theo.
'Wel, jongeman, vertel het eens. Wat ligt er op je lever? Persoonlijke problemen? Studieproblemen?
'Ach, het is allemaal zo moeilijk pater, we zijn hier opgesloten en verborgen van alle wereldse dingen.'
Blijkbaar was de pater een soort helderziende.
'Dus jij hebt het schoon vrouwvolk leren kennen en wil ook een graantje meepikken?'
Zelfs zonder antwoorden vertelde zijn blos alles.
'Tja, zoiets wel, alleen weet ik geen oplossing te vinden.'
'Goed, jij gaat dus zaterdag na je werk in het warenhuis, voor mij een tweetal uur boodschappen doen, akkoord?'
'Zeker weten en alvast bedankt.'
Het scheelde weinig of hij was aan het zoenen geslagen met de pater. Zaterdag was het gelukkig een wat kalme periode, ondanks gierden de zenuwen door zijn lichaam. Hadden ze rond de klok van negenen, dubbel loon gegeven om de ingang te verlaten, nog zou hij geweigerd hebben. En jawel, zijn droomprinses kwam eraan. De indruk wekkend bezig te zijn met het ophangen van affiches.
'Hoi, al nagedacht over onze afspraak?'
'Wat dacht je van deze namiddag?'
'Prima, ik wacht hier wel op jou, na het werk.'
'Oké, tot strakjes.'
Hij, die anders toch doorging voor een spraakwaterval, was sprakeloos.
Het middagmaal ging door alles, behalve door zijn keel. De werklust was er wel, maar de uitvoering liet nogal wat te wensen over.
Eindelijk, einde werktijd. Buitengaan, zijn mond laten openvallen van verbazing en struikelen, alles ging in een moeite door.
Menslief, als je spreekt van een perfect opgemaakt en leuk uitgedost vrouwtje dat was dan wel hét exemplaar.
Ondanks zijn verleden, zijn ervaringen met volwassenen, leek het of zijn geheugen compleet gewist was.
Het is dat zij het initiatief nam, en hem bij de hand meetroonde naar het park, of hij stond er nu waarschijnlijk nog.
Een paar weken, dankbaar boodschappen gedaan voor pater Theo. Tot hij werd uitgenodigd op de koffie bij Maryline haar moeder.
Fijn porselein op tafel, het nodige gebak en een moeder met een arendsblik.
'Vertel eens, heb gehoord van mijn dochter dat je in Delhaize werkt? En ook nog studeert?
'Ja mevrouw, het is een job als student, kwestie van mijn studies te helpen bekostigen.'
'Ach zo, en je ouders dan?'
'Heb ik niet meer, mijn moeder is overleden en mijn pleegvader nergens te vinden.'
Het leek, aan de gelaatsuitdrukking te zien, dat de uitleg niet echt scoorde.
'Zo jong en je woont dus reeds alleen? Je begrijpt toch dat mijn dochter dan niet bij jou kan of mag komen? We zijn hier wel deftig volk hoor!'
'Mevrouw, ik woon niet alleen, maar verblijf in de wezenschool.'
Had men een emmer koud water gegooid, kon de afkoeling niet erger geweest zijn.
'En jij denkt, als uitschot van de wezenschool, mijn dochter te verleiden?? Wat geeft je het recht, hier zomaar binnen te vallen? Mijn kind te verleiden?' Maryline, kromp steeds meer in elkaar.
'Je kan nu je koffie nog opdrinken en dan maken dat je wegkomt.'
De koffie liet hij wijselijk staan.
Op maandag werd hij in het kantoor van de directrice geroepen, en ontdekte wat een echte vriendschap inhoud.
'Luister even, een jongedame haar moeder is hier langs geweest en wenst dat jij haar dochter met rust laat. Wat is hier aan de hand?'
'Komt er nog wat van, of zal ik meteen naar een ander verblijf voor je uitkijken?'
Wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij, werd hier bewaarheid. Pater Theo, zijn redder in nood, gooide de deur open.
Hij werd naar zijn kamer gestuurd. Noch van de directrice, nog van Maryline hoorde hij ooit nog wat.
Blijkbaar was hiermee een plaats in het Guiness Book of records verdiend. De kortste verkering aller tijden, waarschijnlijk!
Tobias
feedback van andere lezers- sproet
welkom op de site!
een leuk stukje naar inhoud. je gebruikt korte zinnen en het geeft mij het gevoel het iets afgekapt te lezen. het mist hierdoor wat warmte. ( is mijn interpretatie en hoe ik het ervaar)
liefs, trees
tobias: Dankjewel voor de goeie raad. - Hoeselaar
Nee sproet heeft gelijk kijk maar eens naar hoe dat anderen schrijven. Qaua inhoud is het goed
Willy
tobias: Volledig akkoord - Magdalena
Ik heb hier echt van genoten!
Voor mij was de inhoud en de vaart zo boeiend dat ik pas nadien de feedback van Sproet en Hoeselaar las en jouw stukje herlas en toen zag: inderdaad, je zinnen zorgvuldiger uitbouwen.
Maar: zéér boeiend verhaal, met het juiste ritme en meeslepend geschreven!
tobias: Dankjewel, we doen ons best....
|
