Volg ons op facebook
|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS I - p3)
…
In alle haastigheid ren ik het huis uit. Ik wil voor dat de schoolbel loeit met Yoessef hebben gesproken, die in het middelbaar onderwijs zit, op een steenworp afstand van ons. Eindelijk dé leeftijd bereikt die de mannen van de jongens onderscheidt, hoor ik hem nog zeggen. Een absurde overtuiging waarop hij voor Abdeslam en mij een straatreglement heeft getekend. Zo vertoeven we niet meer in zijn milieu en hebben elk andere vrienden. Bij dringende situaties, vooral over privé-zaken, is contact toegelaten maar dan mag niemand anders het horen. Want hij heeft een reputatie hoog te houden. Al denken we het onze, de wet van de hiërarchie is groter dan onze wil, dus gehoorzamen we zonder meer.
Hopelijk komt hij nu wel zijn afspraak na om Abdeslam naar en van school te brengen.
De uitgelezen kans om in alle sereniteit mijn verhaal te doen zonder dat zijn vrienden erbij staan. Ik vind het goed geweest. Een maand lang heb ik mijn lippen op elkaar gehouden zodat hij zijn waarheid vrijuit spuien kan. Steeds met begrip knikkend terwijl ik hier en daar resoluut van een andere mening ben. Neen, vandaag zal en moet hij de andere kant van het verhaal zien. Al is het vijf minuten, de onrust in mij houd ik echt geen dag langer vol.
Niemand van ons drie heeft hun scheiding zien aankomen, laat staan enigszins kunnen verhinderen. Soms slingerde mijn ma vader wel eens naar het hoofd hem ooit te gaan verlaten, maar zowel hij als wij namen het altijd met de nodige korrels zout. Totaal ondergeschikt aan het mannelijke geslacht qua broodwinning en andere primaire behoeften! Hoe zou moeder met haar beperkte bagage hem ooit de rug toekeren? dacht ik elke keer als ze snikkend tot bedaren kwam. Vooral omdat we in de wijdste omtrek van onze bestaanskring familie noch kennissen hebben waar de alleenstaande vrouw een pioniersrol vervult. Een voorbeeld dat haar kan inspireren in het verwerven van meer zelfstandigheid. Geen kwestie van onbereikbaar of dun gezaaid, ze bestaan gewoonweg niet. Moeder is een beweging op en voor zichzelf alsook voor de toekomstige generatie vrouwen!
Ik nader de school en zie al van in de verte een horde jongens op ons speelplein. Dit is een van de redenen waarom de eerste migranten hun kinderen eerder naar het katholieke onderwijs stuurden. Geen gemengde klasjes uit vrees voor wat de natuur in het vreemde land zou kunnen teweegbrengen. De gebedjes op de koop toe genomen.
Het is ruim tien minuten voor half negen en in één oogopslag probeer ik hen te vinden. Mijn klasgenoten merken me op en roepen: 'Hey, daar heb je Jamal!' Ik steek mijn duim in de lucht en activeer meteen al mijn maskers. Al weet ik dat onze gezinssituatie bij vele leerlingen en leerkrachten bekend is, ik gedraag me niet anders dan voorheen. De schijn hoog ophouden geeft me een gevoel van veiligheid en houdt bepaalde mensen voldoende op afstand.
Als ik mijn fiets veilig op slot heb gedaan, vraag ik Carlo, een van mijn beste vrienden, of hij Abdeslam heeft gezien. Maar helaas, hij is er nog niet. Ik loop even terug naar de ingang van onze school en begin stilaan te beseffen dat mijn broers voor de zoveelste keer afwezig zijn.
...
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit raakt.
Het zijn al doorheen zo veel eeuwen, zo veel culturen, in alle rangen en standen de moeders die zorg dragen voor kinderen die uiteindelijk het kind van de rekening worden.
Ook hier, ook in Afrika, ook in Rusland: het zijn altijd diegenen die oprecht van hun kinderen houden, die blijven, de zorg dragen, die de zwaksten zijn.
En als die zwaksten breken, lijden kinderen. Ze besteden meer energie aan piekeren over de situatie thuis, aan wat hen allemaal overkomt, dan aan opgroeien voor een eigen mooie toekomst.
XXXX
jamal: jouw feedback raakt mij ook Karine, echt fenomenaal hoe jij in enkele regels de diepste kern van mijn 'verhaal' weet aan te stippen. een ooit te publiceren boek, hoop ik echt van uit mijn diepste wezen, dat een statement draagt waarin vele kinderen, kindervolwassenen en anderen zich herkennen.
je laatste zin...pff...dank je!
xxxxxx - sproet
ik was bij hfst 2 iets te snel met klikken en het was weg met een uitstekend, maar zonder commentaar. ik geef nu eerst de commentaar op hfst 2: je merkt in het schrijven inderdaad het poetische en dat komt je verhaal ten goede, het geeft iets lieflijks aan het pijnlijke, het verzacht...
In dit derde hfst mis ik een beetje dit poetische, het is inderdaad pijnlijker, maar het is niet genoeg gekruid om het onrecht als migrant in de verf te zetten. aan de andere kant is er ook als autochtoon, de vrees om zijn eigen plek te verliezen en daar moet evenwicht in gezocht worden. de strijd zou minder hevig zijn, er is plaats genoeg voor iedereen. ((dit laatste was even terzijde)
Het is heel aangenaam om lezen en ik vermoed dat het heel veel mensen zal aanspreken en doen nadenken.
liefs, trees
ps: lees ik de laatste zin verkeerd? je spreekt over een 'hij' en je eindigt met 'zij' die afwezig is.
jamal: het is waar, volledig juist Trees
het poëtische verzacht het pijnlijke maar biedt de lezer nog net voldoende info om bij te blijven, te begrijpen. maar heb het in dit stuk veel minder gedaan en bewust. het hele verhaal zal schommelen tussen verschillende hoogtes/laagtes, direct/abstract....
ten tweede, autochtoon/allochtoon/islamiet/vrijzinnige... ook dit behoort tot de 'rode draad' in mijn verhaal. je leest het correct
het zal een moeilijke, niet te zeggen moeilijkste opdracht zijn
was bij de laatste zin niet duidelijk genoeg om te verwijzen naar mijn broers.... heb het aangepast.
ontzettend bedankt Trees, echt je verscherpt mijn blik, gevoel, taal
xxx - yellow
nadenken doert het mij zeker,
groet,
M.
jamal: daar ben ik blij om en dankbaar Marc!
dank je
groet
Jamal - Mistaker
Heel graag gelezen weer. Ik vraag me ook af wie die zij uit de laatste regel zijn.
Liefs,
Greta
jamal: dank je Greta voor het 'aandachtig' lezen.
het is inderdaad niet meteen duidelijk. heb het aangepast naar mijn broers...die voor de zoveelste keer afwezig zijn.
liefs
Jamal - verf
stoute broers
XX
jamal: en ze worden stouter verf.... ;-)
groeten en bedankt - Mephistopheles
Puik!
jamal: merci!
gr - jan
knap werk Jamal!
grts
jamal: dank je Jan!
gr - aquaangel
groeien in een verhaal dat autobio is, is alsof je alles opnieuw beleefd. Sterkte daarmee.. Love x
jamal: jaren geleden zou ik het niet kunnen, durven
vandaag wil ik niet liever omdat ik 'genezen' ben...
jij weet waarover je spreekt, of zeg maar, wij spreken.
xxx-dank je - henny
Je neemt me verder mee in die cultuur en dat vind ik heel goed.
Nog wel een tip: gedachten niet tussen aanhalingstekens zetten, alleen het gesproken woord.
jamal: ik verwelkom je in mijn cultuur, waar ik sommige facetten zal belichten die in een andere cultuur ook voorkomen... dat is mijn bedoeling, mijn grote doel Benny....het accent op de verschillen doen vervagen en de gelijkenissen tussen ons, wij kinderen ruimtelijk groot opentrekken.
merci, merci
groeten
|
