Volg ons op facebook
|
< terug
Biografie van een virus (deel 22: de speeltijd is voorbij)
Het was verstandiger om me te bedwingen, om niet onmiddellijk de e-mail van dat neurotisch kindwijfje te beantwoorden. Ook al kon ik de dwang nauwelijks beteugelen om haar een vette lik op stuk te geven. Pas de volgende dag zou ik haar schrijven, maar ik betwijfelde of ik tegen die tijd afgekoeld was.
Ik herlas de laatste e-mail die ik haar gestuurd had. Iets moest haar gekwetst hebben. Welke zin, welk woord had haar epiduraal geïnfiltreerd?
Het meest stoorde me dat ze de verhalen over mijn vader negeerde. Op geen enkele manier verried ze meegaandheid of nieuwsgierigheid. Ik voelde me even lullig als een serenadezanger voor een leegstaand huis. Van waar haalde ik trouwens het gek idee dat mijn familie haar zou interesseren? Ik bedacht hoe ik dat oude dagboek van mijn grootvader weer uit de oude rommeldoos had opgevist. De haast onleesbare notities van de geheimzinnig Fransman met Creools bloed had ik gekregen van Molek de jongleur op de dag dat ik het circus verliet, die ze op zijn beurt gekregen had van mijn vader, en die had ze naar het schijnt van de oude zigeunerin die hem opgevoed had. En nu herleidde een wicht van zestien zonder verleden dit dagboek tot een zielig papieren vodje in mijn krampachtige handen. God, wat nam ik haar dit kwalijk.
Als ik eerlijk was tegenover mezelf, moest ik toegeven dat ze ook wel een punt had. Ik deed teveel mijn best, meanderde als een dwaas om in haar te kunnen uitmonden. Ze wilde een daadwerkelijke man, die het initiatief nam en de kracht had haar te domineren. Ze zou krijgen wat ze gevraagd had. Over mijn familie ging ik uiteraard niets meer vertellen, niet voor dat ze me erom smeekte.
woensdag 16 mei 2007 09:11
Zo, kleine feeks, je wilt het op deze manier spelen.
Ik ben een ervaringsdeskundige in het afgewezen worden door bange vrouwen. Ze kijken de andere kant op, lopen snel door en proberen de weg te hervatten waar ze het pad verlaten hebben toen ze me opmerkten. Wat ze nooit doen, is me nog een lange brief schrijven, laat staan dat ze pathetisch dreigen met een wanhoopsdaad. Dit heeft niets te maken met "afwijzen", dit heet "aandacht vragen".
Maar wees gerust, schreiende Munshi met de dichtgekleefde lippen, mijn aandacht heb je. Maar vergeet niet dat jij mij uitgekozen hebt, en niet omgekeerd. Jij hebt mij meer nodig dan ik jou, al zal je dat nooit toegeven.
Ja, ik vernederde mezelf, ik sloofde me uit, maar heb je enig idee hoeveel moed hiervoor nodig is? Klaarblijkelijk ben je nog te jong om te beseffen welke ultieme verlossing te beurt valt aan degene die zich tot op de bodem (tot op het bot, jawel) laat vernederen. De lustgevoelens van de lijdende Christus tijdens zijn calvarietocht kunnen niet overschat worden.
Wie ben je eigenlijk? Wat heb je met de maan, wat heb je met Pinksteren? Dat lijken me de enige waarachtige aanknopingspunten in al wat je aan me geschreven hebt. De rest is vertelseltjes, sprookjes over een blinde vondelinge en veel blabla over slangenwijven en diepste verlangens.
Nu je toch zelf Pinkstermaandag te berde bracht: ik daag je uit. Werp op 1 juni je masker van maanelfje af. Dan leg ik mijn circusvermomming neer. Kniel voor mij, zoals ik me voor jou onderworpen heb. Erken je eigen diepste verlangen, je laag-bij-de-grondse geilheid. Laten we ons tot het niveau verlagen van copulerende zwijnen in de modder. Dit is het mooiste offer dat we voor de Djinn kunnen bedenken. Op één na het mooiste.
Waarom nog rond de honingpot draaien, als het feest voor de tong binnen bereik ligt? Waartoe moesten al deze wederzijdse mailtjes anders leiden? Ik heb genoten van je magische poespas, echt waar, maar nu wordt het tijd dat je binnentreedt in de grotemensenwereld. Gedaan met de spelletjes, nu wordt het menens. Zeg niet dat ik me in jou vergist heb, wees niet zoals al die bange vrouwen die nooit de smaak van echte honing zullen kennen.
Heb jij het lef voor een echte blinde afspraak? Op een eenzame plaats, in het donker, wacht je op mijn komst. Ik benader je langs achter, je laat je gewillig blinddoeken. Het moeilijkste is de onzekerheid. Streel ik je zachtjes of bijt ik je als een vampier in de hals? Zijn mijn woorden poëtisch of fluister ik met hese stem de vulgairste dingen? Zal je mijn fallus tegen je rug voelen of zal het mijn mes zijn waarmee ik je slacht als een offerlam? Ter ere van de Djinn? Is dat niet je diepste verlangen?
Ja, je hebt het lef, ik ben er zeker van. Ik zit in je systeem. Hoe diep je me ook veracht, je zult op de afspraak zijn, flink meisje, je zal me niet teleurstellen. Op mijn vingerknip.
feedback van andere lezers- Julien_Maleur
Nogal heftig. Met vuur geschreven, vind ik. Lijkt mij een leuk verhaal. Spijtig dat ik maar even kan binnenwippen.
Even een foutje: Streel ik je zachtjes (strelen) of bijt.....
groeten
JM
fenk: Het foutje is verbeterd (al vermoed ik dat er nog meer taalfouten staan). Bedankt voor de snelle wip. - aquaangel
tegen dan- of tegen die tijd?
Strelen hoort er denk ik niet.
Mooi deel weer. Ik waardeer de woordkeuzes enorm x x
fenk: Wreed bedankt voor het lezen. De suggestie is intussen aangebracht,
Thxxx - Vansion
Bij eerste lectuur van deze mail heb ik lol gehad. Nu, bij het nieuwe onthullende, personale lapje tekst heb ik alweer lol. Misschien een goed moment om toch ook ietwat achtergrond te onthullen... Komt eraan... misschien morgen al...
groet van je medepenneres ...
fenk: Een geruststelling dat wij tenminste elkaar lezen :)
|
