Volg ons op facebook
|
< terug
Pesten... isolement
Het was warm in bed, ik lag te draaien en te woelen, ik had weer slecht geslapen die nacht. Ik hoorde voetstappen op de trap, ze kwamen dichterbij, maar plotseling hielden ze op, het was mijn moeder die ons kwam roepen om naar school te gaan. Ze stond nu voor de slaapkamerdeur van mijn zus.
Op het moment dat de voetstappen mijn deur bereikt hadden ging deze ook een stukje open, dit ging met het nodige gepiep en gekraak, mijn vader zou de schanieren al weken geleden smeren, had hij tenminste beloofd.
Het hoofd van mijn moeder, dat naar binnen gestoken was, zat vol met alle soorten en maten krulspelden, in diverse groottes en kleuren, mocht je nog niet wakker zijn dan was je het nu wel.
Met haar duidelijk stemgeluid maakte ze bekend dat het weer de hoogste tijd was om op te staan en ons klaar te maken om naar school te gaan.
Klaar maken om naar school te gaan, wie bedenkt zoiets, je bent toch nooit klaar om naar school te gaan, dacht ik nog bij mezelf.
'Opstaan', riep ze nog een keer anders komen jullie te laat.
Was het maar zaterdag en geen donderdag, dan kon ik in bed blijven, zei ik in mezelf mompelend. 'Het ontbijt is klaar', galmde het via het trappengat tot in alle slaapkamers op de 1e verdieping.
Naar school, ik wilde helemaal niet naar school, zeker vandaag niet,
want vandaag is de volgende dag van gisteren en gisteren was het weer een verschrikking geweest in die vreselijke klas.
De eeuwige "etterbakken", tussen de 31 leerlingen van de
Jozef Lupios school in Terschuur, hadden de dag van gisteren uitgeroepen tot "pestdag van de week". Als het weer eens zo'n dag was dan was ik ook altijd "de lul", zo dus ook gisteren.
Ik kwam om 8.30 uur de klas binnen en Floris, de grootse eikel
van de klas, begon al te jennen voordat ik ook maar op mijn stoeltje zat,
hij riep door de klas: 'moet je het bord niet schoonmaken voor de juf?' en
'ik zou maar vast naar buiten gaan, dan kun je zo de tas van de juffrouw dragen, Slympy'. Slympy was vorig jaar mijn bijnaam geworden, dat was gekomen omdat ik in het begin van het schooljaar de juffrouw enkele weken geholpen had met allerlei baantjes, dit omdat ze slecht ter been was wegens een operatie. De jongens in de klas vonden dat "truttenwerk" en zeker niet iets voor een jongen, maar ik deed het toch, ik vond de juf zielig. Zodoende werd ik regelmatig uitgejouwd, belachelijk gemaakt en uitgescholden voor:
'Slympy is een mietje' of 'Slympy is een meisje', het liefst met z'n allen.
De eerste paar keer dacht ik: 'laat maar schreeuwen, het houdt vanzelf op. Dat deed het echter niet, integendeel, het werd alleen maar erger en erger. Op de school, maar ook daar buiten, noemt iedereen me al niet meer bij mijn gewone naam, Rene, maar iedereen noemt me al "Slympy".
Gisteren was dus weer zo een pestdag, en toen ik om 8.30 uur binnenkwam begon Floris al te jennen, en omdat hij begon moest natuurlijk de rest van klas dat voorbeeld volgen: 'Slympy is een slijmerd, Slympy is een mietje, Slympy is een meisje'.
Ik zat als aangeschoten wild op mijn stoeltje, ik had een rood gezicht, mijn hartje klopte in mijn keel en ik begon zachtjes te huilen.
Plotseling hield het op, juf Grothuizen kwam binnen. Hoera dacht ik, gered. Maar op het moment dat ze binnenkwam vroeg ze: 'Rene, wil je mijn tas even uit de auto halen?' Ik kon wel door de grond zakken, de klas begon te joelen en te stampen. Ze hielden pas op na een strenge blik van de juf.
Dat was gisteren, maar ik wist dat de dag na z'n voorval nog een graadje erger zou worden, wat pesten betrof. De dag na gisteren was dus vandaag gekomen, ik lag hier in bed nog een tijdje over na te denken. Ik werd bang om naar school te gaan, en overlegde even met mezelf of ik een zieke zou simuleren, maar mijn moeder zou daar toch niet intrappen.
Met lood in de schoenen, en bang voor de dingen die komen gingen, liep ik naar de badkamer om me te wassen, nou ja wassen, ik spetterde wat waterdruppels op mijn gezicht en dat was het.
Terug op mijn kamer kreeg ik het warm en in mijn buik ging ook alles niet goed, ik trilde van de zenuwen en kreeg het "Spaans benauwd".
Voetje voor voetje liep ik naar de schuur, alle handelingen die ik deed waren tergend langzaam om maar zoveel mogelijk tijd te winnen voordat ik naar school zou moeten. Ik haal mijn fiets uit de schuur, het was een oude "terugtrap" fiets die eerst "afgetrapt" was door mijn broer maar, volgens mijn vader, nog goed genoeg was voor mij want ik was toch geen nieuwe fiets waard. Onderweg werd het gevoel steeds sterker, er ging wat ging gebeuren. Ik beleefde het eigenlijk al keer op keer in mijn gedachten, en zachtjes kwamen er wat traantjes tevoorschijn, dat was trouwens ook een reden van al die pesterijen, ik huilde regelmatig, en om het minste of geringste. Ik besefte het alleen allemaal nog niet zo goed, ik was tenslotte pas 10 jaar.
Toen ik het grote schoolplein opfietste en de fiets in het oude, half ingezakte fietsenhok neerzette, waren mijn traantjes alweer gedroogd en stapte ik vol goede moed op de hoofdingang van de school af die gevormd werd door 2 grote blauwe, ijzeren deuren die voor de helft uit glas bestonden maar door hun gewicht zwaar open en dicht gingen.
Het was precies halfnegen toen ik de klas binnen liep.Toen ik naar mijn schoolbankje liep hoorde ik het gefluister al: 'Slympy is er jongens, kijk'.
Floris kwam naar mijn toe en zei: 'wat kom je doen vandaag? De juf komt vandaag niet, we krijgen les van meester John, jammer hè Slympy, nu kun je niet voor haar het bord schoonmaken of haar tas uit de auto halen'.
De waterlanders prikten alweer in mijn ogen toen ik met moeite vroeg of ik op mijn stoeltje mocht zitten, maar met een grijns op zijn gezicht pakte hij mijn tas en gooide alle spullen op de grond.
De hele klas, die tot dan toe alleen maar had staan toekijken, ging zich er nu ook maar mee bemoeien en begonnen me van alle kanten te belagen.
Ik zat op de grond, kon geen woord meer uitbrengen, had een rood hoofd en durfde niet op te kijken, waar blijf die meester toch, dacht ik.
Waar ik de hele nacht van wakker had gelegen, en waar ik onderweg al bang voor was geweest, gebeurde binnen enkele seconden: op het moment dat mijn eerste traantje over mijn wangen biggelde klom Floris op de stoel en begon te jouwen, eerst hij, toen al snel de hele klas: 'Slympy is een …..'
Ik begon te trillen en de tranen vloeiden in overvloed, ik sprong op, wurmde door de rij kinderen en vluchtte de gang op, rechtsaf richting de hoofdingang
Om, daar aangekomen, zonder moeite de 2 grote deuren open te gooien.
Ik was buiten en rende net zo lang tot ik niets meer hoorde. In het aangrenzende bosje had ik een schuilplaatsje gevonden dat me even beschermde, en waar ik weer een beetje tot rust kon komen.
Ik praatte in mezelf, 'waarom ik? wat is toch de reden van het pesten?
ik probeer het toch alleen maar goed te doen'.
Vragen, vragen, vragen waar een knulletje van 10 onmogelijk een antwoord op kan hebben maar wat hem wel eenzaam in een isolement brengt.
feedback van andere lezers- geertje
pesten is geen kinderspel...
mooi beschreven met oog voor details..
kleine vraag:een schuilplaatje = schuilplaatsje ? of gewoon zoals het er staat !
uitstekend verhaal Paul, herkenbaar als je ooit pestgedrag onderging...!
liefs
sabine: het moet schuilplaatsje zijn
pesten is helaas een dagelijks kwaad in de kinder- maar
ook in de grote mensen wereld
als men wist hoeveel pijn dit deed
was het morgen over (of misschien ook wel niet)
welterusten
hugy - harmandi
Goed beschreven, sterk verhaal. Pesten is al zo oud als de mens, denk ik. En of er ooit een eind aan zal komen...? Ik vergelijk mensen altijd met dieren en dit is iets wat ook daar voorkomt. Vooral bij hondachtigen. Het kan daar heel ver gaan, tot het doden van de jongen van een ondergeschikte aan toe. Jammer dat wij daarop moeten lijken...
sabine: helaas komt het nog daglijks voor dat kinderen in een isolement terrecht raken
met alle gevolgen van dien
groet - waterklok1
t'is echt goed!
pesten is inderdaad niet zo een leuke kennismaking!
echt mooi beschreven, de gevoelens van de kleine jongen zijn echt goed beschreven!
groetjes
lot
sabine: dank je wel voor het compliment
groet
|
