|
< terug
Afvaart
Oververhit zaten we buiten op het dek van ons denkbeeldige jacht, puffend als zwangere tomaten.We waanden ons de kinderen uit de zoutkreek, een jeugdreeks waar we geen aflevering van misten.
De oever slenterde tergend traag voorbij, ons vlot aaneengebonden met gevonden touw leek het alle minuten te gaan begeven. Onze voeten hingen loom in het lauwe water van de rivier, er werd geen woord gezegd en ergens wisten we toch dat dit voor altijd zou opgeslagen worden op onze harde schijf.De band die hier ontstond zou eeuwigdurend zijn, ontelbaar waren de zomersproeten op onze neusjes, bij de één al wat meer dan de andere, onze haren gebleekt van de zomerzon.
Waar we uiteindelijk terecht zouden komen wist eigenlijk niemand van ons, we vertrouwden op de grootste van de bende die zich oppermachtig waande met het roer in handen.We leken als verdoofd door de warmte en de ons omringende gebeurtenissen, grote melkkoeien stonden ons aan te gapen vanaf de oevers, hun gigantische grote lijf verzonken in de donkere modder.
Nog feller dan anders brandde de vuurbol die de zon geworden was op onze knikkers, geen wolkje te bespeuren aan de hemel, de geur van vers hooi ons omringend.
Zouden we toen in staat geweest zijn om de gebeurtenissen die ons te wachten stonden te kunnen vatten, ik vraag het me af..
Stroomaf ging het nu steeds sneller, de toekomst tegemoet, elk zijn eigen weg, en wanneer we 's avonds doodmoe onze bedjes bereikten zal er geen enkele van ons ook maar gedacht hebben dat deze mooie tijd nooit meer zou terugkeren, de rivier is me altijd bijgebleven, de rakkers ook maar alles wat we destijds zagen is vervaagd als mist in mijn geheugen, verslonden door de tijd.
Op warme zomeravonden denk ik nog vaak aan onze ontdekkingsreizen door de velden, met de fiets op dagtocht trekken, ongekende vriendschap onder elkaar, en ik het kleine roodharige jongetje met de zomersproetjes, ik heb mijn rivier nu waarschijnlijk al voor de helft achter de rug en vaar gedwee de zee tegemoet.
Binnenin mij zal ik nooit veranderen, ik wil die kleine roodharige bengel blijven met de geschaafde knieën, hij zit in mij, de haren recht overeind en altijd klaar om kattenkwaad uit te halen, ik wil niet weg uit het verleden hoe hoopvol de toekomst ook mag lijken.
feedback van andere lezers- geertje
heel beeldend beschreven verhaal...met veel kleine details...
die herinneringen toch hé, uit onze kindtijd.
ze maakten ons tot wie we nu zijn...vasthouden als ze mooi zijn, ze kunnen loslaten als ze belemmerend zijn, dat is de kunst.
groetjes, liefs
roggemanj: zucht...............je weet het ook goed uit te leggen he :-)
|
