|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS II - p1)
In mijn nieuwe straat krioelt het van de zakenmensen. Bakkers, slagers, café-uitbaters, krantenverkopers, kappers …noem maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat. Met een verscheidenheid aan culturen waan je jezelf al snel in een of ander mediterraans gebied. Turken, Spanjaarden, Marokkanen, Grieken, Italianen en gelukkig ook een paar échte Belgen, vormen samen de maatschappij waarin ik nog mijn weg zoek.
Dag in dag uit zie ik hoe distributeurs, tijdens het laden en lossen, ongewild een file veroorzaken, waarop een symfonisch orkest volgt van luide toeters en verwijten.
'Uw moeder zijn kut, vieze mens. Ga uit de weg of ik slaag u pertotal, vuile hoerenzoon.' zijn de standaardbegrippen die vanuit ijzeren blik door de lucht schieten. Een soort samenraapsel uit hun gebrekkige woordenschat dat maar één doel heeft: de boodschap moet duidelijk genoeg zijn voor de ontvanger. Dat het grammaticaal onjuist is en verwarring ontstaat qua geslacht, kan hen geen worst schelen. Al vind ik het steeds bijzonder knap dat die ongeduldige boze chauffeurs zich strikt houden aan de beleefdheidsvorm.
Van op mijn vertrouwde plek, achter het raam, getuigde ik ooit hoe iemand met zijn steekkarretje tussen de geparkeerde auto's scheurde. Hij deed zo zijn uiterste best om elke vorm van oogcontact te vermijden maar is helaas nog op de vuist gegaan.
'Zelfverdediging!' riep ik toen behulpzame voorbijgangers de twee vechtende mannen uiteen haalden.
In Waterschei, bij ons in de verbindingslaan, heb ik dit soort van opgestopt en agressief verkeer nooit meegemaakt, dus dit was sensatie van de bovenste plank. Toch voelde ik me op de een of andere manier verbonden met de kleine bange man die, gedwongen door de economie, zich hier in de Vennestraat niet echt veilig voelt.
Het aanschouwen van dit frequente straattheater versterkt alsmaar meer het onaangename bewustzijn dat ik me die eigenschappen en levenstijl snel moet eigen maken, wil ik hier overleven. Natuurlijk heb ik nog de mogelijkheid om naar mijn oude wijk te fietsen en daar te gaan spelen, maar sinds enkele weken voel ik een verandering, vervreemding.
De omgeving die ik als mijn broekzak ken, omarmt mij niet meer zoals te voren en afscheid dwingt me tot het sluiten van vriendschappen in de beruchte winkelstraat, waar voedingswaren belangrijker zijn dan speelruimte voor kinderen.
...
feedback van andere lezers- aquaangel
prima
jamal: dank je!
xx - henny
Niets blijft hetzelfde...
jamal: helaas!
groeten - sproet
sfeerverandering is goed waarneembaar en doet uitkijken naar vervolg.
liefs, trees
jamal: dank je Trees! ik doe mijn best...
xx - Mistaker
Lijkt míjn straat wel!
Graag gelezen, smaakt naar meer.
Liefs,
Greta
jamal: In welke stad? Ankara? haha... flauwe grap
xxx - yellow
als ik terugkijk naar mijn kindertijd...
het was precies een ander leven,
ik haat soms zodanig de wereld en onpersoonlijkheid van vandaag
en grijp krampachtig het verleden dat enkel nog in mijn hersenen bestaat,
goed stuk, graag gelezen,
M.
jamal: ik ook Marc! maar dat heb je al in mijn dichten goed gelezen...
dank je, bondgenoot!
Jamal - jan
knappe dialogen!
grts
jamal: merci Jan! een gespleten persoonlijkheid doet hier geen kwaad ;-)
groeten - mephistopheles
Geweldig.
|
