Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (7)
Frank schoot wakker uit zijn trance en trakteerde nog een rondje, een gebaar dat we graag accepteerden. Na een goed kwartier verscheen Fred dan eindelijk met de bestelling. Als een waggelden eend kwam hij op ons afgestapt, zijn ogen half gesloten, alsof hij elk ogenblik pardoes in slaap kon vallen. 'Hier,' zei hij hijgend als een blaasbalg, 'en laat dit de laatste zijn. Ik wil sluiten.'
'Sluiten?' vroeg Ed verbaasd, 'het is nog lang geen tijd daarvoor.'
'Als ik zeg dat ik ga sluiten dan sluit ik!' kwam de nijdige reactie, 'en als je daar een probleem mee hebt dan zoek je maar een andere stek om te overnachten.'
'Steek je dreigementen in je reet,' reageerde Ed, die eveneens zijn zelfbeheersing begon te verliezen, 'je kan me wat!' Toen ontplofte de bom. Fred brulde wat terug en voor je het wist ruzieden ze er als twee explosieve krachten op los, overmand door een woede die hen schijnbaar deed vergeten dat ze zich op een terras bevonden. Hun schermutseling lokte al snel de aandacht van verschillende voorbijgangers die even halt hielden om te kijken wat er gaande was. Dit soort dingen waren wekelijkse kost. Veel mensen vonden het shockerend en gênant, om niet te zeggen smadelijk en ongehoord. Zelf had ik er heel wat minder last van. Ik zag het als een soort straattoneel, waar je telkens weer in het bijzijn van een goed glas van kon genieten. Mensen sloegen het vaak gade met grote, ongelovige ogen, alsof ze volledig buiten zichzelf waren. Thuis zaten ze met hun krent in de zetel nacho's te vreten en limonade te drinken terwijl ze onaangedaan en onberoerd de zoveelste bomaanslag in Gaza aanhoorden, maar als ze twee aangeschoten figuren tegen mekaar zagen ruziën spraken ze van schande. De enige werkelijke schande is wat dat betreft de aanfluiting daarvan, het ontkennen van het schandelijke totdat het voor de ogen eigen aan het gebeuren is.
Na een scheldpartij van een goede tien minuten ging de storm liggen.
'Ik wordt gek van die vent,' bromde Ed nadat Fred uit het zicht verdwenen was, 'werkelijk gek!'
'Je kreeg toch een maandelijkse uitkering of zoiets?' vroeg ik, 'je kan toch wat proberen sparen en een eigen stek zoeken?'
'Dat doe ik nog wel eens.'
Kort daarop besloot ik huiswaarts te keren. Pas toen ik rechtstond drong het tot me door hoe moe mijn lichaam was. Mijn benen voelden aan als twee blokken graniet en ik waande me nogal wankel en onstandvastig, wat hoogst waarschijnlijk het resultaat was van dat Marokkaanse spul dat me goed bevallen was. Terwijl ik afscheid nam van Ed kwam barman Fred haastig op me afgestapt. 'Vergeet niet dat je hier nog een rekening te betalen hebt,' deelde hij op dreigende toon mee. Daarna, zonder me verder ook maar een blik te gunnen of op enig antwoord te wachten, keerde hij me de rug toe.
'Negeer die idioot maar,' zei Ed, 'je betaalt die zooi maar wanneer je het kan. Liefst zo vlug mogelijk natuurlijk. Wees blij: jij slaapt vanavond in je bed, ik alweer tussen al dat schorem dat hier binnen zit.
'Dat heb je voor een deel in de hand,' zei ik, 'je kan proberen er wat aan te doen.'
'Ik ben te oud om ergens op het trottoir voor wat muntstukken gitaar te zitten spelen,' zei hij, 'en voor prostitutie ben ik te lelijk.'
'Daar heb je gelijk in. Ik ga ervandoor.'
De wandeling huiswaarts deed me goed. Met elke stap die ik zette voelde ik mezelf wakkerder worden, alsof elk lichte schreden een gematigde stroomstoot doorheen mijn ledematen stuurde die net voldoende was om het lichaamsmechanisme geleidelijk aan terug op volle cilinders draaiende te krijgen. Weldra voelde ik mezelf in een forse mars doorheen het verlaten stadsbeeld stappen, de geest aangewakkerd en het lichaam in volle arbeid. Ik had medelijden met Ed omdat hij alle dagen in dat krankzinnige hok moest slapen, zonder enige vorm van privacy of mogelijkheid tot ontspanning, wat in die circustent maar een zeldzaam verschijnsel was. Er hing altijd wel een of andere dreiging in de lucht. Soms was het zo ver af dat je het nauwelijks opmerkte maar desondanks was het er, en met de scherpzinnige doeltreffendheid van een valk nam het je te grazen op de meest onverwachtse momenten. Ik vroeg me geregeld af hoe lang het zou duren vooraleer Ed door het lint zou gaan als gevolg van de levensomstandigheden waarin hij als een steen aan het wegzakken was. Niemand kon jarenlang dagdagelijks in een kroeg leven zonder dat het aan de gedachten begon te knagen. Hij zei wel altijd dat hij er weg wilde maar tot het werkelijke ondernemen van de benodigde stappen daartoe kwam het nooit. Zelf had ik natuurlijk ook m'n demonen. Het geld zou, voor zover ik wist, altijd een probleem blijven. Ik kon hier en daar wel wat bietsen en ranselen en een sommetje bij mekaar scharrelen, maar het zou nooit genoeg zijn. Zeker niet binnen de korte tijdspanne van een maand waarvan al een dag achter de rug was. Nog negenentwintig schijtbeurten te gaan. Ik had een toverhoed en een staf nodig als ik die zooi voor mekaar wilde krijgen. Houdini mocht zich dan uit een dwangbuis weten manoeuvreren hebben maar rekeningen waren toch van een heel ander kaliber.
Om zo snel mogelijk thuis te raken nam ik een binnenweg via het Citadelpark dat tijdens de nachtelijke uren een nogal slechte naam had. Er waren heel wat mensen - de gemiddelde angsthazen - die beweerden dat er 's nachts rovers en verkrachters in het park doolden, gretig naar nieuwe slachtoffers zoekend in de volle beschutting van het omliggende fauna en flora. Ik was er 's nachts wel honderd keer doorgetrokken door dat ellendige rotpark en er was me nog nooit wat overkomen. Een groot deel van de circulerende verhalen deed ik af als larie en apekool, voornamelijk omdat ze dat ook waren. Ik wist dat er wel eens dingen gebeurden, maar bijlange na niet op de schaal die het publiek voor ogen hield. Toch bleef ik op mijn hoede, hoewel ik me lichtelijk geamuseerd afvroeg waarom ik die moeite deed aangezien ik zo platzak als de pest was. Zelfs de gemiddelde parkbandiet wist maar al te goed dat je een pluimloze kip niet meer kaal kon pikken. Tenzij ze m'n ondergoed wilden, bevond ik me op veilig terrein.
feedback van andere lezers- jack
Ben ik bij deel 6 weer eens het bolletje "uitstekend" vergeten inkleuren? Excuses.
Fijn maatschappijkritisch toontje hanteer je hier, uiterst genietbaar. Zo te zien heeft het marokkaanse spul je grijze massa nog niet onherstelbaar aangevreten.
Lang geleden dat het woord prostitutie me nog aan het gniffelen bracht!
Je schrijft echt goed, vlot, zonder dat het lichte onliteraire rommel wordt. Mooi evenwicht!
Groet
Mephistopheles: Ja die bolletjes rollen waar het niet gaan kan...
M'n grijze massa zal nooit aangevreten worden, niemand lust het :) - Mistaker
Met heel veel plezier gelezen weer!
Het is toch Citadelpark? Of zeggen Gentenaars Citadellenpark?
Groet,
Greta
Mephistopheles: Geschreven is het 'Citadelpark', in spreektaal ranselen ze soms. Ooit al eens het Gentse dialect gehoord? Klinkt als een beer die Pavarotti probeert te zingen... - jan
ik ken hent nie maor heb er van eheurd..
grts
Mephistopheles: Ach, het stelt niet veel voor. Nauwelijks het vermelden waard. Hoogstens een Flarf,
grts. - killea
My goodness you can write! Superb!
xxx
j
Mephistopheles: I try to write as good as I can. Thank you for always supporting me. Coming from you I see it as a major compliment because you're one of the very best on this site. Thank you, June. Kisses - arwenn
J ekritiek op de maatschapij is echt heerlijk om te lezen! Je verhaal is maar weer eens al te waar. Geld maakt niet gelukkig zeggen ze, maar wat moet je als je uit je huis wordt gezet door geldgebrek? wordt je daar niet ontzetten ongelukkig van?
jamme rom te horen dat hij er niet meer is. Die man uit het vorige verhaal. Hij heeft wel gelijk in zijn zeggen; leef je leven zolang je dat kan.
weer eens lekker gelezen!
XXX
Mephistopheles: Dankjewel liefste, Arwenn. Ik ga binnenkort eens wat van jou lezen. Heb het nog een aanta dagen druk, maar daarna begin ik eraan,
groetjes,
de gemene pik! - strandjutter
Zalig die marginaliteit. Je schrijft als een Europese Bukowski maar dan met iets meer maatschappijkritiek.
Wel een paar taalkundige opmerkingen: "ik word gek van die vent...", en "als een waggelende eend".
Tikfouten, ik weet het, maar het zou jammer zijn als dat de focus van de kracht van het verhaal zou afleiden.
gr,
Jutter
Mephistopheles: Een Europese Bukowski, bedankt voor het compliment. Ik ben ervan overtuigd dat Buk en ik het best goed met mekaar gevonden zouden hebben.
Ja wat tikfouten betreft heb ik geen immuniteit. Die aandoening blijft me treiteren,
groeten - henny
Ik krijg een droef gevoel bij dit deel. Waarschijnlijk omdat ik me in kan leven in het verhaal.
Even terug over poef. Ja, in Nederland zeggen ze: op de pof. Zo zie je dat we van elkaar wat op kunnen steken.
Mephistopheles: Poef-pof...ze moeten natuurlijk betaald worden, zij het in Belgie of Nederland. Daar zal wel weinig verschil tussen liggen. - aquaangel
goede beschrijvingen as always
ga door - ga door zou ik zeggen ;)
Mephistopheles: Dankjewel, aquadevil... - koyaanisqatsi
same comment as usual... (hik)
Mephistopheles: (hik)? Duveltje gedronken? - manono
Ik krijg heimwee naar mijn oude bruine stamkroeg.
Mephistopheles: Ik naar de mijne, gelukkig is ze niet ver weg :)
|
