Volg ons op facebook
|
< terug
De scheiding - (87)
Twee jaar zijn voorbij sinds die fatale dag, waarop ze haar zoontje Bart met een vleesmes de keel doorsneed. Vorige maand stond ze terecht voor het hof van Assisen. Drie vreselijke weken. Nu is het proces voorbij. Geen ondervragingen meer, geen psychiaters die haar ziel proberen te doorgronden, alleen zij, geconfronteerd met haar eigen geweten.
Haar advocaat heeft zijn best gedaan om haar vrij te pleiten. Tijdens de debatten had hij het steeds opnieuw over een onweerstaanbare dwang.
'Geachte dames en heren van de jury,' besloot hij zijn eindpleidooi, 'je moet mijn cliënte vrijspreken. Toen ze een einde maakte aan het leven van haar zoontje, handelde ze in een staat van dwang waaraan ze niet kon weerstaan. Artikel 71 van het Belgische strafwetboek zegt, dat in dat geval er geen misdrijf is. Mijn cliënte is dus onschuldig.'
De jury volgde echter deze stelling niet en oordeelde haar schuldig aan doodslag. Twintig jaar opsluiting is haar straf. Er werd rekening gehouden met het feit, dat ze in het verleden nooit in aanraking kwam met het gerecht.
Lisa is alleen in haar cel, een naakt en kil lokaal van vier meter op drie. Zoals iedere dag probeert ze dat vreselijke tafereel uit haar gedachten te bannen, maar steeds opnieuw wordt ze met haar misdaad geconfronteerd. De moord op haar zoontje is als een film, die in haar hart staat gebrand en altijd opnieuw wordt afgespeeld. Dag en nacht ziet ze het levenloze lichaam van haar kind in een grote plas bloed. En dan dat bloedende mes in haar hand. En steeds opnieuw hoort ze hem in doodsangst zuchten: mama, waarom? Altijd weer die pijn die nooit weggaat. Wroeging?
Elke dag opnieuw, elk uur en elke minuut, spookt die vraag in haar hoofd: waarom? Ook haar man vroeg naar het waarom na haar vreselijke daad. Tijdens het onderzoek en op het proces werd ze ook meerdere keren gevraagd naar het waarom. Nooit gaf ze een antwoord. Ik weet het niet, zei ze.
Hier, in die kleine cel, werd alles haar duidelijk. Waarom? Omdat de haat die ze toen voelde, groter was dan de liefde voor haar kind. Ze wilde de vader van haar kind toen kwetsen, onnoemelijk verdriet doen. En welke pijn kon erger zijn dan het verlies van zijn kind, van zijn oogappel?
Maar na de moord op haar zoontje is ze leeg. Haar leven heeft geen zin meer. Er is alleen, elke dag opnieuw, de film van haar vreselijke misdaad.
- EINDE-
feedback van andere lezers- henny
Heel haar leven gevangen, gevangen in verdriet.
Dat alles door haat, nijd, jarloesie en hebzucht, in de zin dat het zoontje de speelbal was tussen twee strijdende mensen. Er is geen winnaar. Alleen verliezers.
Ik vond het een aangrijpend en prachtig verhaal. Ik hoop snel weer iets van je te lezen.
Je grote fan,
Henny
Julien_Maleur: Dank je Henny. Ik ben blij dat ik voor je schrijven kon. Ik moet nu eerst nadenken over een plot voor een volgend verhaal. Intussen maak ik dit verhaal klaar voor uitgave.
groetjes
Julien - sproet
ze raakte haar man, door het meest dierbare van hun samen uit te schakelen. de man die ze wou raken, haar vader, bleef buiten schot, zoals vaak.
ik heb dit alles heel graag gelezen en ik hoop de herbewerking ook te kunnen lezen. succes!
liefs, trees
Julien_Maleur: Dank je, Trees, omdat je hebt volgehouden en alles gelezen hebt. Ook om je dikwijls verrijkende fb. Misschien komt de herbewerking op deze site in de boekenwinkel. Dit kan nog wel een tijdje duren.
vele groeten
Julien. - Hoeselaar
Zelden een zo sterk aangrijpend verhaal gelezen ben er door gepakt
Willy
Julien_Maleur: Dank je Willy. Intussen is dit een heuse roman geworden die wacht op een uitgever.
groeten JM
|
