Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 1)
Bij het afstappen twijfelde ik zoals gewoonlijk of ik de ijzeren stang naast de treindeur die als handvat moest dienen om het afstappen te vergemakkelijken, zou vastnemen of niet. Ik vond het namelijk een erg onsmakelijke gedachte dat honderden mensen uit alle lagen van de bevolking vandaag al hun plakkerige en misschien zelfs zweterige handen om deze stang hebben gesloten. Om dit probleem te omzeilen heb ik een paar lederen handschoenen dat ik altijd meeneem als ik met het openbaar vervoer reis, geërfd van mijn oma, maar die tactiek werkt niet naar behoren want ik vind het hartverscheurend om deze handschoenen weerloos bloot te stellen aan zoveel smeerlapperij. Doch veel tijd om na te denken was er niet want daar dook al de angst op dat de treindeuren zich voortijdig zouden sluiten en ik zodoende kilometers ver van mijn bestemming zou eindigen, wat een lichte paniekaanval veroorzaakte, gepaard gaande met een niet te ontkennen uitbarsten van koud zweet. Springen dus, zonder dat handvat nog een blik waardig te keuren.
De adrenaline verdween even snel als ze was gekomen toen mijn voeten met een klap de tegels van het perron raakten. Ik ademde diep in en keek rond om de omgeving diep in me op te nemen. Ja, het was weer gelukt om in het voor de gewone mens onbeduidende stadje O. te raken zonder vernoemenswaardige problemen zoals daar zijn: gemiste treinen, vervelende medereizigers, enzovoorts. Een grote opluchting voor een mens met onnoemelijke vrees voor voorgenoemde zaken.
Ik stapte de oude trap van vuile gelige tegels af en dit keer liet ik mijn hand met genoegen langs de aangenaam koele trapleuning glijden. Het was een gladde houten reling met ijzeren rand en bevestiging die ooit groen was geschilderd maar dat was nog amper te onderscheiden. Het was hetzelfde groen dat je vroeger veel zag op schuurdeuren, blaffeturen en die typische houten zitbanken die bestonden uit een ijzeren geraamte, met daarop zit- en rugvlak, bestaande uit smalle latten, horizontaal bevestigd.
Zo stond er eentje op de binnenkoer bij mijn grootouders, naast de groene schuurdeur, u raadt het al. Vanop die bank had je zicht op het kleine schuurtje waar weleens konijnen werden op de kop getikt, gevild en versneden, en op grootvaders duivenkot en grootmoeders keuken, waar ze de lekkerste havermoutpap maakte. Mijn vader was er zodanig verzot op dat hij er zich ooit een keer letterlijk ziek in at en de brij aldus in omgekeerde richting weer zijn slokdarm passeerde. Maar volhouder als hij was, nam hij onverschrokken de lepel weer ter hand en stuurde de halfverteerde pap resoluut weer naar waar ze vandaan gekomen was. Mijn doorzettingsvermogen en eetlust heb ik van mijn vader geërfd. Als er één ding aan mezelf is waar ik dan toch wel trots op ben, is het ongetwijfeld mijn afkomst. Niet dat ik die zelf heb gekozen.
Als je naar links keek, zag je een grinten oprit, grootmoeders rozenstruiken en vooral het prachtige grote grasveld met in het midden een gigantische oude eik, die 's zomers voor welkome luwte zorgde. Vaak zaten we onder die boom en kregen we van grootvader versgeplukte pruimen van de pruimelaar die in de achtertuin stond, naast de moestuin en het kippenhok.
Door de stationshal beneden waaide een kille wind. Als ik de achteruitgang zou nemen, zou ik terechtkomen in de Lindestraat. Vandaag opteerde ik voor de route langs de hoofduitgang en de centrale hal met loketten en het stationsbuffet, waar op elk uur van elke dag goedgemutste dronkaards, vastgeroest aan de linkerzijde van de toog en dus de weg versperrend naar de toiletten, hun dag zonder al te veel kleerscheuren trachtten om te krijgen.
Dat had in het verleden wel eens aanleiding gegeven tot vervelende incidentjes zoals die keer dat ik erg dringend een kleine boodschap moest doen. Op de trein had ik zedig de benen gekruist om zodanig mijn bekkenbodemspieren nog beter onder controle te kunnen houden, want ik voelde absoluut niet de behoefte het kleine vieze kamertje met provisoir gat in de treinvloer te gaan zoeken om me er op te houden voor enkele ogenblikken, die onvermijdelijk te lang zouden zijn voor mijn nogal kwetsbare geestelijke evenwicht. En dan de onbedwingbare angst dat het slot zou blokkeren en ik voorgoed opgesloten zou zitten in dat gore stinkende stukje hel op aarde. Gelukkig had ik ervaring met dit soort noodgevallen en was ik dus in staat het droog te houden tot de trein ter bestemming was. Ik sprong als een wilde uit de trein, wat erg onaangenaam voelde gezien mijn overvolle urineblaas, om nog te zwijgen over de verbaasde en hier en daar zelfs verontwaardigde blikken van de locals. Voor ik het wist stond ik in de lange stationsgang maar nergens het toiletten-pictogrammetje waar ik zo smachtend naar uitkeek. Veel tijd had ik niet meer en de enige optie die dus overbleef was het zo snel mogelijk zoeken en vinden van een geschikt taverne. Gelukkig zag ik op dat moment, bij het uitlopen van het station, het stationsbuffet, gelegen naast de uitgang. Zonder veel nadenken stapte ik het kleine etablissement binnen en verried door mijn zoekende blik ongetwijfeld de reden van mijn bezoek. Geen van deze vriendelijke dorpelingen zei iets, zodoende moest ik wel naar de barman toe wandelen en mijn nogal genante vraag stellen. Hij verwees me beleefd naar een deurtje links achterin, verscholen achter de meute vaste klanten die blijkbaar steevast de hele linkerzijde van de toog bezetten. Na veel getrek, geduw en ge-excuseer kwam ik eindelijk bij het deurtje en nu ik ervoor stond zag ik een bord hangen waarop in niet mis te verstane letters stond te lezen: "niet-klanten E 0.40". Ik maakte aanstalten om mijn zo goed als lege portefeuille boven te halen, maar de goedgezinde zuipschuiten wisten me op luide doch onduidelijke wijze te vertellen dat schone meiskes gratis mochten. Met gemengde gevoelens gooide ik het deurtje open, zocht de vrouwentoiletten, die tot mijn verbazing erg proper waren en zelfs lekker roken, en beleefde de opluchting van mijn leven.
Dit keer had ik opzettelijk zo weinig mogelijk gedronken die ochtend om dergelijke hartverwarmende momenten te vermijden. Ik stak het kleine stationspleintje over, langs de frituur die strategisch zowat in het midden van het pleintje stond, en waar ik ooit at met een toenmalige vriend, de op één na enige die ik ooit meenam naar hier. Dat was wel een fijne treinrit geweest want in het gezelschap van bepaalde mensen was nu eenmaal alles fijn. Hand in hand waren we het station uitgelopen, die dag, en hadden niet de gewoonlijke weg genomen maar een omweg door het stadscentrum, teneinde enkele blikken bier aan te schaffen om te nuttigen op de plaats van aankomst. Cara-bier was het, geloof ik, en dus niet te drinken. Na enkele slokken hadden we het opgegeven. Hij had nog gezegd "Danku dat ik mee mocht, vandaag". Veel meer weet ik niet meer van die dag, waarschijnlijk heb ik dat allemaal verdrongen. Hij was namelijk een van de twee "mannen van mijn leven", zoals ik ze weleens durf te noemen, die ik op erg efficiënte wijze weg heb weten te jagen. Om dat beklemmende besef te verdoven houd ik me onledig met het observeren van mooie, jonge, maar verder betekenisloze jongens, wat ik zoveel mogelijk verzwijg want het zou niet op gejuich onthaald worden in deze hypocriete, puriteinse, post-Dutroux maatschappij. Toch vergeet ik op een onbewaakt moment nogal eens mijn reserves, zodat bepaalde mensen uit mijn naaste omgeving, geloof ik, wel in zekere mate weet hebben van mijn ongewone doch onschuldige exploten. Ik zeg met nadruk "onschuldig", want nooit ofte nimmer zal ik werkelijk iets ondernemen, zoveel fatsoen bezit ik nog wel. Tevens ben ik verstandig genoeg me de vernedering te besparen. En dat is nu precies het verschil tussen mij en mijn zielsverwant, de u allen bekende Gerard Kornelis van het Reve.
Terwijl ik de frituur voorbijliep en het laatste zebrapad overstak, viel het me op dat het stationsplein, dat grotendeels werd ingepalmd door een achttal busperrons, zo goed als verlaten was. Over enkele uurtjes, als de scholen uitgaan, zal het hier krioelen van de door hormonen opgejaagde scholieren. Je kan ze met gemak opdelen in twee categorieën: zij die al wel en zij die nog niet de geslachtsrijpheid hebben bereikt. In hun gedrag zit niet altijd evenveel verschil, maar de oogopslag verraadt veel. Ik bedacht hoe gek het eigenlijk was dat die vervloekte geslachtsrijpheid zoveel verandert. Met één onzekere voet staan ze in de jongvolwassenheid, al beletten de in het rond vliegende hormonen niet zelden het zetten van de tweede voet: de geestelijke rijpheid.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heel graag gelezen, intrigerend verhaal. Ben zeer benieuwd naar het vervolg.
Reve heet toch Gerard Kornelis?
Groet,
Greta
jack: Ik dacht Cornelius. Zal het eens opzoeken.
Bedankt voor het lezen! - GoNo2
Volledige naam is: Gerard Kornelis van het Reve (Amsterdam, 14 december 1923 – Zulte (Oost-Vlaanderen), 8 april 2006
Knap neergepend.
jack: Mea culpa. Je hebt gelijk. Pas het meteen aan. Schande o schande! - drebddronefish
Bij die eerste alinea dacht ik meteen aan een zenuwzieke Freud. Je zou voor minder gaan snuiven.
Goed geschreven
groetjes
jack: :) dat vind ik een geweldig compliment!
Dank voor het lezen! - tessy
Knap , ben nieuwsgierig naar het vervolg.
jack: dankjewel! - mephistopheles
Ik drink geen Cara bier meer. Dat zoop ik als water toen ik achtien was en ben dat bier inmiddels spuugzat. Maar jij wil natuurlijk weten wat ik van je schrijfseltje denk...wel, graag gelezen en een uitstekend waard.
PS heb het wat druk gehad maar ik ben er weer bij. De viespeuk is terug!
jack: Kvroeg me al af waar je zat! Je hebt vast veel tijd gehad om te schrijven, nu je zolang niet achter je pc zat ;) - henny
Maar eens aan deze serie begonnen. Het smaakt me wel.
jack: Ik zie het, ja :)
Uw feedback wordt ten zeerste geapprecieerd hoor :) - Magdalena
Verdikke, door eerst later te lezen zie ik dus nu pas dat de 'ik' hier vrouwelijk is!
jack: Hahaha, de ik is ofwel vrouwelijk, ofwel een homo, aan u de keuze! Maar inderdaad, eerlijk gezegd is de ik een vrouw. - KapiteinSeBBos
straffe verhalen van Jack!
dikke knuffels,
xxxxxxxxxxxxxxxx
ps: tot zo op facebook!
jack: Haja, nu je het zegt, ik zet facebook open... ! - koyaanisqatsi
Gaat naar mijn volstrekt subjectieve oordeel een beetje in de richting van een 'braaf' Mephistopheles-verhaal. (En dat braaf is dus gewoon als 'braaf' en niet als denigrerend of wat dan ook bedoeld)
jack: Die vergelijking is al vaker gemaakt, dus er zal wel een kern van waarheid inzitten, neem ik aan... :-)
Maar het is helemaal anders qua thematiek enzo, dat zal je wel merken mocht je verder gaan lezen. - manono
Het moest er eens van komen dat ik begon te lezen.
Ik vind het boeiend.
jack: Hahaha
nog een lange weg te gaan dan :-)
voel je vooral niet verplicht ;-)
maar dank voor het lezen en de reactie!
|
