Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 4)
Ik besloot dat mijn gestel ook op dit eigenste moment wel zou varen bij zo'n tas koffie dus zette ik koers naar het oudste en tevens mooiste café van de stad: de Carillon. Het was een klein geklasseerd huis met trapgevel tegen de achtergrond van de St-Walburgakerk en de lokale wijze mannen met baarden kwamen er vaker dan goed was, samen. Vanachter het raampje aan straatkant had ik een uistekend uitzicht over het plein. Ondanks het feit dat het een werkdag was, was er veel leven buiten, ook al liep de middagpauze naar zijn eind. Ik nam me voor me nog even hier te verschansen tot de gemiddelde mens terug was gekeerd naar zijn dagtaak en de straten dus hopelijk verlaten zouden zijn. In een hoekje van het café zat een gek mannetje. Hij was nog erg jong, zo'n veertien, vijftien jaar. Hij had een lange grijze mantel aan en een ouderwets hoedje op zijn lange, blonde haren die langs zijn ietwat mollige gezicht vielen. Anders dan de meeste jongens van zijn leeftijd zag hij er erg rustig en vol vertrouwen uit. Waarschijnlijk buitengegooid op school en geen zin om naar het huis van één van zijn waarschijnlijk gescheiden ouders terug te keren. Op het eerste zicht een aandoenlijk lieve jongen.
Ik nam mijn agenda en een pen om de indruk te geven dat ik iets omhanden had. Vandaag was een blanco stuk blad. Tussen twee bladzijden zat een beduimelde, eens kleurige folder. Je zou er bijna vrolijk van worden. Nochtans was het eigenlijk een infoblaadje over een opleiding waar ik enkele jaren geleden aan was begonnen: begrafenisondernemer. Dat leek me een interessant beroep en ik dacht hier een en ander te kunnen bijleren over de dood, een verschijnsel waar ik al sinds mijn puberteit een liefde-haat-verhouding mee heb. Daar ik erg ervaren ben in het verliezen van geliefden maar niet in het met de feiten in het reine komen, leek het me een bevredigende bezigheid familieleden van een overledene te begeleiden. Ik was er me terdege van bewust dat de enige moeilijkheid voor mij zou zijn om letterlijk in aanraking te komen met dode lichamen. De laatste dode die ik had gezien was mijn grote liefde en sindsdien was mijn relatie met de dood nogal problematisch geworden. Bovendien was ik erg bang dat er sprake zou zijn van een soort doodsgeur. Om een lang verhaal kort te maken was ik de dag van ons eerste echte lijk dus niet verder dan de deur geraakt. Dat was genoeg om me rechtsomkeer te laten maken, weg van die dode en van de gehele opleiding. Ik wist genoeg. De theorietjes over hoe je zou moeten omgaan met mensen die net iemand hebben verloren, hadden me nooit veel geïnteresseerd, ze hadden me zelf nogal pissig gemaakt zo af en toe. Hoogstwaarschijnlijk zijn zo'n ondingen geschreven door mensen die een muur vol diploma's hebben verzameld maar zelf nog geen sterfgeval in hun ruime omgeving hebben meegemaakt. Uiteraard zijn ze wel dom genoeg om medelijden te hebben met de sukkelaars die het wel meemaken. Wat ik wel had bijgeleerd was hoe zo'n kamer eruitzag waar een lijk terechtkwam om te worden gewassen, aangekleed en bewaard tot de begrafenis, de instrumenten en chemicaliën die hierbij worden gebruikt en welke soorten voering bestaan ter bekleding van de binnenkant van een doodskist. Zo'n voering stelt overigens veel minder voor dan je zou denken: het is maar een klein bundeltje stof, dat eruit ziet als een hoeslaken als je het openplooit, met zo'n ingenaaide elastiek. Het is van een dunne, bijna vliesachtige stof die een beetje plakkerig aanvoelt. Meestal wordt witte stof gebruikt en soms champagnekleur of geel. Maar van wattering was tot mijn verbazing hoegenaamd geen sprake. Zo'n doodskist ziet er dus comfortabel uit, maar is het allesbehalve.
Ook erg interessant, los van het feit dat het een buitengewoon mooie naam droeg, was het vak Thanatopraxie, over de verzorging en bewaring van een lijk, maar zoals gezegd had ik genoeg aan de theorie hieromtrent. Kort gezegd komt het erop neer dat men een bepaald product toedient, of meer bepaald: inspuit, dat het ontbindingsproces tijdelijk tegengaat. Hoofdzaak hierbij is dat men het bloed vervangt door een zoutoplossing, waardoor het lichaam tevens een natuurlijker uitzicht behoudt, zogezegd om het lijden van de nabestaanden te verzachten en om de overledene in zijn waardigheid te laten. Wat men in deze context onder waardigheid wil verstaan is me een raadsel. Bovendien vind ik het nogal wraakroepend dat men posthuum ingrijpende medische handelingen verricht zonder daarbij diezelfde nabestaanden toestemming te vragen, of zelfs nog maar te informeren.
Ik twijfel niet aan de edele motieven van de uitvinder, maar aan mij is het verder niet besteed. Toen mijn grote liefde stierf, Junkie heette hij - en ja, uiteraard zegt die naam genoeg, u heeft nu vast al een oordeel klaar over hoe hij aan zijn einde kwam en u heeft nog gelijk ook - wou ik niets liever dan te zien hoe het hem verder zou vergaan. Het scheen mij een groot en misdadig onrecht dat het mij verboden werd te zien hoe hij, twee meter onder de grond, langzaam wegrotte. Het was het eerste en het enige van die jongen dat me verborgen bleef, tegen de natuur van onze allesomvattende relatie in.
Nu, het object van mijn bezoek aan dit provinciestadje had naar verluidt een XL-doodskist nodig want het was een boom van een vent. Toen maakten ze die kist zo groot dat je hem hoorde stommelen vanbinnen, toen hij voorbij werd gedragen. Bij zijn begrafenis kon men hem niet in de grond laten zakken omdat het gegraven gat te kort was. Ook dat nog. Zou het daarom zijn dat er niemand begraven ligt aan de achterkant van zijn graf? Daar is een lege plek, omdat zijn hoofd te ver uitsteekt. Zelf ben ik nogal klein van gestalte, dus voor mij is er vast nog plaats. Hoewel ik van plan ben te worden begraven naast mijn dode Junkie.
feedback van andere lezers- GoNo2
In één ruk uitgelezen......
jack: Dat beschouw ik als een gunstig teken...! - Mistaker
Heel graag gelezen!
In de 1e alinea gebruik je erg vaak en vlak achter: zag eruit als
(Hij zag er erg jong uit...zag hij er erg rustig en vol vertrouwen uit...Het zag er een aandoenlijk lieve jongen uit). Die laatste zin is trouwens erg Vlaams maar dat kan een keuze zijn.
Groet,
Greta
jack: Was me nog niet opgevallen, ik pas dat meteen aan. Bedankt voor de tip! - Mephistopheles
Thanatopraxie haha, geweldig, dat ken ik maar al te goed. Enkele jaren terug las ik alles over de dood, lijken, ontbinding, etc...Een kennis van me is zelfs een tijdje grafdelver geweest. Moest graven openbreken en dergelijke. Tot hij heibel kreeg met een of andere kutkatholiek die hem betrapt had op het drinken van een fles absint tijdens de werkuren...
Je stuk is wederom erg aangenaam om te lezen en ik wacht op meer. Je kan er wat van, miss Jack.
jack: U weet er alles van? Het heeft me altijd al beziggehouden maar de laatste maanden worstel ik met een dwangmatig moeten-weten. Ben zwaar aan het overwegen werk te zoeken in die richting. Hmmm, absint, de groene fee he ;)
Groet
Mister Jack - drebddronefish
Je bent een goeie verteller jack. Het kabbelt van de ene zin naar de andere zonder ergens te blijven hangen. Ik heb daar moeite mee, het wordt dikwijls nogal poëtisch bij mij en in die zin moeilijker om lezen. Ik kan dat moeilijk scheiden.
groetjes
jack: Ik heb ook hele zware verhalen die naar het poëtische neigen hoor, daar is hoegenaamd niets mis mee. Ik lees zelfs liever zoiets dan een gewoon vertelsel als dit. Dus doe geen moeite, je hoeft dat niet te scheiden. Gewoon trouw blijven aan je eigenstijl. Het enige wat echt van belang is, is dat er geen d-t-fouten insluipen ;) - tessy
Knap geschreven, ik heb er van genoten
jack: Dankjewel, Tessy. - henny
Zo leren we nog eens wat. Ik laat me tot stof terug keren.
Wilde is mooier dan wou. Wou is spreektaal en wilde schrijftaal.
jack: Hihi, is dat zo? U bent een man van regeltjes! Maar fijn dat u ze me meedeelt want ik leer graag bij. Wilde klinkt inderdaad moooier. - KapiteinSeBBos
blijft aan het toetsenbord hangen :-)
xxxx
jack: wat, de kruimels van uw broodje kaas? - koyaanisqatsi
Begrafenisondernemer... Gegarandeerd NOOIT ZONDER WERK!
Leestip ivm lijken? De Hoogmoedige Doden, van Kenzaburo Oë...
Prachtig stukje by the way (zou een mens nog gaan vergeten te melden!)
jack: Dankuwel, Luc. Het is nog maar inleiding, het echte werk moet nog beginnen :-)
Ik schrijf m op, die leestip, ik lees niet liever... Is't een informatief boek over lijkverzorging ofzo? Of een roman? - manono
De informatie over de inkleding van de doodskist en de 'preparatie' van een lijk is meegenomen.
Grappig wel dat er geen watjes in de voering zitten en dat je er niet confortebel in ligt! Dat vergeet ik niet meer.
Ik vrag me wel af waarom je enerzijds gevoelig bent voor onnette mensen of toestanden en anderzijds het spijtig vindt dat je Junkie niet hebt kunnen 'volgen' tijdens zijn ontbindingsproces.
ps: als ik begin te lezen dan lees ik tot op het einde. Niet in één dag natuurlijk. Maar ik zit hier toch te wachten op de lente en dat gaat nog wel een tijdje duren.
jack: Hahaha, welja. Hoewel dit verhaal je niet bepaald warm gaat houden tot de zon gaat schijnen...
Dat is nochtans simpel, onnette mensen die je niet kent zijn gewoon vies, maar iemand die je doodgraag ziet ga je niet gauw vies vinden, toch? Ik althans niet :-) nee hoor, leve de onvoorwaardelijke liefde ;-)
|
