Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (15)
'Hoe ga je dat geldprobleem dat je hebt nu oplossen?' vroeg Ned die plots van onderwerp veranderde.
'Geen idee,' antwoordde ik terwijl ik mijn schouders ophaalde, 'jij wil me geen geld lenen dus moet ik een andere oplossing zien te vinden.'
'Je komt er wel uit. Zo niet, geef ik je in het ergste geval wel een onderdak.'
'Niet dat ik je altruïsme niet waardeer,' zei ik nog een nip van mijn glas nemend, 'maar als jij toch niets anders doet dan ruziën met je vrouw dan blijf ik er liever weg.'
'Ik zou je nochtans goed kunnen gebruiken,' antwoordde hij, 'iemand die haar aan haar verstand brengt dat ze best tevreden met me mag zijn.'
'Dus je zou me doen liegen?'
'Hoezo?'
'Je naait alles wat je maar te pakken kan krijgen en je haalt haar altijd door het slijk. Ik snap niet waarom. Ze mag er best wezen. Als ze de mijne was dan naaide ik d'r verrot.'
'Doe het maar,' zei Ned lachend, 'Christus, als ze haar slipje voor je uit wil doen dan mag je ze hebben. Ik bind er een godverdomde strik rond. Zeg eens, zullen we zo dadelijk een leuke danstent opzoeken? Het is natuurlijk nog vroeg op de avond maar ik weet een gezellige stek zijn waar je op dit uur van de dag al heel wat meiden kan scoren. Wat denk je?'
'Liever niet,' antwoordde ik, 'als die fles leeg is ga ik naar huis. Ik heb er genoeg van voor vandaag.'
'Hé, kom nou. Je gaat toch niet truttig beginnen doen?'
'Een andere keer, Ned.'
Een kwartier later was ik dan eindelijk op weg naar huis. Ned had natuurlijk nog zijn best gedaan om me te proberen overtuigen om hem te vergezellen tijdens zijn wellustige jachtpartij naar vrouwelijk vlees, maar ik wist de boot met succes af te houden. Gezelschap was een geweldig iets als je geen zin had om alleen te zijn maar het kon bijzonder enerverend worden als je in gezelschap vertoefde terwijl je ernaar verlangde om alleen te zijn. Geen enkele mens was vierentwintig uur op vierentwintig uur genietbaar, en onder de weelderige boezem van de netelige hemelen bewoog elke gedachte zich hoofdzakelijk solitair, slechts sporadisch in staat om zich te verenigen met een andere. In de handpalmen van de wereld voltrok elk ontplooien zich als een individuele vloek, telkens weer nieuwe vraagtekens oproepend die als naalden in het vlees bleven steken. Niemand was gevrijwaard van zichzelf, elkeen was zijn eigen potentiële ondergang zo hieraan toegegeven werd. Het pruttelen van de heksenketel hield nooit op, en de bedwelmende damp die er als een gehoornde duivelsmist uit opsteeg wikkelde het kluwen van Ariadne's draad in een nevelige sluier, opdat de terugkeer uit het labyrint alsmaar moeilijker werd en geleidelijk aan aan het onmogelijke grensde.
In een hoogdravend tempo manoeuvreerde ik me doorheen de stedelijke drukte, die ondanks het avondlijke uur nog lang niet afgenomen was. Vanuit alle richtingen weerklonk de bedrijvigheid, die in een uitzinnige stroom van klanken doorheen de grauwe straten trok en een tergend geroezemoes voortplantte dat schijnbaar als glasscherven tegen mijn gehoor te pletter sloeg. Ik hoopte maar dat ik, nu ik op een behoorlijk tempo aan het stappen was, weer geen oude bekende hoefde tegen te komen omdat ik wist dat dit mijn plannen om zo snel mogelijk thuis te zijn drastisch in de war kon sturen. Zeker niet als het weer zo'n bezopen heikneuter als Ned was, en God weet dat ik behoorlijk wat van dat soort roekeloze gekken kende. In het hart van de roekeloze natuur was elke roekeloosheid een snaar die slechts door de waanzin bespeeld kon worden, waanzin die nooit ver weg was en als een hectische blos op een verhelderend gezicht steeds zichtbaar bleef wanneer de as van je eigen gezicht was losgehaakt; en onder de waakzaamheid van de maanblik was het nooit veraf, steeds lurkend, ergens in de schaduwen, geduldig wachtend om je naar zich toe te trekken. De bom bleef altijd tikken, het tijdstip van de explosie steeds als een onherbergzaam mysterie in haar diepste binnenste verscholen, maar het was er, als een nooit aflatende ritmiek die je om zeep dreigde te helpen als het magnetisme van je ziel te zwak was om het te weerstaan. 'De ultieme maatstaf voor een man,' had Martin Luther King Jr. eens gezegd, 'is niet waar hij staat in tijden van comfort en gerieflijkheid, maar waar hij voor staat in tijden van uitdagingen en controverses,' en terwijl ik nadacht hoe ik de achterstallige huur, de honger en al de andere rotzooi die me boven het hoofd hing moest aanpakken voelde ik deze woorden als schuurpapier door me heen trekken
feedback van andere lezers- sproet
ik bewonder de vlotheid waarmee je van het ene in het ander stapt in je verhaal. het vloeit gewoon over...
graag gelezen.
liefs,trees
Mephistopheles: Als ik voor mijn klavier zit zet ik mijn verstand op nul en laat ik mijn vingers het werk doen, en dan komt er een verhaal uit. dat is voor mij de beste methode. Op voorhand een heel verhaal beginnen uitdenken en tot in de puntjes bepalen begin ik niet aan. Gewoon schrijven en niet zeiken, da's mijn motto. Ik denk dat het daarom zo vlot leest.
Dankje voor de feedback. - killea
Wow, Bert, you pull me in and there is no stopping until I have reached the end, left wanting more.....
xxx
j
Mephistopheles: More will come. My madness never sleeps. - jack
Knap. De laatste paragraaf grijpt echt naar de strot, je beschrijft daar n gevoel dat me welbekend is. Ik had t nog nooit bekeken als schuurpapier, maar nu je t zegt, inderdaad.
Mephistopheles: Hopelijk heb ik je strot geen pijn gedaan. Sommige woorden zijn voelbaar als schuurpapier, zeker die uitspraak van dokter M.L. King, ik mag die vent wel (ook al ben ik zo blank als wat) - GoNo2
Weeral knap geschreven en meeslepend. Je schrijft stukken beter dan ik, maestro !
Mephistopheles: Je mag dat zo niet bekijken. We hebben andere schrijfstijlen. Da's maar goed ook. Moesten we allemaal hetzelfde schrijven zou er niet veel meer te lezen vallen, hé?
groeten. - tessy
Ik ben beginnen volgen en kan er niet meer mee stoppen.
Veel beter dan een groot aantal boeken die ik vind in de bibliotheek.
Mephistopheles: Niet alles wat de bibliotheek in huis heeft is het lezen waard, hé? Ik lees hier en daar wel eens een roman waarvan ik nauwelijks begrijp dat het tot publicatie is gekomen. Toch bedankt voor het compliment. - arwenn
ik wil blijven lezen, maar dat gaat niet, want er is nog niet meer!
Ik vind uitgevers eikels als ze dit niet uit willen geven. Echt heerlijk om te lezen!
Oja, even terugkomend op dat wisky; drink het niet zo vaak hoor, maar ik vind het wel lekker. En ik ben 16, dus het mag.
ik kijk uit naar hoofdstuk 15!!
liefs
Mephistopheles: Ik knaag zo dadelijk nog wat verder aan het vervolg. Tot dan zal je schaapjes moeten tellen vrees ik. Was dit niet 15? - Mistaker
Knap deel weer!
Ik heb hetzelfde motto als jij wat schrijven betreft, daarom zie je mij ook nooit op een schrijfcursus want daar maken ze je wijs dat je een vooropgezet plan moet hebben. Dan zou het plezier van het schrijven voor mij volledig verdwijnen! Iemand als Patrick Modiano, die ik erg bewonder, gaat ook die manier te werk dus wat kletsen die schrijfcursusgasten nou? Gemankeerde schrijvers zijn het!
Groet,
Greta (die morgen weer een Fout behang hoopt te schrijven)
Mephistopheles: Op een schrijfcursus zal je me in elk geval nooit zien. Schrijven is toch persoonlijk? Dat kan je alleen van jezelf leren, van niemand anders. Tijdverspilling die cursussen.
Gr. - henny
Uitstekend deel en aan mijn voorgangers, heb ik niets meer toe te voegen. Over een paar deeltjes ben ik er weer. Ik lees graag delen achter elkaar.
Mephistopheles: Ik lees ze meestal ook liever een ruk. - Vansion
Geen enkele mens was vierentwintig uur op vierentwintig uur genietbaar, en onder de weelderige boezem van de netelige hemelen bewoog elke gedachte zich hoofdzakelijk solitair, slechts sporadisch in staat om zich te verenigen met een andere. In de handpalmen van de wereld voltrok elk ontplooien zich als een individuele vloek, telkens weer nieuwe vraagtekens oproepend die als naalden in het vlees bleven steken.
uittrexel sterker dan bier!!!
Mephistopheles: Sterker dan bier??? - koyaanisqatsi
Same as usual: brilliant!
Mephistopheles: Dankjewel, mijn waarde lezer! - manono
De overgang van de toog naar de bedenkingen valt niet op, nochtans twee totaal verschillende invalshoeken.
Mephistopheles: ik probeer erop te letten om niet al te ruwe overgangen te gebruiken. Soms lukt dat, andere keren allicht wat minder
|
