|
< terug
biografie van een virus (deel 33 : bekentenis )
Wanneer was ze onoplettend geweest? Had ze haar laptopje dan niet elke keer veilig vergrendeld? Daarop zat haar linke meid natuurlijk al weken te azen. Wat had ze gelezen? Alles? En wat had ze de messenwerper verteld? Wat als? En wat als niet?
De angst parelde langs haar slapen. Het uur van de waarheid sloeg haar. De haan kraaide vervaarlijk. Ze biechtte. Na Pasen.
From: munshi89@hotmail.com
To: demessenwerper@hotmail.com
Subject: antwoord me snel a.u.b.
Date: Mon, 4 Jun 2007 21:55:53 +0200
Sinds wanneer correspondeert u met Korè? Wat weet u van haar? Beseft u waarmee u bezig bent? Nee, natuurlijk beseft u dat niet. Goed. Ik vertel u alles. Heeft u noch plek op uw schouders, op uw lever en in uw schoenen?
Mijn echte naam is Electra. Ik denk dat het mijn moeder was die mij ooit die naam gaf. Maar dat weet ik niet zeker. Wat ik over mijn afkomst weet, staat in een dun dossiertje dat bij de jeugdrechter ligt.
Ik werd geboren in de Onafhankelijkheidsstraat aan de kust. De naam van die straat schreef zich op mijn lijf. De straat liep nota bene dood. De woeligheid van de zee overstemde mijn leven. Ik werd geboren en weggehaald uit de zolderkamer die mijn moeder daar betrok. Ze was een hoer. En men nam mij van haar af. De dag dat ik haar naam te weten kwam, was ze al lang dood en begraven.
Ik groeide op in een instelling. Ik denk dat ik daar best gelukkig was. Ik wist van niet beter. Er werd voor mij gezorgd. Ik was er niet alleen. Ik was wel de enige die hélemaal alleen was. Niemand kwam mij ooit bezoeken.
Hij heette Egidius. Hij was de prefect van het college waar ik mijn lagere school liep. En hij hield van mij. Op het eerste gezicht en voluit. Ik was zijn favoriete. Hij nam me mee naar kermissen en circusvoorstellingen. En soms, tijdens het weekend, legde hij mij te slapen in zijn bed. Dan kleedde hij mij uit en streelde me zacht met zijn handen en met zijn lippen. Of ik dat fijn vond? Dat weet ik niet meer. Ik was een kind. Al wat er met mij gebeurde, vond ik gewoon en vanzelfsprekend. Er was geen haan die kraaide in die tijd. Maar de kwaaie tongen lagen op de loer. Toen ik veertien was, en mijn jonge lijfje helemaal in knop stond, sloegen ze toe.
Pater Egidius bleef op een dag weg en niemand kon me vertellen waarom. Ik miste hem als de dood. Pas toen begon ik te beseffen wat hij al die tijd voor mij betekend had. Ik werd stil en gesloten, zelfs behoorlijk tegendraads. In mijn hoofd broeide het van schuldgevoelens. Ik dacht dat hij mij niet meer moest. Ik dacht dat hij mij verlaten had om de één of de andere fout die ik had gemaakt. Ik had hem nooit mijn liefde betuigd. Ik werd verteerd door spijt. De hoop dat hij mij toch nog ooit zou komen halen achtervolgde mij. Die hoop vermoordde mij stukje bij beetje langs de binnenkant.
feedback van andere lezers- sproet
aangrijpend stukje, benieuwd hoe de messenwerper daar gaat mee omgaan.
je beschrijft het misbruik vanuit de herinnering, vanuit de onschuld,heel knap gedaan.
liefs, trees
Vansion: onschuld ... ja... je weet wat het is als je het kwijt bant gespeeld... - aquaangel
KOMMA VOOR ,DIE?
Mijn echte naam is Electra. Ik denk dat het mijn moeder was die mij ooit die naam gaf.
EN DAN maar dat weet ik niet zeker ER MET EEN KOMMA AANVASTPLAKKEN? DIE ZINNEN HOREN TOCH BIJ ELKAAR VIND IK.
Vansion: zou kunnen. weet het ook niet. even over slapen. bedankt!!!
|
