|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (deel 10)
Mijn sigaret was gedoofd en ik werd me ervan bewust dat ik erg idioot voor me uit zat te staren. Ik schraapte mijn keel, nam nog een stevige slok whisky, krabbelde recht als een oud besje en vloekte omdat mijn benen zo pijnlijk stijf waren geworden. Ik strekte de benen en stond een beetje nerveus op en neer te wippen terwijl ik als een vogelverschrikker over mijn akker uitkeek. Veel werk zou ik niet hebben want vogels hebben hier weinig te zoeken. Het woord lijkenpikkerij kwam in me op maar zelfs dat was hier niet van toepassing tenzij het om een ras supervogels zou gaan dat zich niet liet tegenhouden door spaanplaat, aarde en in veel gevallen een loodzware zerk. Het zou wis en waarachtig een curieus schouwspel zijn. Spijtig genoeg zouden de arme diertjes vast een zware indigestie overhouden aan hun festijn, van de hoge concentratie formaldehyde in de spaanplaat van de doodskisten en in de door de begrafenisondernemer iets te goed geconserveerde etenswaar.
Mijn maag liet van zich horen, wat me er terstond aan herinnerde dat ik dat broodje nog in mijn rugzak had zitten, dat Nicky zo zorgzaam voor me had klaargemaakt. Terwijl ik met de rug tegen de muur naast het graf ging zitten, bedacht ik dat het eigenlijk bijna een zonde was om dit kunstwerkje simpelweg op te eten. Gelukkig trok mijn gezond verstand op dit punt aan de alarmbel - dat doet het soms, wat me reeds vele gênante situaties heeft bespaard - en drong het me het besef op dat ik dit met liefde bereide voedsel niet verloren mocht laten gaan, want dat zou geen zonde maar een regelrechte schande zijn. Dan zou ik de schepper van dit kunstwerkje moeten opzoeken en haar om vergiffenis smeken. Dat leek me overigens best een genietbaar vooruitzicht, maar helaas had de ratio reeds de strijd gewonnen. Mijn door zilte alcohol verdoofde smaakpapillen registreerden tot mijn grote spijt niet veel meer van het culinaire hoogstandje in mijn mond. Niets dan scha en schande had ik die lieve Nicky te bieden als dank voor dit voedsel.
Van bepaalde dingen moeten we als mens immers maximaal genieten, dat is onze plicht en die plicht verzuimen zou van groot gebrek aan respect getuigen.
Net zo schandelijk is de verspilling van Junkies aanbiddelijke lichaam, dat nu onverrichter zake ergens in een houten doos ligt opgeborgen, onder een hoop aarde. Zijn skelet zal ondertussen mooi propergevreten zijn. Ooit hoop ik de moed te verzamelen om hem op te graven en mee te nemen naar huis. Zoals een Ikea-zelfbouwpakket maar dan zonder aanwijzingen. Ik bezat een grondige op ervaring gebaseerde kennis van zijn anatomie dus dat zou geen obstakel zijn. Ik durf te wedden dat hij een hoekig, witglanzend geraamte heeft. Of heel misschien is het een beetje verkleurd zoals zijn tanden van het roken. En het allerbelangrijkste: zijn grijns, die nu niet meer van zijn gezicht te vegen zou vallen. 's Nachts in bed zijn knokige arm om me heen, zoals elke nacht, ook na zijn overlijden - zo gemakkelijk was ik niet van hem verlost - , maar nu zou ik hem kunnen aanraken. Mijn hand om het gladde bot van zijn onderarm, ook wel radius of spaakbeen genoemd. Of spelen met zijn vingerkootjes. Onze gesprekken zouden dezelfde blijven. Praten was nooit een probleem geweest. Tegen de tijd dat ik zijn twintig bladzijden vol woorden had verteerd had hij het praten zonder lijf, luchtpijp noch stembanden al aardig onder de knie. Ook voor zijn dood was hij al een praatziek viswijf dus wat dat betreft had zijn transformatie, of beter gezegd: zijn sublimatie, weinig veranderd. Dat vond ik een gunstig teken. Bepaalde dingen laten zich blijkbaar niet uitwissen door de man met de zeis. Als die man werkelijk bestond zou ik hoegenaamd geen behoefte voelen hem vragen te stellen of er een zogenaamd diepzinnig gesprek mee te voeren. Eerder zou ik die zeis in zijn smerige muil rammen tot zijn reet ervan ging bloeden. En aangezien daarmee mijn laatste plicht in dit aardse leven vervuld zou zijn, zou ik hem - beleefd weliswaar - opdragen me mee te nemen naar zijn rijk. Misschien zou ik me zelfs excuseren voor mijn ietwat excessieve gedrag.
Hoedanook red ik het nog wel even zonder doodgaan en mét het vooruitzicht nog enkele jaren te slijten met dat prachtige grijnsgeraamte. Niet meer alleen gaan slapen, niet meer alleen opstaan. Elke ochtend zou ik hem behoedzaam op een keukenstoel zetten zodat hij niet eenzaam hoeft te worden, alleen in bed. Kleren zou ik hem niet aantrekken want dat zou zo uitgemergeld en morbide staan. Daarenboven wil ik hem liever in al zijn glorie kunnen aanschouwen. Skeletten zijn het toppunt van esthetiek, met name als ze toebehoren aan iemand wiens lichaam je bij leven hebt aanbeden tot het pijn deed. Mezelf kennende zou ik hem voor de lol wel eens zijn oude hoed opzetten en ik durf er mijn hoofd op verwedden dat die waanzinnige grijns op slag een fractie breder wordt. En in de zomer zal ik bloemenkransen van madeliefjes om zijn hals hangen, net zoals vroeger.
feedback van andere lezers- GoNo2
Genoten.... - Mistaker
Eveneens genoten!
Groet,
Greta
jack: Allebei dank voor de genietbare reacties! - tessy
Zeer graag gelezen.
jack: Danku! - Mephistopheles
Skeletten het toppunt van esthetiek? Schedels vind ik wel iets hebben.Wel een uitstekende zin, met dat aanbidden tot het pijn deed, enz... goed stukje!
jack: Jij vindt ze niet esthetisch? Nuja smaken verschillen he ;)
Dank voor het lezen! - henny
Ik moetst wat glimlachen bij de hoed en bloemenkrans. Heel mooi beschreven.
jack: Ik zat ook te lachen toen k het schreef hoor. Tis iets waar ik vaak aan zit te denken en dan meestal met een brede grijns. - Vansion
schoon stuk
aangegrepen
jack: Danku! - KapiteinSeBBos
genot met de G van Great!
dikke knuffels,
xxxxxxxxx
jack: En de g van geweldig? Van goor? Van
gartelijk bedankt (ik zeg het eens op zijn west-vlaams, voor de afwisseling) ;-) - koyaanisqatsi
Als je ooit in Palermo komt, moet je die door de Cappuccijnen onderhouden kelder vol aangeklede skeletten zeker bezoeken.
(Begoede Sicilianen hadden in de 19de eeuw de gewoonte zich op hun paasbest en gebalsemd te laten begraven)
jack: Sounds interesting! - manono
Ik zie het zo voor me, zonder of met hoed of madeliefjes...
Dit is een bijzonder mooi en origineel stuk.
jack: Tis een stuk dat me nauw aan het hart ligt. Ik had het een beetje moeilijk met het schrijven ervan :-)
|
