|
< terug
(ver)moordende onschuld
Haar handen werden ijskoud, misschien voor het eerst in haar leven, toen ze begreep dat ze met haar strijd en ontzetting, haar vechten om zijn eer, de deuren naar zijn hel wagewijd geopend had.
Hij had zijn diagnose nooit begrepen. De vernietigende betekenis was nooit tot hem doorgedrongen.
Tot zij, wiens leven hij redde met zijn vreemde gave, zijn oog voor detail en oprecht luisteren...uitgerekend zij...
vocht, ontkende, beminde en 'nee!' schreeuwde...
in liefde en dankbaarheid gaf en omklemde
woest riep 'laat je niet behandelen als een kleuter!'
zijn arrogantie wakker riep tegen haar
zijn minachting voor zo veel onbegrip
meedogenloos wees hij haar de deur
Hij beschermde zijn 'vrienden'
behandelde hen met respect
Dronk hun woorden dat zijn diagnose 'intelligentie' betekende
en 'spiritualiteit'
Blind voor hun knikkend nadenken
hoe ze het getergde genie
kalm moesten houden
Blind voor het feit
hoe ze tevreden over zichzelf
glimlachend de lente betraden
hem achterlatend in broedende verduistering
Het onschuldige kind hatend
dat hem riep:
autisme is gedrag
gedrag dat niet begrepen wordt
Jij bent onnavolgbaar intelligent
spiritueler dan wie ik ooit ontmoette
Maar jouw gedrag
is zo verschrikkelijk
onbegrijpelijk
soms
dat je de reputatie kreeg van
AUTIST!
Had ze hem vermoord met de waarheid?
Was zij, wiens leven hij redde nota bene, schuldig aan moord moest hij nu zelfmoord plegen?
feedback van andere lezers- GoNo2
Boeiende vraag .....
Magdalena: mijn kinderen (die natuurlijk mijn kinderen zijn) zeggen: natuurlijk NIET!
ik grijp die 'waarheid' die ik het liefste voor waar aanneem...
XXX - Mistaker
Inderdaad een intrigerende vraag...
Liefs,
Greta
Magdalena: Och Greta, ik zou eens willen weten hoe veel mensen in alle oprechtheid dingen willen goed doen, mooier maken en na een tijd zeggen: SHIT! WAT heb ik nu gedaan???
Ik vraag me soms- af en toe - vaak af of ik niet beter gewoon in de tuin zou lezen en werken, voor de teevee zitten, slapen en braaf zijn ...
|
