Volg ons op facebook
|
< terug
Dolle gekruisigden (23)
'Hoe is het met die huisbaas van je?' vroeg John na een kort moment van stilzwijgen, 'heb je hem al betaald?'
'Neen,' antwoordde ik terwijl ik van de wodka nipte, 'nog steeds niet. Ik heb minder dan een maand.'
'Ga je het voor mekaar krijgen?'
'Geen idee, het kan eender welke kant op.'
'Waarom mol je die mof gewoon niet?'
'Dan zit ik met een lijk en een slecht geweten. Lijkt me een gevaarlijke combinatie, een beetje zoals water en zwavelzuur.'
'Iedereen heeft een slecht geweten,' zei John, 'diegenen die beweren van niet hebben gewoon last van een slecht geheugen, meer niet.'
'Goed, maar dan zit ik nog steeds met dat lijk opgescheept.'
'Je bad vullen met ontstoppingsmiddel en het lijk erin kieperen. Een tijdje geduld opbrengen en je bent ervan af. Kijk maar naar Pandy.'
'Ja, maar Pandy had die dochter van hem,' wierp ik tegen, 'je weet wel, dat misvormde varken die hem meestal hielp bij z'n karweitjes. Ik ben alleen. Ik heb geen halve mongool die m'n bevelen opvolgt.'
'Dan zal je een middeltje moeten zien te vinden om die huur op te hoesten.'
Zo zag het ernaar uit. In de voetstappen van een gek als Andras Pandy wilde ik in elk geval niet treden, ook al kon je met recht van hem zeggen dat hij iemand was die al zijn problemen zelf oploste. Maar Steiner in een zuurbad werpen leek me niet de beste oplossing - zij het letterlijk of figuurlijk - zeker niet als huurder met een betalingsachterstand van een maand die op niet al te goede voet stond met het slachtoffer, dat kon me wel eens heel erg verdacht maken. Bovendien had ik niet eens een bad, maar een douche; bewijzen genoeg dat me op die manier van hem ontdoen niet tot de beschikbare mogelijkheden behoorde.
'Kan je me dan trouwens dat geld dat je me nog verschuldigd bent teruggeven?' vroeg ik aan John, wiens plotse, verkrampte blik mijn vermoeden dat hij het geld niet bij zich had nogmaals onderstreepte.
'Dat heb ik nu niet bij me,' antwoordde hij weinig verontschuldigend, 'maar binnen een weekje kan ik het wel regelen.'
'Dat zei je een week geleden ook al.'
'Deze keer meen ik het.'
'Je had daarnet aan de deur nochtans gezegd dat je het bij je had.'
'Dat was om ervoor te zorgen dat je me binnen zou laten,' legde hij uit, 'ik dacht dat je me anders aan de deur had laten staan.'
'Daar heb je mooi gelijk in,' antwoordde ik, 'dan was je er niet in gekomen.'
'Zie je wel?' reageerde hij met een triomfantelijke grijns, alsof dit kleine detail hem een stevige dosis zelfvertrouwen gaf, 'ik had geen keus.'
Het was in zijn geheel geen onverwacht nieuws. Zo lang ik hem al kende had hij geld geleend en het pas vele maanden later terugbetaald, telkens schaamteloos en ongehinderd in het opsommen van de redenen die hij hoogst waarschijnlijk ter plekke bedacht wanneer ik hem vroeg waarom hij de vereffening weer eens uitstelde. Soms spon hij met een uitgesproken geestdriftigheid een verhaal bij mekaar dat zo fantastisch en met zoveel dramatiek doorspekt was dat ik er geen seconde aan twijfelde dat hij het allemaal verzonnen had, ofschoon er een klein en nietig onderdeel aanwezig was dat op een bepaalde vorm wan waarheid berustte, hoewel ik zelfs in dergelijke omstandigheden maar zelden de neiging liet varen om zijn woorden zonder enige vorm van scepticisme te aanhoren. Wanneer je aan John leende dan sloot je in zekere zin een contract met hem af dat zich pas liet gelden in de verre toekomst, vaak vele maanden later. Na enkele dagen al aanspraak maken op het uitgeleende bedrag wierp maar zelden vruchten af. Pas wanneer het gewicht van de tijd alsmaar zwaarder begon te wegen op zijn brede, steenachtige schouders kwam hij tot bezinning waarna hij schoorvoetend de rekening vereffende, hoogst waarschijnlijk terwijl hij erover piekerde om nogmaals uitstel te vragen. Tot dan moest je het uitzieken en hopen dat de wereld niet aan zijn einde kwam vooraleer het begeerde ogenblik van de terugbetaling dan eindelijk aangebroken was.
Ondertussen zette het gesprek zich ongestoord verder, John voornamelijk raaskallend over een heel arsenaal aan dingen, mezelf het geheel hoofdknikkend aanhorend en de druiloor druilorend, of wat het ook was wat hij deed. Hij zat op zijn eentje in een tweepersoonszetel maar nam het overgrote deel van de beschikbare zitoppervlakte in beslag. De palm van zijn rechterhand ondersteunde zijn kin, die opvallend ver naar buiten stak, en zijn kleine, schuwe oogjes in zijn licht voorovergebogen hoofd staarden strak en geconcentreerd voor zich uit, als was hij diep in gedachten verzonken. Met een beetje inbeelding leek hij op de denker van Rodin, zoals hij daar zat, met elke vorm van bewustzijn weggemoffeld achter de onverzettelijke vasthoudendheid van zijn stevige postuur, dat van boven tot onder bepaald werd door de nogal abstracte en ruwe vormen van zijn lichaamshouding. Geen enkele vorm van beweging trok door hem heen, alles scheen vastgeroest in die ene dromerige pose die hem ketende aan de statige immobiliteit van zijn ledematen. Als een sfinx die geleidelijk aan onder woestijnzand bedolven werd zakte hij weg in de ruimte en in zichzelf, de contouren van zijn vlezige huidplooien alsmaar duidelijker afgetekend tegen de onaantrekkelijke gelaatstrekken die hem stevig in de huid gegrift stonden. Hij was als een gebroken ster wiens weelderige lichtstralen slechts in bundels duisternis naar je toe geslingerd werden, en hoe meer je ernaar keek, hoe dieper, ijziger, en schriller deze duisternis zich aan je vastklampte.
feedback van andere lezers- tessy
Ik smul van dit verhaal :-) echt heel goed geschreven hoor, kijk al weer uit naar het vervolg :-)
Mephistopheles: Zie dat je er geen indigestie van oploopt, hé?
Dankje.
Gr. - jack
Je beschrijvingen van die vuile vetlap zijn van dien aard dat ik er zo stilaan braakneigingen van krijg. Errrrg geslaagd dus! :)
Mephistopheles: Braakneigingen? Moet ik mijn wijsvinger eens in je keel komen steken? Als het eruit moet, moet het eruit, hé jack?
Nog een paar afleveringen en dan verdwijnt de druiloor eventjes uit het verhaal. Hoewel hij later nog zal moeten terugkomen vrees ik... - Mistaker
Eén van de kinderen op de school waar ik werk, omschreef een jonger kind als iemands 'mongolische slaafje', en daar werd ik net zo misselijk van als van die gast die jij beschrijft! Hoe zou het met Agnes Pandy zijn eigenlijk, vraag ik me opeens af...
Groet,
Greta
Mephistopheles: Ik heb die druiloor wel heel antipathiek weten maken blijkbaar, mooi zo. Ik zou niet weten hoe het met Agnes Pandy is. Blakend van schoonheid zal wel het geval niet zijn denk ik... - henny
De omschrijving van druiloor is nu wel duidelijk. :O
wan waarheid van waarheid.
Mephistopheles: De druiloor is bijna achter de rug, in hoeverre hij met zijn postuur achter de rug te krijgen valt natuurlijk :)
Ga dat typfoutje aanpassen. - arwenn
hmm. Ik vraag me toch af hoe 'de druiloor' heet. Is hij echt zo erg?
op naar de volgende..
XX" Arwenn
Mephistopheles: Ik heb z'n naam nooit geweten. Overigens nooit gevraagd ook. En 'druiloor' vind ik wel passen bij hem. - jan
ik ben benieuwd hoe dit verdergaat...
grts
Mephistopheles: Als waanzin die van geen ophouden weet! - Vansion
Hij was als een gebroken ster wiens weelderige lichtstralen slechts in bundels duisternis naar je toe geslingerd werden, en hoe meer je ernaar keek, hoe dieper, ijziger, en schriller deze duisternis zich aan je vastklampte.
hou van dit soort zinnen. Zetten een waarheid bijna vast. Zou "weelderig' weglaten!
Mephistopheles: De hele reeks herschrijf ik uiteraard nog wel. Eerst schrijven zoals het in me opkomt, pas daarna schrappen en de perfectionist uithangen. Voorlopig even ruimte laten voor literaire anarchie - killea
Hi Bert, saw I missed one along the way, but what can I say I haven't said before about your writing?
xx
j
Mephistopheles: That's ok, it happens to me too.
Thanks for reading
xx - koyaanisqatsi
De Vette Denker van Rodin... Dat zou pas een kunstwerk zijn!
Mephistopheles: Ik weet niet of er voldoende brons beschikbaar zou zijn voor een project van dergelijke afmetingen - manono
Alles is al gezegd.
Mephistopheles: mijn dank
|
