Volg ons op facebook
|
< terug
De kerstkoffer
"Hè mam, moet dat?"
Geërgerd liep Adira achter haar moeder aan, de kringloopwinkel binnen. Ze keek achterom. Getsie, als ze nu maar geen bekende zag. Ze trok haar sjaal wat hoger. Een erg opvallend gebaar was het niet. Het was regenachtig en er waaide een gure wind. Echt novemberweer. Op straat liepen de meeste mensen met opgetrokken schouders, diep weggedoken in de kragen van de jassen. In de winkel was het heerlijk warm. Toch hield Adira haar sjaal opgetrokken tot bijna aan haar neus, in de hoop hierdoor onherkenbaar te zijn. Ze schudde de lange lokken met een wild gebaar op haar rug en smeekte: "Mam, toe nou. Kun je dat morgen niet doen?"
"Doe niet zo raar Adira. Er is niets mis met tweedehands spullen."
Charlotte zuchtte en keek even naar haar mokkende dochter. Hadden Chris en zij haar maar niet zo verwend. Maar ja, ze was hun enig kind. Daarnaast hadden ze het financieel altijd goed gehad en konden haar alles geven, wat haar hartje begeerde. Adira was nu in de puberteit en veranderde in snel tempo van tiener naar vrouw. Daarbij hoorde ook een verandering in gedrag. Ze werd modebewust. De laatste trends werden door haar nauwgezet in de gaten gehouden. Ze droomde van een grootse, rijke carrière en plande nu al hoe ze deze bereiken zou. 'Klasse mama, dáár draait alles om', had ze eergisteren nog gezegd. Charlotte had haar glimlachend aangehoord. 'Non-verbale communicatie bepaalt voor een groot deel onze totale presentatie', had ze wijsneuzerig opgedreund. Het was een zin die haar bijgebleven was uit een artikel over carrière maken. Ze had verder uitgeweid, maar Charlotte's gedachten waren afgedwaald en werden in beslag genomen door onrust over de dreigende sluiting van het bedrijf, waar haar man werkte. Onzekerheid over de toekomst maakte dat ze - ook al was er nog niets duidelijk - zuiniger met geld omging. Een soort gewenning, voor als het noodzaak zou worden.
"Moet je zien wat een enig truitje. Je kunt niet zien dat het gedragen is en het kost maar vier euro. Volgens mij is het jouw maat. "
"Als je maar niet denkt, dat ik in tweedehands kleren ga lopen. Ttsss, wat zouden mijn vriendinnen lachen zeg. Ik doe dat echt niet hoor!"
"Mocht je vader ontslag krijgen, dan zullen we een stapje terug moeten doen. Daar zul je dan toch echt aan moeten wennen, meisje."
Charlotte hing met spijtige blik het truitje weg en liep verder de winkel in. Bij de kerstafdeling bleef ze staan. Haar blik bleef rusten op een oude koffer. Nieuwsgierig maakte ze hem open.
"Oohhh, moet je zien. Allemaal kerstspulletjes. Van die mooie oude. Prachtig!"
Ze zocht naar het prijskaartje en bij het zien van de gunstige prijs, knikte ze blij tegen haar dochter. Adira snoof hoorbaar en fluisterde: "Het is een versleten koffer vol oude troep. Het stinkt, mam. Ruik dan!"
"Welnee kind, ik ruik niets vreemds hoor. Ik denk dat deze kerstversiering erg mooi zal staan in onze kerstboom. Voor zes euro, neem ik het zeker mee."
Adira wandelde de winkel uit en wachtte bij de auto op haar moeder. Demonstratief keek ze de andere kant op, toen deze met de koffer aan kwam lopen. Charlotte deed alsof ze de misprijzende houding niet opmerkte en kletste vrolijk tijdens de rit naar huis. Adira zweeg.
Anderhalve week voor Kerstmis kreeg Chris van zijn baas te horen dat de ontslaggolf ook hem trof. Ontdaan kwam hij thuis. Iets zeggen, hoefde hij niet. Charlotte las het slechte nieuws van zijn gezicht. Ze drong haar tranen terug, trok haar schouders naar achteren en zei dapper: "We redden het wel jongen, we redden het wel." De stemming in huis was, ook de dagen na de onheilstijding, bedrukt. Toen Adira het slechte nieuws hoorde, was ze in tranen uitgebarsten. Ze vond het erg voor haar ouders en hoopte dat het haar vader zou lukken om snel een andere baan te vinden. Ook haar moeder die, tijdens de huwelijksjaren huisvrouw was geweest, zou proberen haar beroep als bejaardenverzorgster weer op te pakken. Het feit dat ze het financieel minder kregen - ook al zou dat misschien van voorbijgaande aard zijn - nam in Adira's gedachten grote vormen aan. Weg mooie carrière en daarmee voor haar de kans om te slagen in het leven. Wèg rijkdom! Ze was woedend tegen haar moeder uitgevallen, toen deze gezegd had dat ze in elk geval haar twee handen had om mee te werken. Nee, de sfeer in huis was niet aangenaam, die dagen.
"Adira!"
Charlotte's stem klonk dwingend.
"Kom even naar beneden, wil je?
Bij het horen van de voetstappen op de trap, zei ze: "Help eens even met de kerstboom. Gelukkig hebben we een tijdje geleden deze kunstboom gekocht. Een echte kerstboom kost toch zeker vijftien tot twintig euro. Ik dacht dat we hem wel in de hoek van de kamer, naast het raam konden zetten. Terwijl ik de boom in elkaar zet, kun jij misschien de kerstkoffer uit de kelder pakken. Je weet wel, die ik laatst in de kringloopwinkel kocht."
"Ga je die oude zooi echt in onze kerstboom hangen? Nou lekker, dat zal een armeluizeboom worden!"
Charlotte wierp haar dochter een bedroefde blik toe voor ze zuchtte: "Ga nu die koffer maar halen. Jij zult de boom moeten optuigen, want ik moet nog weg. Toe Adira, wees alsjeblieft niet zo dwars en doe gewoon wat ik je vraag."
Mopperend deed Adira wat haar opgedragen was en veegde demonstratief haar handen aan haar spijkerbroek af, toen ze de versleten koffer in de huiskamer neerzette. Charlotte had de kunstkerstboom in elkaar gezet. Ze trok haar jas aan, gaf haar dochter een bemoedigende zoen op haar wang en verdween.
Adira keek peinzend van de kerstboom naar de koffer. Al weken had ze de trendy kerstversieringen in de warenhuizen bekeken. Ze zou de boom lila opgetuigd hebben, als zij het voor het zeggen had. Maar dat had ze niet en dus moesten die oude dingen erin gehangen worden. Wat een afgang. Moet je zien, een zilverkleurig klokje…wat verschrikkelijk ouderwets. Ze pakte het fragiele klokje tussen duim en wijsvinger op en bekeek het. Van schrik liet ze het bijna vallen, toen er voor haar ogen een venster verscheen. Zomaar vanuit het niets. Het venster zweefde voor haar. Eigenlijk wilde ze wegrennen of minstens haar handen voor haar ogen doen, maar het was alsof ze zich niet kon verroeren en haar blik onweerstaanbaar naar het venster getrokken werd. Zag ze schimmen? Haar hart bonsde, toch kon ze het niet laten om door het venster te turen. Geboeid staarde ze naar de beelden, die in snel tempo het raam voorbij trokken. Ze zag een pril verliefd paartje, hun trouwdag, de eerste Kerstmis samen. De twee hadden het duidelijk niet zo breed, maar Adira zag het geluk van de jonge gezichten stralen. De man gaf zijn geliefde een kerstcadeautje. Toen de vrouw het doosje opende, zag Adira het zilveren kerstklokje en hoorde ze de jongeman zeggen dat het klokje hen elke kerstmis weer zou doen denken aan hun trouwdag, omdat toen de klokken het geluk voor hen hadden ingeluid. De beelden verdwenen en Adira keek stil naar het klokje in haar handen. Nog onder de indruk van wat ze had gezien, hing ze het breekbare kerstklokje in de boom. Net onder de top. Aarzelend pakte ze de volgende versiering uit de koffer. Een glazen vogeltje! De uitgespreide vleugels waren bestrooid met blauwe glitter. Ze vond het een afschuwelijk ding, maar keek toch weer nieuwsgierig door het venster. Ze zag dezelfde man en vrouw. Volwassener nu. De man zat gebogen over boeken, de vrouw zat aan de andere kant van de kamer. Ze leken nog steeds gelukkig samen, maar Adira bemerkte de zorgelijke uitdrukking op het gezicht van de vrouw. De beelden voerden haar weer naar een Kerstmis. Nu was het de vrouw die haar man een kerstcadeautje gaf. Zoals Adira al verwachte, kreeg hij het glazen vogeltje. 'Als waarschuwing, lief. Het is goed dat een vogel kan vliegen. Maar denk eraan, dat een vogel die de zon voorbijvliegt, terecht kan komen in de kou. Daar kunnen de vleugels bevriezen', hoorde ze haar zeggen. De man keek nadenkend… net als Adira.
Welk voorwerp ze ook pakte uit de koffer, steeds weer verscheen het venster, dat haar een kijkje gaf in het leven van de haar onbekende man en vrouw. Toen ze de rode strik uit de koffer pakte en door het venster keek, zag ze dat het echtpaar een kindje verwachtte. Het sneeuwmannetje werd op eerste kerstdag gegeven, bij de geboorte van hun zoontje. Het lief lachende knulletje paste volgens Adira perfect in het gelukkige leventje van de twee. Ze zag hoe het jongetje opgroeide en hoe hij samen met zijn ouders, elk jaar, een andere kleur kerstbal in de kerstboom hing. Adira zag ook het huis van het gezin veranderen. Vijf jaar na de geboorte van het kindje, zag de huiskamer er veel moderner en chiquer uit. Ook de kleine jongen veranderde. Het stevige, levenslustige kereltje werd tenger en stil. De gelukkige glimlach van de vrouw verdween van het gezicht. De man was niet meer in elk beeld aanwezig, zoals eerst. Adira merkte, dat hoe meer succes de man in zijn werk kreeg, des te sneller het geluk hen tussen de vingers leek weg te glippen. Ze wenste dat ze hen kon waarschuwen. 'Houdt het geluk vast, dàt is het allerbelangrijkste', zou ze dan zeggen. Maar de man, de vrouw en het kind konden haar niet horen en er bleef Adira niets anders over dan te blijven kijken naar de beelden.
De kerstboom hing al aardig vol met een bonte verzameling. Er lagen nog twee voorwerpen in de koffer; een gouden sterretje en een witte, engel met kanten vleugels. Weifelend stak Adira haar hand uit. Welke zou ze pakken; de ster of de engel. Het werd het sterretje. Maar toen ze deze in haar handen hield, zag ze niets. Voorzichtig sloot ze haar vingers wat steviger om het glanzende goud. Het venster bleef donker. Onrustig pakte ze de engel. De beelden verschenen onmiddellijk. Adira drukte haar neus tegen het glas en zag de man en de vrouw hand in hand bij de kerstboom staan. Verdrietig keken ze naar de witte engel in de top van de kerstboom.
Toen Charlotte thuiskwam, vond ze haar dochter ineengedoken bij de opgetuigde kerstboom. Zacht legde ze haar arm rond de schokkende schouders.
"Kindje toch, vind je de kerstboom werkelijk zó erg?"
"Nee", snikte Adira. "Nee mam, het is de mooiste kerstboom die we ooit hebben gehad."
Met een zucht bevestigde ze de kleine, glanzende ster aan de hoogste tak van de kerstboom.
feedback van andere lezers- ivo
mooi beschreven en vooral het is een verhaal met een mooie bodem die terecht opgetuigd mag worden opgezet ..
een verhaal dat in een of andere magazine thuis mag horen
sacrajewa: dank je wel voor je reactie:) - manono
Ik ben het met Ivo volledig eens.
Kreeg er zowaar vochtige ogen van.
sacrajewa: Reikt zakdoekje aan.. Dank je wel voor je reactie! - miepe
gevoelig onderwerp
dito geschreven
sacrajewa: mijn hartelijke dank:) - GoNo2
Mooi verhaal, een Kerstmis waardig!
sacrajewa: Dank je wel! - jan
een crisiskerst...
graag gelezen!
grtzz
sacrajewa: Groetjes terug met dank voor het lezen! - badstop
Lekker gelezen.
sacrajewa: Mijn dank je wel:)
|
