naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Forum oefening 1 verhalen

door hope

Hij was veel te vroeg op de afspraak, ijsbeerde door de wachtzaal en stopte daar niet mee toen ik hem uitnodigde om plaats te nemen. Hij barstte uit: "zover krijgen ze een mens, dat hij afstand doet van zijn kind, van zijn bloedeigen kind!" - "Hoezo?" vroeg ik. Hij ging eindelijk zitten, wreef een haarlok van zijn bezwete voorhoofd en trok de rits van zijn anorak open. "Hoelang zijn wij nu gescheiden?" Het was een retorische vraag. "Drie jaar? Wel die drie jaar waren nog een grotere hel dan de drie jaar van ons huwelijk. Het was weliswaar vrij vlug duidelijk dat Lia en ik niet bij elkaar pasten. Ik, de slimmerik, had mij blind gestaard op haar gereserveerdheid, haar distinctie, de zachtheid waarmee ze sprak en de elegantie waarmee ze de dingen deed en toen we trouwden, dacht ik de hoofdvogel te hebben afgeschoten, temeer daar mijn vrouw vlug zwanger was. Ik zou vader worden! Ik had er dan ook alle begrip voor dat ik van haar moest afblijven tijdens de zwangerschap, dat ze vroeg moest gaan slapen, dat ze niet veel kon doen in het huishouden en dat haar moeder moest bijspringen. Alleen bleef dat allemaal ook duren toen ons kindje geboren was, toen het één, twee jaar werd. Schoonmama bleef van 's morgens tot 's avonds ons huishouden regeren. Ik kreeg zelfs geen kans om mijn kind eens te knuffelen, een badje of papje te geven. Lia liet haar begaan, zat of lag op de zetel, ging samen met de kleine slapen. Dit alles was onbespreekbaar maar van een huwelijksleven was bijna geen sprake meer. Hele avonden zat ik alleen: ik werkte verder aan mijn cursussen of las. Ik vroeg mij zelfs niet meer af of dit alles wel normaal was. Ik had het natuurlijk beter wel gedaan, want later bleek dat ze intussen naar concerten en musea ging met een oudere man. Het werd hoe langer hoe duidelijker: ik liep in de weg, ze wou scheiden. Ik was woedend dat ze me zoiets lapte, maar trachtte te redden wat er te redden viel en dat was mijn kind. Dus, zoals gestipuleerd was in het vonnis, stond ik alle veertien dagen stipt om tien uur aan de deur om ons kindje op te halen. Maar het was altijd wat: de ene keer werd niet open gedaan, de andere keer was het kind zogezegd ziek. Ik had toch bezoekrecht maar niets is zo scheef als recht, weet u! Ik kreeg het kind meestal niet, liep dan het ganse weekend verloren, weende, vloekte, dronk. Als ik ons meisje toch al eens meekreeg, hadden ze haar bang van mij gemaakt. Ze huilde, kwam slechts schuchter met mij mee, schrok van elke beweging die ik maakte en zei te pas en te onpas: 'niet slaan, hé papa!'. Ik had verdorie dat kind nog niet aangeraakt. Waar haalde ze dat? Mijn dochtertje at ook geen boterhammetje bij mij: 'mijn eten was vies', had mama gezegd. Naarmate ze wat langer bij mij was, zag ik wel dat ze genoot van de speeltuin, waarnaar ik ze meenam, dat ze het ijsje dat ik haar kocht wel lustte maar elke keer opnieuw moest ze angst en weerzin overwinnen. Kon ik mijn kind zoiets blijven aandoen? Als ik weer eens vergeefs voor de deur had gestaan maar wel gezien had dat die oudere man met mijn kind op zijn arm stond en dat het zijn armpjes om hem heen sloeg, heb ik gedacht dat het gelukkiger zou zijn zonder mij. In het belang van het kind nam ik afstand. Oh, ik stond nog wel van ver te kijken naar het speelpleintje in de hoop nog eens een glimp van haar op te vangen. Ik bekeek ook haar fotootje elke avond voor ik slapen ging." Zijn stem stokte. Hij zette zijn bril af, wreef in zijn ogen, haalde toen een fotootje uit zijn portefeuille, snoof en ging voort: "een maand geleden kwam er die brief, waarin ik verzocht werd bij de notaris een volmacht tot adoptie te gaan tekenen, zonder dat er voor mij verder ongemak of onkosten aan verbonden zouden zijn. Ongemak of kosten! Alsof dat mijn problemen waren. Een maand heb ik gedubd, nagedacht, geweend maar als het kind de naam krijgt van de echtgenoot van haar moeder dan groeit het zogezegd op in een normaal gezin. Denkt U dan ook niet, mevrouw, dat ik het zo de beste kansen geef op een gaaf en gelukkig leven?" Er klonk nog steeds twijfel in zijn stem maar hij griste het document van de tafel, tekende, stond op en ging met grote passen naar de deur. - "Het beste nog" zei ik. - "Komt in orde", zei hij maar keek niet meer om.

feedback van andere lezers

• BV
  Leuk stuk
• hettie35
  Ontroerend mooi,
  groetjes Hettie
  hope: Bedankt. In een nieuwe rubriek van het forum vroeg Jan Willems een tekst te schrijven, waarin 1 personage wordt voorgesteld. De lezer moet nu proberen zich een beeld te vormen van dat personage. Hoe zou jij die man beschrijven? Enig idee?
• tristan (mentor)
  Hallo Hope, Bedankt dat je dit al meteen wou uittesten.
  
  
  
  Er zijn enkele dingen die voor mij niet erg natuurlijk overkomen in deze tekst. IN het begin is de man boos, hij barst uit en achteraf blijkt hij poeslief en vertederend te worden. Dit lijken me twee tegestrijdige gegevens in het voorstellen van een personage.
  
  Wat de oefening zelf betreft, twijfel ik tussen twee uitersten: een dikke man (hij komt zwetend binnen), of een mager, tenger, verlegen mannetje (omwille van de manier waarop hij steeds 'zachter ' wordt. Meer informatie over het uiterlijk heb ik niet kunnen onderscheppen, ik blijf zoeken :)
  
  AUB ook niet verklappen, want dan houdt de oefeing op.
  
  
  Groeten,
  
  Tristan
• manono
  Voor mij is het een onverzorgde man die sinds hij de structuur van vrouw en schoonmamma kwijt is, zich heeft laten gaan.
  
  Hij is niet bijster zelfstandig, niet in zijn denken, niet in zijn doen.
  Ik zie een man die aan de kant werd gezet omdat hij niet voldeed aan de verwachtingen van vrouw (en schoonmoeder).
  
  Dat hij zijn kind vaak niet kon ophalen, wijst in die richting. En blijkbaar legt hij er zich bij neer.
  
  Iemand die heel onzeker is van zichzelf, zelf eigenlijk nog een kind is. Hij wil wel doen wat vereist is, maar heeft er de stamina niet voor.
  
  Het uiterlijk kan ik niet beschrijven: hij heeft een bril, transpireert, anorak... misschien wijst het transpireren op een lijvig iemand...
  
  Ik heb de indruk dat hij afstand doet van het kind niet alleen in het belang van het kind, maar ook uit eigenbelang.
• MarieChristine
  De inhoud van uw verhaal spreekt mij aan. Wat de stijl betreft denk ik dat u beter in de derde persoon had geschreven dan die lange monoloog. Ik kijk met interesse uit naar uw volgende verhaal.
  hope: Bedankt voor je goede raad. Heb jij je een beeld kunnen vormen van die man uit het verhaal? Dat was namelijk de schrijfopdracht (zie nieuwe rubriek op het forum).
• tessy
  Ik denk ook aan een dikke man , eerder klein van gestalte nogal papperig zelfs, met baard en snor.
  Iemand die de gave bezit om zijn eigen aandeel in wat fout gaat steeds onder de mat te schuiven, zodat hij de gevolgen bij "slechte vrouwen " kan leggen en zichzelf als slachtoffer kan profileren.
  Kortom een man zonder ruggengraat die elke verantwoordelijkheid ontloopt.
• Ghislaine
  Inhoudelijk een prima stuk, maar dialoogregels lees ik vlotter op een nieuwe regel.
  Wat je personage betreft, iemand die geen verantwoordelijkheid durft nemen lijkt me niet zo'n boeiend iemand te zijn of hij moet tegen het eind van het verhaal groeien.