|
< terug
Rode steentjes uit Afrika 2/. (deel van "verschrikkelijke stad")
...../......
Jacques, de nogal verwijfde verantwoordelijke van de Armani-boetiek aan het Hopland te Antwerpen, stond als aan de grond genageld. Drie in het zwart geklede mannen kwamen zijn winkel binnen. Drie grote afgetrainde kerels waarvan hij zo door hun kledij kon zien dat ze «lekkere wasbordachtige uitstulpingen» hadden ter hoogte van hun buikstreek. Het was duidelijk voor hem, dit waren atleten. Wow… was de uitdrukking die uit zijn mond met hoge toon ontsnapte bij het aanschouwen van die knappe venten. De eerste zei hem in het Engels, met een Oost-Kaukasische tongval maar op zeer gebiedende wijze, dat hij de twee anderen moest voorzien van zijn mooiste kostuums. Geld was géén probleem zo zei hij verder. En om deze uitspraak te ondersteunen toverde hij een opgerold pak geld uit zijn broekzak. Zo te zien allemaal briefjes van 100, 200 en zelfs van 500 Euro.
Jacques was in de wolken, eindelijk eens een knappe vent in zijn boetiek. De eerste was helemaal zijn smaak. Niettegenstaande hij nogal bruut overkwam zou hij zich wel eens naast hem willen vleien, dacht hij zo in alle stilte. Echt een knappe man lang, atletisch en goed gekleed. De twee anderen waren van hetzelfde kaliber maar hadden niet zo een knap gezicht. Ook groot, struis en atletisch, iets wat hij had kunnen bemerken bij de maatname, maar niet echt zijn keuze. Ze hadden zo van die Oost-Europese koppen met kort, bijna kaal geschoren, haar. Met nadruk had hij bepaalde onderdelen van hun lichaam betast bij het afmeten van de lengte van de broekspijpen. Iets wat hij maar al te graag deed. «Woow» ontglipte hem voor de tweede keer. Jacques' dag was goed geweest. Twee van zijn mooiste kostuums verkocht, inclusief hemden, zijden dassen, de mooiste sokken en twee paar schoenen van hun topklasse.
Sjamil, Pjotr, en Sergej zaten in het befaamde Hyllit-hotel voor de derde keer samen en bespraken hun plan. Gebogen over een groot standsplan zei Sjamil dat hij met de vluchtauto klaar zou staan in de straat vlak voor het appartement van de Libanees. Volgens zijn mening is het van daar uit slechts enkele minuten naar de autosnelweg. Ze zouden die dan nemen in de richting van Duitsland waar ze konden onderduiken bij een neef van Sjamil.
Sergej onderbrak het betoog van Sjamil en riep hem toe dat er van hem niet verwacht werd te denken en te veronderstellen. Hij moest zeker zijn van deze reisweg en gaf hem de opdracht deze volledig te klokken en uit te kijken naar eventuele problemen of obstakels langs deze weg. Je zult zien, riep hij, dat op de dag dat we die reisweg nemen er wegwerkzaamheden zijn of iets dergelijks. Luid schreeuwde hij Sjamil toe dat het zijn verantwoordelijkheid is, en alleen de zijne, om veilig weg te geraken uit de aanvalszone.
Sergej sprak steeds in militaire termen omdat hij nog afdelingsoverste was geweest van de Tsetsjeense Kadyrovtsjy. Daar was hij ook nog chauffeur geweest van één van de zwarte Hummers van Ramzan Kadyrov toen ze samen vochten bij de bevrijding van Zoelaj Kadyrova. Zoelaj, de zus van Ramzan Kadyrov, was door de Dagastaanse politie van Chasavjoert gearresteerd. Ramzan en zijn «Kadyrovtsjy», een legertje van een 150 man sterk, trok de grens over en bevrijdde zijn zus uit een gebouw van de veiligheidsdienst. Als overwinnaars vertrokken ze daar toen en schoten in de lucht met hun AK-47 machinegeweren.
Potjr en Sjamil, twee vrij potige kerels, zouden de Libanees zijn geld afpakken in de vestibule van het appartementsgebouw. Tijdens hun eerste verkenning hadden ze gezien dat de achterste lift rechtstreeks uitgaf in de penthouse op de hoogste verdieping, het appartement van de Libanees.
De hotelkamer van Sergej zou dienstdoen als observatiepost omdat deze schuin tegenover de uitgang van het appartementsgebouw gelegen is. Sergej had zijn bende voorzien van de nodige communicatiemiddelen zoals een goede militaire actie voorziet. Gsm's werden afgeluisterd door de politie en dat vond hij een risico. Hij kocht in het grootwarenhuis Makro drie walkietalkie radioposten en was aangenaam verrast geweest van de professionele kwaliteit van deze toestellen. Met vier kanalen en zelfs een scrambling-toets zouden ze zeker hun dienst bewijzen. Bovendien kocht hij drie reservebatterijen en drie earplug-ins om handsfree te kunnen handelen.
Bij de «Antwerpse Diamant Taxi» kwam een telefoontje binnen van een zekere Kamal uit de Appelmansstraat. De man vroeg een taxi klaar te houden, aan het nummer 29, tegen 11 uur.
... wordt vervolgd
feedback van andere lezers- tessy
Ik zal niks verklappen..ik kan zwijgen.:-)
elpe: dat is heel lef hoor.... hihih - Dora
Indeldaad, goede stoly
Ja, ik begin het te beglijp,
ik. mie fang ben Dora chinees,
ikke achtelaan begin en
niet geduld bewalen
tol betalen....
elpe: hihi
thx - jan
ik heb zo'n vermoeden dat de beroving goed verloopt maar de Libanees het niet overleefd....
grtzz
elpe: wie weet? - verder lezen - hettie35
Heb het zelfde idee als Jan,
groetjes Hettie
elpe: misschien......
|
