|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.5 E
Eerdere onbemande expedities hadden onder andere uraan aangetroffen in de Marsbodem, en natuurlijk spraken de gigantische reserves aan aluminium en ijzer erg aan om ter plaatse stalen installaties te bouwen. Maar iedereen wist dus dat extractie en transport van grondstoffen naar de Aarde nog vele jaren, zeg maar decennia, hoegenaamd niet mogelijk gingen zijn, laat staan winstgevend. Velen twijfelden er zelfs openlijk aan of dat wel ooit het geval zou worden.
Hoe de expeditie ook werd bekeken; de enige reden dat ze bestond, zag ik in de begrensde hoeveelheden Aardse mineralen. Over de decennia had de prijs van alle metalen en ertsen, zelfs ijzer en aluminium, een hoogtepunt bereikt. Tot op het punt dat ze niet meer rendabel in massacirculatie konden gebracht worden. Allerhande nieuwe kunststoffen en composieten hadden hun functies al dan niet gedeeltelijk weten opvangen, maar de ontwikkeling ervan was ook erg duur, energetisch intensief en in niches opgedeeld. Overal zaten bedrijfsgeheimen en patenten. Het Atlascomposiet, waaruit zowat alles aan boord was opgebouwd, was er een sprekend voorbeeld van.
De grote metaalconcerns, die dat wel hadden zien komen, leden toch ernstige verliezen over de jaren en van hun appeltjes voor de dorst bleven na enkele jaren alleen de zuurdere stukjes over. Zij zagen Mars als een gigantische klomp erts, en omdat kernfusie meer en meer als een realiteit werd gezien, begon men publiekelijk de mogelijkheid te bediscussiëren, het te gaan halen. Ze werden dan ook de belangrijkste private sponsors van de expeditie, nadat de ruimtelift zes jaar voor ons vertrek voor het eerst zijn nut had bewezen.
Toch wist men goed dat tegen de tijd het wel rendabel zou worden om de materialen naar de Aarde te verschepen, ze met de loop van zaken al lang op de fles zouden zijn gegaan. Appeltjes en citroenen ten spijt. Ze hadden zich daarom ook volop op de kunststoffenmarkt gegooid, en met relatief succes. Onze expeditie werd door de Aardse beleidsmakers vooral als bonus gezien, dacht ik. Baatte het niet, het schaadde ook niet. Teveel.
Hoe meer ik erover nadacht, des te minder kon ik mij van de indruk ontdoen dat er meer achter de hevige reactie van het thuisfront zat. Maar wat dan juist, daar kon ik nog niks op plakken. Ik maakte me best wel wat zorgen, niet in het minst omdat ik geen duidelijke manier zag om meer te weten te komen. Op Aarde lagen overal contacten als je ze wist te vinden. Alle mogelijke relevante informatie over zulk een probleem was gekend door iemand. Maar aan boord van Vessel One dus niet.
"Volgend punt dan. Ik heb een beslissing mee te delen."
Ben wekte even de indruk dat hij het over Anne ging hebben. Het bleek echter een andere beslissing, één waar ik het goed mee zou gaan vinden.
"Omdat we iemand moeten hebben die Caitlin vervangt in de chemische sector, stel ik voor om Zarah van het biolab naar daar over te plaatsen. Het biolab kan perfect functioneren met enkel Mira en Milo die erover waken."
[I]
Stel ik voor. Zo te zien heeft hij zijn eigen voorstel al lang aanvaard.
Maar ik ga hier maar niet beginnen tegenwerken zeker?
[/I]
De aankondiging verraste Zarah zelf blijkbaar ook wat. Maar ze kon mij zeker helpen, ze was wel fysicus van opleiding, maar weinig takken in de wetenschap waren een onbekende voor haar. Tussen fysica, chemie en biologie lagen meer dan gewoon raakvlakken, ze steunden vaak op elkaar en vloeiden ook in elkaar over.
Tot mijn verbazing contesteerde niemand de beslissing. Ik dacht vooral dat Rick en John dat zouden doen omdat zij vanuit hun controlepost wisten dat de brandstoftank vol was, en dat ik dus zonder moeite wat overbleef alleen kon uitvoeren. Dan begreep ik dat de anderen niet echt wisten hoe ingewikkeld de rest van mijn takenpakket eigenlijk was, of juist niet.
Alweer een meesterzet van Ben. Het gaf ons de kans om in alle rust ons onderzoek te voeren zonder ongewenste luisteraars. Toch de eerste cyclus van de dag dan, wanneer Ben in de controlezetel zat. Alleen dan moesten we ook van die kant geen combinaties van muren en oren vrezen. We keken naar elkaar en ik zag dat ook Zarah dat begrepen had, dus stemden we samen uiteraard met het idee in. Ze beantwoordde mijn wat automatisch glimlachje.
------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- julien_maleur
Ik ben het met Hettie eens. En eigenlijk kan het veel vlotter, eenvoudiger en leesbaarder.
mvg JM
Wardibald: Dit stukje zal ik blijkbaar opnieuw moeten bekijken. Dank je :) - hettie35
Het eerste deel vind ik aardig taai om er door te komen,
alleen op het einde begint het mijn inziens weer te lopen.
Groetjes Hettie
Wardibald: Dank je, goed om weten.
|
