|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.6 G
De liftdeur ging in kleine stapjes verder open, en daarmee kregen we Ben langzaamaan terug in zicht. Hij ging nog enkele minuten zijn werk hebben, wanneer Milo de gelegenheid gebruikte om nog een opmerking te maken.
"Ik begrijp de symboliek van ons uniform wel, we hebben dat bij ons vertrek genoeg moeten horen, maar ik blijf erbij dat die rode lijn ook dient om de vormen van onze vrouwen nog harder in onze ogen te wrijven."
Die rode lijn deed dat, bedoeling of niet. Ons uniform bestond uit één stuk en omhulde nauw aansluitend het ganse lichaam van de enkels tot aan onze nek. Het was volledig lichtblauw, behalve die rode lijn dan. Die vertrok van de rechterschouder, liep schuin tot een stuk boven de linkerheup, om aan de achterkant veel verticaler door te lopen en uiteindelijk te stoppen, als ze terug zichtbaar werd vooraan de rechterheup, waar er ook de enige zak aan zat. In die lijn zat ook de inlegsluiting, die vanzelf vast bleef hangen aan daarvoor voorziene contactoppervlakken.
Officieel vond ik de symboliek wat zwaar wegen, naar alle gewoonte voor projecten die economisch hetzelfde deden. Het blauw vergeleek de oceanen met de ruimte, de blauwe hemel. Dat legde de link met onze expeditie en de ontdekkingsreizen van vroeger. De rode lijn stond voor de reis zelf, die het cijfer zes moest voorstellen. Het was de vorm van de twee belangrijkste trajecten in de ruimtevaart: het vertrek en de landing. Die zes stond daarmee symbool voor een geslaagde expeditie en een behouden terugkeer.
Milo bedoelde natuurlijk dat de rode lijn bij onze vrouwen schuin over de borsten liep en aan de achterkant door veel verticaler te lopen, hun billen in de verf zette. Ook mijn ogen vertelden dat verhaal, maar ik zag er geen graten in.
"Als de vrouwen aan boord ermee gediend zijn, is er voor mij geen probleem. Maar ik begrijp wat je bedoelt, misschien zou ik er anders over denken als we geen lustremmers in ons voedsel meekregen."
"Misschien is die lijn bedoeld om ons aan ons geslacht te herinneren dan. Goed dat ik dat toch nog niet nodig heb."
"Ja, stel je voor."
Ben was sneller klaar met de liftdeur dan we alletwee dachten, maar hij had natuurlijk al wat kunnen oefenen. Het was tijd om onze helmen terug op te zetten, kwestie van Ben niet te laten wachten om aan onze deur te beginnen. Er hing waarschijnlijk geen straling meer in de gang, maar ik zag mezelf dat risico toch net niet lopen.
Het ding zelf geleek sterk op de valhelm van een motorpiloot, maar dan smaller aan de flanken en doorzichtig aan gans de voorkant. Van de trainingsperiode voor de expeditie herinnerde ik me dat hij een slordige tien kilogram woog, waardoor die opzetten met het gewicht van de armen erbij in een pak op non-actief, toen best een hele toer was. Aan boord was het ook geen sinecure, maar ermee worstelen zoals op training moest het ook niet genoemd worden.
Nadat we onze helm opgezet hadden, activeerde ons vitaalpak onmiddellijk. De centrale processor moest alleen bekomen van een soort slaaptoestand en niet helemaal opnieuw opstarten. Alleen om er helemaal uit te geraken, moest die worden afgezet. We konden daarom snel terug rechtstaan.
Terwijl hij aan de deur werkte, sprak Ben ons aan door zijn zender.
"Heren."
"Dag Ben."
"Tijd om uitgelaten te worden zeker?"
We hoorden zijn stem vibreren met tegelijk snelheid te maken, te lachen en te spreken. Het serieuzere werk ging hem dan beter af. Wat bleek.
"Het zal beter zijn dat je direct gaat slapen, Milo. Ik denk dat we haar uitvaart maar wat moeten uitstellen."
Milo keek eerst even naar mij, en keerde zich dan naar Ben. Ik las in zijn woorden dat hij met mij indachtig sprak.
"Misschien is het beter dat ik haar met Mira straks naar boven breng, als ze daarvoor dan iets vroeger wil opstaan. Dan kunnen we de dienst houden rond acht uur morgen."
Ik was blij dat hij dat voorstel maakte, puur uit eigenbelang. Zo hoefde ik Caitlin niet meer te zien zoals ze daar lag. Ben vond het voorstel redelijk, zo ging het dus gebeuren.
Ondertussen had hij de deur voldoende open gekregen om ons met ons pak aan erdoor te laten. Ben strekte zijn arm wijd uit voor een overdreven gebaar richting vrijheid. Hij bleef serieus kijken, maar Ben kon in zijn typische droge stijl ook voor de grap zo overkomen. Gezien de omstandigheden kon ik niet zeggen of dat ook zo was.
--------
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Al ben ik laat met lezen ik volg je wel,
groetjes Hettie
Wardibald: Je bent niet laat, je bent nog altijd de eerste :p
|
